Zondagochtend. In het kleinste kamertje in ons nieuwe appartement draai ik de luie Gispen 412 fauteuil met verchroomd frame om, zodat ik heerlijk in de ochtendzon zit. Ik kon niet goed slapen en was gewoon klaar wakker. Vanaf zes uur al. Terwijl ik mijn ogen nog even sluit en weg zak in de luie stoel moet ik met een glimlach constateren dat de cirkel rond is. Een déjà vu. Deed ik in 1986 in mijn kleine flatje – mijn eerste huis – niet precies hetzelfde ? Daar kon precies één stoel in het kleinste kamertje, maar scheen de zon ook zo goddelijk. Ik ben nu vier kilometer verder in mijn leven en draai opnieuw een stoel om. Het was toen heerlijk en nu ook. Soms besef ik dat je niet echt veel nodig hebt. Er zit meer dan dertig jaar tussen, maar het geluksmomentje is hetzelfde gebleven. Tijd voor een boek, echt niet alleen omdat het boekenweek is. Ik pak het boek ‘Archivaris van de wereld’ van Lia Tilon op en lees in mijn luie stoel op mijn gemak over het geromantiseerde leven van de Franse idealistische bankier Albert Kahn [ 3 maart 1860 – 14 november 1940 ]. Steenrijk geworden besluit hij om begin twintigste eeuw alle volken van de wereld vast te leggen op beeld. Albert Kahn is ervan overtuigd dat een ‘fotoarchief van de planeet’ mensen vertrouwd zal maken met elkaar en de wereldvrede naderbij zal brengen. Ik heb een zwak voor dromers en idealisten. Ik heb er zelf soms ook last van, ik heb het sterrenbeeld vis. Albert Kahn ook, maar verdere vergelijking houdt echt wel op. De idealistische filantroop stierf november 1940. Na de eerste wereldoorlog maakte hij ook de start van de Tweede Wereldoorlog mee. Berooid na de beurskrach van 1929 en gedesillusioneerd na het uitbreken van de oorlog overlijdt hij eenzaam in 1940. Waarom boeit mij dit zo ? Passie, tegen de stroom in en een droom najagen. Mooier kan het toch niet ? Een beetje naief hoort er dan bij.
Op zondagmiddag even naar het oude kantoorpand gefietst. Het staat sinds kort leeg nu het kantoor is verhuisd naar Rotterdam. Als we aankomen zien we dat een paar onverlaten eieren tegen de ramen hebben gegooid. Ongetwijfeld een paar dronken lummels op de zaterdagavond. Ik haal mijn schouders op en maak het binnen tien minuten weer schoon. Wat zou Albert Kahn hiervan gevonden hebben ? Een raam, voor mij het venster met de buitenwereld. Een wereld, die er niet altijd mooier op wordt, sorry Albert Kahn.
Vanochtend vroeg 08.00 uur : ik lig stil op het onderzoeksbed bij mijn huisarts. Ik voel de klem van de bloeddrukmeter mijn bovenarm afknellen. Hij meet drie keer met tussenpozen van één minuut. De dokter loopt weg en ik staar naar het plafond. Ik word er rustig van, de tijd tikt langzaam door. Als één minuut zo langzaam duurt, dan heb ik toch nog tijd genoeg ? Tegelijk vraag ik me natuurlijk ook af of mijn bloeddruk al lager wordt en normale waarden bereikt….. Ongeveer elke tien dagen laat ik dit nu checken. Nieuwe score : 93 / 150. De huisarts is niet ontevreden, geen extra pilletjes. Gelukkig maar. En nu waar ik eigenlijk voor kwam : de drie maandelijkse hormonenspuit. De Zoladex nog even in de buikstreek, links graag ditmaal. De huisarts moet er om lachen. We kennen elkaar onderhand. De grote naald zit er snel in. Ik ben er aan gewend. Ik spring van het onderzoeksbed af, op naar een nieuwe dag.
