Zoladex-spuitje.....
De dag begon vroeg vandaag. Op de fiets om 08.00 uur naar mijn huisarts voor de drie-maandelijkse Zoladex prik, nou noem het maar een spuit….. Op weg naar mijn huisarts is de hele straat opgebroken, een slecht voorteken wellicht. Mijn huisarts begint vakkundig de spuit uit de verpakking te halen en ik heb er al vaker over geschreven……de naald is best groot…. Tijd voor een afbeelding, want niemand gelooft mij natuurlijk. De drie-maandelijkse prik is nu eenmaal nodig om mijn testosteron in bedwang te houden oftewel compleet om ‘zeep te helpen’…. Moedig ga ik er even voor liggen en discussieer nog even met mijn huisarts of hij links of rechts in mijn buik geplant moet worden. Maar mijn huisarts houdt het goed bij. Links in de buik dus dit keer. Geen verder uitstel…..whaaaa….. Het is weer gepiept voor drie maanden. Pleister erop en even naar kantoor. Op kantoor pakken we een aantal zaken op die echt door moeten en daardoor vliegt de tijd. Om tien uur ga ik samen met Annemieke en Margot richting het Franciscus Ziekenhuis voor de verschillende bloed-uitslagen. Ik ben er niet helemaal gerust op, want de laatste twee keer is mijn PSA-waarde gestegen en ergens las ik dat als je PSA-waarde drie keer achter elkaar stijgt dan kan je in een stroomversnelling komen…. Rustig wachten we af, het spreekuur loopt uit en dat gebeurt niet zo vaak. Er is een andere specialist, die het van dr. Bangma over neemt. Het is blijkbaar druk. Hij komt gelukkig snel ‘to the point’ en meldt dat mijn PSA-waarde 1,0 is. Mijn hart gaat er iets sneller van kloppen, want de vorige keer was het 0,9. Zo goed als gelijk gebleven en nog altijd laag. Fijn ! Voorts hoor ik voor het eerst mijn testosteron-waarde en deze is 0,5 [ bij een ‘normale’ man tussen de 5 – 20 ]. En ik begrijp dat mijn testosteron- waarde onder de 1,0 moet liggen om zorg te dragen dat mijn kanker in mijn prostaat niet verder wordt opgejaagd. Dus dat gaat ook goed. Tot slot is alles rond de nieren en lever voorlopig ook goed. Yes ! We doen het goed. Sorry ratjes in mijn lijf, nog even wachten. Dr. Bangma komt toch nog even kort langs. Opgelucht verlaten we het Franciscus Ziekenhuis. We kunnen er nog even tegenaan. Aan het werk maar weer. Ik moet richting Eindhoven en vind het heerlijk om even een eind te rijden op weg naar mijn zakelijke afspraak. Ik denk veel na onderweg en allerlei plannetjes gaan door mijn hoofd. Op de terugweg kom ik in verschillende files terecht bij Tilburg en bij Rotterdam. Om de dag nog mooier te maken word ik in de auto gebeld en hebben we een behoorlijke inrichtings-opdracht in Wageningen weten te winnen. Top, dat kan er ook nog bij vandaag. Super ! Terwijl ik compleet stil sta in de file draai ik keihard verschillende malen ‘When de lady smiles’ van de Golden Earring en ‘Mr. Blue Sky’ van Electric Light Orchestra in mijn auto. Ik zing luid mee. Gewoon omdat ik er zin in heb en alles even mee zit vandaag. Wat de andere automobilisten er van vinden maakt vandaag even niet uit. Enige min-puntje van de dag is dat ik in file echt moet plassen en thuis is nog ver weg….. Onbeschut zoek ik de vangrail van de snelweg en glimlach naar de auto’s die aan de andere kant toeterend voorbij racen. Nee, deze dag pakt niemand mij af. Wat een Super Maandag !
Boekenweek Brothers against Cancer !
Als ik terugblik begon de week mooi met ‘Boekenweek’ en natuurlijk een nieuw boekenweek-geschenk om mijn verzameling boekenweek-geschenken verder uit te breiden. Ik heb er onderhand al 85 bij elkaar verzameld. Blijft een vreemde tik…… In Delft had ik een leuk gesprek met Tommy Wieringa, een schrijver die ik bewonder. Zo kabbelde de week voort met als fantastisch hoogtepunt de spinning-marathon afgelopen zaterdag voor Alpe d’HuZes, een mooi evenement. Samen met mijn broers. Voor mij : ‘Brothers Against Cancer’. Gewoon in ons eigen dorp met nog 120 andere fietsers drie uur spinnen en zweten voor het goede doel. Vooral vechten tegen kanker. Super brothers dat we dit samen doen. Super Rick, Jack en Marc. Trots op jullie. En ik houd van jullie. Ik voelde me bere-sterk met jullie naast me. Op naar ons volgende trainings-moment. En toen moest de maandag nog beginnen….