Berichten van 2016-03-01

Laatste hoop.

De tijd is voorbij gekropen en eindelijk is het vandaag zover. Eind van de middag krijgen we de uitslag van het botonderzoek. Vol spanning wachten we met z’n drieën in de wachtkamer in Delft. Het spreekuur loopt uit, de tijd kruipt.

Dr. Ausems komt ons ophalen. Helaas heeft hij geen goed nieuws. Er zitten echt kankercellen in mijn schaambeen en die zijn kwaadaardig. Het laatste stukje hoop is even weg. Alle drie laten we een traan, ik kan er vooral niet tegen als ik het verdriet bij mijn dochter zie. Maar ze is zo stoer. Ik weet nu definief wat ik mankeer. Prostaatkanker, die uitgezaaid is naar mijn schaambeen en wellicht op micro celniveau ook al verder….. Dr. Ausems geeft nogmaals aan dat vanaf nu het stopzetten van de groei van de kanker prioriteit heeft en het leven zo kwalitatief mogelijk verlengen belangrijk wordt. Ik geef nogmaals aan dat ik mijn gezin heb beloofd en er zo mogelijk te zijn en ben erg strijdbaar. Waar ik in de wereld naar toe moet voor behandeling dan zal ik dat doen. Dr. Ausems geeft aan dat normaal gesproken er nu zgn. hormoontherapie volgt, deze legt de testosteron plat, die normaal de kanker anders verder op jaagt. Maar vertelt hij er is een nieuwe studie in Engeland geweest [ STAMPEEDE ] , die hormoontherapie gelijktijdig doet met chemo-behandeling en daar zijn de testen van erg succesvol en kunnen bijdragen tot 6 tot 12 maanden levensverlenging. Hij adviseert om dit te doen. Maar daarvoor is de volgende stap, een bezoek aan de oncoloog van belang. 

Tot slot bespreek ik met hem om een ‘second opinion’ te doen. Hij snapt dit en raadt aan om naar Prof. Bangma [ Prostaatcentrum Rotterdam ] te gaan. We spreken af dat ik dit ga doen. 

We verlaten met z’n drieën het ziekenhuis en zijn stil. Deze dag was crusiaal, maar is niet goed verlopen. Mijn horizon komt vanaf nu echt dichterbij…..

Voor lotgenoten: Ik start met hormoonmedicatie en krijg BICALUTAMIDE TABL OMH 50MG voorgeschreven.

 

De lieve Anja & Karin, verpleegkundigteam Urologie hadden mij uitgenodigd voor een lotgenoten bijeenkomst ‘Prostaatkanker’ in het Deborahhuis in Delft. Het is al veel te laat en mijn hoofd staat er niet naar. Maar afspraak is afspraak, dus ik ga er nog snel naar toe. Ik kom aan als het ongeveer is afgelopen. Ik schrik van alle oude mannen om me heen, is dit mijn voorland ? Pffff… Ik praat nog even na met Anja en Karin, zij hadden het slechte nieuws van de uitslag natuurlijk al gehoord. Ze proberen me nog een beetje op te beuren.