Terwijl de zon heerlijk schijnt vandaag heb ik een heftig telefoongesprek met een klant, die tien bureaustoelen geleverd heeft gekregen, waarvan één in een verkeerde kleur. Dat is natuurlijk niet goed en gaan we oplossen. De klant gaat echter compleet uit zijn dak en wil alles over vijf minuten opgelost zien. Na een tirade van 15 minuten ben ik het gewoon zat en geef aan dat er een grens is in hoe we met elkaar om gaan. Voor mijn doen buitengewoon duidelijk geef ik aan hoe ik in deze wedstrijd zit……Pffff…..even geen zin in zoveel machtsvertoon van gestudeerde facility managers….. Terwijl ik naar de felle zon staar en besef dat ik afgelopen week van twee onverwachte overlijdens hoorde. Onverwacht verdriet in twee gezinnen, gaat het licht even uit bij mij. In wat voor rare maatschappij leven wij toch, hoe bizar gaan mensen soms met elkaar om. Gaat de verruwing van de maatschappij gewoon door, is botheid de nieuwe maatstaf ? Gooien we elkaar gewoon weg en serveren we elkaar simpel af ? Kunnen we terug naar normaal met elkaar omgaan en mag menselijkheid weer de norm worden ? En kunnen we positief communiceren met elkaar ? Ik ben er even helemaal klaar mee. Woensdag 1 maart is even niet mijn dag.
Om er toch maar een hele mooie dag van te maken ga ik samen met Annemieke ‘s middags naar het Museum Jan van der Togt in Amstelveen om de opening van een tentoonstelling van mijn vriend en kunstenaar Jan Snoeck bij te wonen. Een opening van een tentoonstelling is vaak veel ‘bla bla’ en interessant-gedoe, maar nu geniet ik van het ontmoeten van een aantal bekenden. Langzaam kom ik weer op temperatuur en wordt mijn hartslag weer normaal. De gekke maskers van Jan Snoeck maken mij weer vrolijk. Op weg naar huis eet ik samen met Annemieke bij ‘Wings’, een restaurant in de oude verkeerstoren op Schiphol, echt leuk. Samen ontspannen we en beseffen we dat we even geen haast hebben. Een gekke week die begon met voor het eerst appeltaart bakken en de ziekte van Nicolette Kluijver eindigde vandaag met gekke maskers. Maar de quote van Nicolette Kluijver ‘Als het leven je laat struikelen, maak er dan een salto van’ raakte mij in mijn hart. Zo raak en mooi. En dan kan je er met een glimlach weer even tegenaan.
