Heb jij ook van die dagen, die je nooit vergeet ? Ik wel……13 mei, 11 september, 7 oktober om er maar een paar te noemen en 4 februari……4 februari 2016….. Precies een jaar geleden op Wereld Kanker Dag [ Hiep Hiep Hoera ] kreeg ik te horen dat ik kanker had. Bizar…… Prostaatkanker, naar buiten gegroeid, in mijn bloedbanen terecht gekomen en uitgezaaid naar mijn botten….. Bam……ongeneeslijk ziek…..Bam…. De dag dat mijn leven op z’n kop stond en voorgoed veranderde. Elke dag in het teken van kanker, ook al heb je er even een dag geen zin in. Die ratjes zijn er altijd bij. Elke dag klieren ze in mijn lijf. Een jaar met veel ziekenhuisbezoek, maar het was wonderbaarlijk goed in te passen in mijn dagelijkse leven. Ik kan me niet herinneren dat ik echt vrij nam. Nee, de kanker, het onderzoek en de behandeling was onderdeel geworden van mijn dagelijkse leven en ingepast in mijn agenda.
Nu, precies een jaar later maak ik de balans op en moet ik verbazingwekkend constateren dat ik enerzijds veel verdriet [ …nog nooit zoveel gejankt… ] heb gehad, maar anderzijds zoveel intenser ben gaan leven. Soms sta ik stil bij mooie dingen en momenten, waar ik twee jaar geleden snel langs rende. Ik staar wat vaker naar de sterren en zak weleens weg in diep gepeins. Maar vooral zoveel liefde en vriendschap om me heen, naast mijn lieve gezin en familie. Echte vrienden, die zo lief en ‘close’ zijn en zich om me bekommeren. Vrienden, waar ik even kon schuilen en soms een aai over mijn bol kreeg.
Ik ben flink geraakt in 2016, maar voel me een bevoorrecht mens. Mijn liefde voor jullie is ook diep. Het is zo fijn om je echte vrienden te leren kennen. Dank, dank, dank, ik houd van jullie allemaal….vandaag duik ik even weg en hoop dat er ooit een dag komt dat we Wereld Kanker Dag af kunnen schaffen.
