Ik ga op stap met mijn broers. Een traditie die we elk jaar een aantal keer doen met als reden dat we een broeder-uitstapje [ weekend Europa ] moeten organiseren. Altijd super leuk, vol met cultuur, stadswandeling, historie en goed eten en drinken. Deze vrijdag was al lang gepland, maar mijn hoofd stond er niet helemaal naar. Maar mijn drie broers zijn mijn maatjes. We verzamelen als vanouds in de Wijnbar Janssen & Van Dijk vlakbij de Meent in Rotterdam.
De biertjes gaan in hoog tempo voorbij en het is gezellig, maar ik ben er niet helemaal bij. In de wijnbar moet ik veel naar het toilet. We gaan om de hoek eten bij een chique restaurant, want mijn broer Rick tracteert nog voor zijn verjaardag. Het eten is fantastisch en we nemen het besluit om een weekend naar Reykjavik te gaan. Ik ben stil en ik vindt dat ik het moet vertellen…..
Bij het hoofdgerecht tijdens het diner van ons vieren vertel ik ‘plompverloren’ over mijn ziekte. Mijn broers Jack & Marc zijn erg stil. Ik besef dat Jack al veel ellende met deze ziekte heeft meegemaakt. Mijn broer Rick is emotioneel. Ik heb de gezellige avond verknald, maar ik hoef gelukkig het verhaal niet drie keer apart te doen.
Terug in de Randstadrail naar huis zijn Marc en ik stil. Als we het station uitlopen houdt Marc het niet meer. Huilend hangt hij in mijn armen. ‘Ik geloof het niet, ik geloof het niet’, blijft hij roepen. Ik huil hard mee. Twee volwassen kerels, broers, samen jankend op straat. Marc is naast mijn broertje, echt mijn maatje. Voor mijn gevoel staan we lange tijd midden op straat, houden elkaar vast in de donkere nacht, op straat in Pijnacker. Het dorp waar ik geboren ben en nooit weg kwam…..
