Berichten van 2019-10-20

..........Maarten.......

Afgelopen maandag is mijn lotgenoot, vakgenoot en vriend Maarten overleden. Hij was ontzettend ziek en had al veel tegenslagen en pijn gehad. Een jonge man van vijftig met een jong gezin. Afgelopen vrijdag hebben we afscheid van hem genomen. Maarten was een mooi en warm mens. Samen hebben we veel gesprekken over de ziekte en het leven gehad. Tijdens de afscheidsdienst vroeg ik mij in stilte af waarom het soms zo oneerlijk is.  

Dinsdag hadden we een afspraak met prof. dr. De Wit om de CT-scan te bekijken en mogelijk de volgende chemo te doen. Vol spanning zaten wij aan zijn bureau. Prof. De Wit nam alle tijd en liet ons een scan van augustus en nu naast elkaar zien. Wij schrokken ervan dat de kleine plekjes in de lever nu grote vlekken waren geworden. De lever zit vol met kanker nu.  Prof. De Wit legde uit dat er iets geks was gebeurd. Mijn lijf en kankercellen reageerden eigenlijk al maanden niet meer op de verschillende geneesmiddelen en chemo. Hij had ontdekt dat de prostaatkankercellen wel onder controle zijn, maar andere kankercellen ‘de regie’ hebben overgenomen in mijn lijf. Blijkbaar heb je voor ca. 90% prostaatkankercellen in je lijf, maar voor 10% andere kankercellen. Deze 10% blijft meestal rustig, maar in mijn geval heeft deze groep ‘vreemde’ kankercellen een enorme groeispurt gemaakt en nu mijn kankergroei veroorzaakt. Dit komt blijkbaar niet zo vaak voor. Volgens Prof. De Wit moeten we deze andere kankercellen nu op een andere wijze bestrijden. De reeds ingezette cabazitaxel-kuur gaan we niet voortzetten en prof. De Wit stelt voor om een nieuwe kuur te starten. Wij gaan de kanker nu met een chemo-kuur met paclitaxel in combinatie met carboplatine opstarten. Een chemokuur, die ook wordt gebruikt bij borst- en darmkanker. Geen idee of het gaat werken. Ik mag gelijk door naar de dagbehandeling voor de chemo-kuur. Deze duurt een kleine drie uur en ik mag lekker op een bed liggen. Vol verbazing kijk ik om me heen en zie een enorme rust op de chemo-afdeling. Het doet me goed. Ik ga er goed voor liggen in het bed en val ook halverwege even in slaap.

Op woensdag-avond heb ik mijn broers uitgenodigd voor een hapje eten en een goed gesprek. Samen zijn we al bijna 11 maanden een reis door Namibië & Botswana aan het voorbereiden. Prof. De Wit heeft mij de reis ernstig afgeraden. Het risico voor mijn lever en geen ziekenhuis in de nabijheid in Afrika vindt hij veel te grote risico’s gezien het verloop van mijn ziekte. En dan heb ik ook nog eens een trombose-been….. Ik heb grote moeite om dit slechte nieuws met mijn broers te delen, maar ben stil als ik zie hoe de mannen ermee omgaan en mijn ziekte en behandeling veel belangrijker vinden dan de reis.

Wat een crazy-week was dit. Ik besef dat het hoog tijd wordt om weer eens wat leuke dingen op te gaan pakken.