...........Deur dicht........

Soms ga ik even terug naar mijn oude kantoor in mijn geboortedorp. Dat staat tijdelijk leeg. Een mooi pand uit 1926. Ik zit er soms nog even te werken, te schrijven of vooral spullen uit te zoeken. Het pand heb ik sinds 2004 in bezit en ik ben er een beetje aan gehecht. Ik ren dan gewoon de trap een paar keer op en neer en vind weer wat oude spullen terug die ik meeneem naar ons nieuwe huis een dorp verderop. Nu moest ik nodig onkruid weghalen rond het oude kantoor. Terwijl mijn sleutels binnen lagen ging ik driftig aan het werk. De achtertuin was snel klaar. Met de achterdeur open liep ik door de gang naar voren, zette de voordeur open en begon met beleid onkruid tussen de stenen weg te halen. Ik was lekker op dreef. Het werk schoot lekker op. Opeens hoorde ik een harde klap, de wind gierde even rond het huis en pakte de voordeur beet en smeet de deur met een harde klap dicht. Ik schrok ervan en besefte gelijk dat dat niet zo’n slimme aktie van mezelf was. Alle deuren open laten staan, sleutels binnen laten liggen en het tuinhek op slot. Niet echt handig. Ik liep naar het tuinhek, toch zeker twee meter hoog. Tien jaar geleden zou ik er gewoon overheen zijn geklommen, maar sinds mijn val uit een boom in 2016 doe ik dat soort dingen maar niet meer. Gelukkig had ik mijn telefoon bij me. Ik belde Annemieke, die een dorp verder thuis zat. ‘Hahahaha’, hoorde ik haar lachen. Ze zou me komen redden. Ik ging op het stoepje voor mijn voordeur zitten en zuchtte diep. Even kwam ik tot rust, maar er ging van alles door mijn hoofd. Wordt het niet hoog tijd dat ik meer rust krijg in mijn leven ? Maar past dat eigenlijk wel bij mij ?

De Abiraterone kuur was niet aangeslagen bij mij, mijn lijf accepteerde het medicijn blijkbaar niet. Sinds twee weken aan de Enzalutamide. Vier pillen achter elkaar slikken met water. En de prednison in een paar weken afbouwen. Niet meer na hoeven denken wanneer je de pillen moet slikken en wachten met eten. Eigenlijk best fijn. Maar de eerste dagen leek het elke dag alsof ik moest overgeven en ik voelde me echt wel vaker moe. Ik lig op de gekste momenten even op de bank. Sporten doe ik natuurlijk nog, maar mijn benen voelen bij het fietsen in de sportschool loodzwaar. Ik zet gewoon door en na een half uur flink fietsen lukt het allemaal wel weer. Maar wat is er toch aan de hand met me ? Sinds tien dagen heb ik een zeurderige pijn in mijn zij. Natuurlijk denk ik dan gelijk……. Maar misschien is het gewoon een vervelend spiertje. Ik weet het niet. Zo zit ik rustig op het stoepje voor mijn oude kantoor mijn eigen ‘rollercoaster’ te overdenken. De enzalutamide heeft mij nog niet echt gelukkig gemaakt, maar misschien is het gewoon een opstart-fase. De paracetamol in overleg met mijn huisarts vervangen voor Ibuprofen met Omeprazol maagbescherming. De pijn is even weg, dat is wel fijn. Ik staar op het stoepje gewoon maar in de lucht. In de verte komt de auto van Annemieke er al aan. Ze moet mij natuurlijk op de foto zetten, zo eenzaam op het stoepje voor mijn kantoor. We lachen er samen om.