We zijn dus terug. Afgelopen maandag pakte ik de draad van het werk weer op. Ik was nog maar net op kantoor toen mijn vriend Wim voor mijn neus stond. Aan zijn gezicht zag ik dat er iets aan de hand was. Even samen apart koffie drinken. Binnen vijf minuten vertelde hij me dat zijn broer Q. – ooit een oud collega van me – was overleden tijdens onze vakantie. Q. had kanker…. ‘Maar het ging toch best goed met hem…?’, vroeg ik aan Wim. Tsja, maar even een virus erbij en het lijf slaat dan blijkbaar toch op hol. Heftig bericht, negenenvijftig jaar oud, mijn leeftijd nu. Wim is erg verdrietig en moet zijn verhaal kwijt. Ik ben stil. Een uur later staat Maarten – een branchegenoot en vriend – voor me op kantoor. Hij is enkele maanden geleden ‘schoon’ verklaard van darmkanker. Maar er is nu kanker in zijn lever gevonden. We kijken elkaar aan, we begrijpen elkaar. De ziekenhuis-carousel gaat voor hem weer draaien. Wat een shit-berichten. Buiten is het prachtig weer. De week is net begonnen, ik heb vroeg op deze dag mijn bloedruk weer laten checken. Nog steeds te hoog – 105/165 – dus ik krijg zwaardere medicijnen om de bloedruk omlaag te krijgen : Olmesartan Medoxomil…… pffff.. in mijn commerciele wereld verzinnen we toegankelijker namen voor produkten. Nu deze maandag toch om kanker draait ga ik maar gelijk bloed prikken als voorbereiding op mijn gesprek met prof. dr. De Wit. Het Erasmus MC in Rotterdam puilt uit met mensen op de afdeling bloedprikken. Rustig wachten dan maar, ik word er niet warm of koud van. ’s Avonds woel ik nog een beetje in mijn bed en komen de gesprekken van de maandag nog even voorbij. Starend naar het plafond besef ik dat ik voorlopig nog flink op de ‘rails’ sta, geen pijn en grote klachten heb, maar dat het allemaal zo kan kantelen.
Woensdag-ochtend vroeg zit ik samen met Annemieke bij prof. dr. De Wit voor de reguliere controle – nu elke 4 tot 6 weken – van de psa-waarde en andere bloedplaatje uitslagen. Natuurlijk heb ik al in mijn eigen digitale dossier gekeken. Mijn psa-waarde is licht gestegen, maar toch nog wel stabiel : 1.8. Tsja, ook de nieuwe medicijnen kunnen mij niet meer onder de 1.0 psa-waarde brengen. Ik probeer mijn oncoloog De Wit te peilen, maar het lukt me niet zo goed dit keer. Wel geeft hij aan dat stabiel blijven echt belangrijk is en natuurlijk moet de bloeddruk omlaag. We halen nieuwe Abiraterone-tabletten en beseffen dat elke afspraak vanaf nu een soort examen is om aan de Abiraterone te blijven. De prednison neem ik voor lief. Ik ga op weg naar kantoor, buiten heeft de zomer al flink toegeslagen. Ik staar bij kantoor even vijf minuten naar de Maas, ik word er rustig van. New York is ver weg. Ergens in mijn achterhoofd klinkt het besef dat ik misschien nog intenser moet gaan leven.