Moody Blues – ster en oprichter Ray Thomas is overleden afgelopen week. Hij had prostaatkanker. Ik denk even aan de nummers ‘Go Now!’, ‘Nights in White Satin’ en ‘I am just a singer’. Mooie nummers. Lang geleden, jaren 60. Afgelopen maandag weer een flinke aardbeving in Groningen. De ergste in jaren. Pffff….ik denk eraan vanochtend. Ik denk eraan als we in de file staan voor de Van Brienenoordbrug op de A16 richting Rotterdam-Zuid, richting de Daniel den Hoed Kliniek. De brug – ook uit de jaren 60 - blijft lang open, toch geen slecht teken ? Ik zou me niet meer druk maken dit jaar en geen stress meer hebben…… Toch maak ik me al weer druk….de brug blijft open…..Ik kijk op mijn klok in de auto. ‘……We gaan het toch wel redden op tijd…..?’ vraag ik voorzichtig aan Annemieke en Margot.
Zij zijn er natuurlijk weer bij. Zo lief en trouw. Het verkeer zit tegen, terwijl mijn specialist wacht. Als de brug dicht is rijden we snel de brug over en rennen de Daniel den Hoed-kliniek binnen. Ik weet de weg met mijn ogen dicht onderhand. Exact op tijd voor de afspraak. We hebben geen tijd om even uit te blazen en mogen gelijk naar binnen. Ik kijk dr. De Wit aan en hij mij. Tsja, ik weet het al….. Afgelopen zondag al in mijn medisch dossier gekeken. Ik had mijn eigen aardschokje……Nee, het is niet ok. Mijn PSA-waarde is opnieuw opgelopen. Van 1,3 naar 2,6 en nu in slechts twee maanden naar 4,0. Dr. De Wit is bedachtzaam als altijd. Hij geeft aan dat het nog laag is, maar hij geeft ook aan dat er wel wat aan de hand is in mijn lijf. De kanker-ratjes zetten hun opmars voort in mijn lichaam. Maar hij weet ook niet precies wat. Hij vraagt indringend hoe het met mij gaat en of ik pijn heb. Ik kan alleen maar aangeven dat het goed gaat en dat ik geen pijn heb. Dat stemt hem tevreden. We kunnen nu de stap maken naar de geneesmiddelen Enzalutamide of Abirateron. En die zijn niet fijn, dan zijn er zeker bijwerkingen. Dat besef ik. De laatste testosteron uit de bijnierschors wordt dan helemaal platgelegd. Ik geef aan dat ik het zo lang mogelijk op eigen kracht wil doen.
En de kwaliteit van leven zo lang mogelijk wil behouden. Dr. De Wit geeft aan dat dat – ook met wat PSA-stijgingen - nog prima kan. Hij vraagt waar ik me zorgen om maak. Naast zorgen om mijn gezin natuurlijk over mijn lijf. Het doet niet wat ik wil. Maar vooral maak ik mij zorgen over mogelijke uitzaaiingen naar mijn organen en andere botten. Ik weet gewoon niet wat er met mijn lijf gebeurd….. Dr. De Wit adviseert om een bot-scan te maken en mogelijk ook een CT-scan, zodat we kunnen vergelijken met oude scans. Om zeker te weten waar de ratjes nu zitten…. Misschien daarna toch gaan bestralen om de ratjes weer even in slaap te sussen. Dan zijn we zo weer een half jaar verder. Ik ben het met hem eens. Ik zie mijn vrouw en dochter instemmend knikken naast me. We gaan de scans doen en kijken wat er uit komt. In de auto vraagt Annemieke wat het met me doet. Maar ik weet het niet, soms heb ik het idee dat ik het geaccepteerd heb. Maar ik vecht wel door. Huilen kan ik allang niet meer. We rijden naar huis en gaan gewoon weer aan het werk.
’s Middags heb ik een grote presentatie bij een ziekenhuis over een mogelijk grote renovatie. Ik ben er samen met collega Leopold. Hij weet niets van mijn ziekenhuisbezoek vandaag. We gaan er samen tegenaan en doen het goed. Aan het eind van de dag krijg ik complimenten van de opdrachtgever over onze presentatie. We hebben het weer goed gedaan. In de auto terug naar kantoor denk ik even aan de open brug op de A16 vanochtend. Ik glimlach. Tegenslagen ben ik wel gewend, maar belangrijker : mij krijg je niet zomaar klein……