Gisteren was weer eens een ziekenhuisdag. We moesten vroeg uit de veren. Voor de allereerste keer naar het grote Erasmus MC, midden in de stad Rotterdam. Het ‘vertrouwde’ kleine Daniel Den Hoed bouwt stap voor stap haar afdelingen af. Vol programma voor de woensdag-ochtend. Eerst bloed prikken om 08.00 uur, maar natuurlijk eerst de weg zoeken in dat kolossale instituut. Gelukkig was gebouw D, bloedprikken bij Oncologie, met slechts één keer verkeerd lopen gevonden. Ik was om 07.50 uur de eerste voor het bloedprikken… Op het moment dat de verpleegster alles klaar maakte voor het bloed prikken werd er een jonge man binnen geloodst. ‘…..Kan jij hem vandaag leren bloedprikken ?...’ Oeffff... ‘….Nou …’zei ik snel, de situatie inschattend, ‘…….doe jij het nog maar even bij mij…..’, ‘…Geen zorgen, dat doe ik…’ antwoordde de verpleegster gelukkig. Gelijk prikte ze op mijn rechterarm flink mis. Het bloed spoot eruit. Daarna ging het links gelukkig goed. Lekker begin van de dag. De verpleegster gaf aan dat het bloedprikken vandaag voor de PSA-waarde, het bloedbeeld [?!?, geen idee wat dat is ], de lever en de nieren is. Nou, dat belooft wat, dacht ik bij mezelf. Ik was in ieder geval even klaar bij de ‘Prikkamer’. Toen ik op stond vroeg ik aan de jongen ‘…hoe vaak heb je al bloed geprikt…? ‘….Nog nooit…’, antwoordde hij. Ik liep de kamer uit en zag zeker 15 mensen in de wachtkamer. Ik had met ze te doen…..
We moeten gelijk door naar de volgende afspraak in het Erasmus MC. Op naar Nucleaire Geneeskunde, een verdieping lager. Ik moet voorbereidt worden op een botscan. Op de afdeling Nucleaire Geneeskunde begon de volgende zuster al weer vrolijk in mijn hand te prikken….Fijn hoor, ik zal er nooit aan wennen. Dit keer is het niet voor bloed-afname, maar om een speciale radioactieve vloeistof, HDP genaamd, op fosfaat-basis in te brengen. Deze radioactieve vloeistof komt in je bloedbaan en het fosfaat erin stuurt de vloeistof naar je botten. Alles om me gereed te maken voor een botscan. Mijn specialist wil volgende week zien hoe ik ervoor sta : of de kanker stabiel is of toch verder groeit. Tevens kan hij dan een nieuw meetpunt bepalen voor de komende maanden. Na deze injectie moet ik 2,5 uur wachten, zodat de vloeistof door mijn hele lijf kan trekken.
Samen met Annemieke wandel ik door het Erasmus Ziekenhuis om een rustige zitplek te zoeken, waar we wat kunnen drinken en ik ook kan werken. Nou, plek genoeg zo vroeg in de ochtend. Ik ga driftig aan het werk. Na een kleine 3 uur mag ik de scan in. Altijd gek : doodstil liggen – soms met je ogen dicht – terwijl het beddeel langzaam onder de scan-camera door beweegt. Het is zo’n moment dat alles even stil staat. Ik zing in mijn hoofd ‘Even in the quietest moments’ van Supertramp. De scan is binnen 30 minuten klaar. We mogen naar huis. Op de lange gang pakt Annemieke mijn hand vast en het voelt heel fijn.
‘s Middags gewoon weer op kantoor. We zijn vol in de voorbereiding om het hoofdkantoor van INDEED in Amsterdam te gaan inrichten. De show must go on.
’s Avonds ben ik uitgenodigd door Brian, al 30 jaar een trouwe en zorgzame vriend. We dineren bij Mama Kelly, een super cool restaurant in Den Haag. Overal hangt en staat kaarslicht. Ik grinnik en besef dat ik nog steeds licht radioactief ben. Wellicht geef ik ook een beetje licht……. Na een lange intensieve dag is het heerlijk om de dag met een goede vriend af te sluiten. Volgende week de uitslag.
