Afgelopen week lag ik ‘s nachts wakker. Op ons slaapkamerterras gilde een duif alsof de wereld aan het vergaan was. Ik draaide me nog eens om, liep nog een keer naar het toilet, maar slapen kwam er niet echt meer van. Regelmatig had ik ook stekende pijn in mijn linker zij en soms mijn linkerdij. Afgelopen week was de PSA-uitslag. Een stijging van 5 naar 20 in een maand tijd is toch wel als een mokerslag binnengekomen. Het gesprek met mijn oncoloog prof. dr. De Wit afgelopen week was kort en helder : de net ingezette weg met het geneesmiddel enzalutamide om de PSA-waarde juist naar beneden te drukken had niet gewerkt. En we waren net een maand bezig. De PSA-waarde is de bocht uit gevlogen…… Prof. dr. De Wit begreep het ook niet, elk lichaam is anders… Afgelopen vrijdag gelijk voor een CT-scan naar het Erasmus MC in Rotterdam, mijn oncoloog wil echt weten waar mijn kanker-ratjes allemaal zitten voordat we een ‘nieuwe’ weg inslaan. Eerlijk gezegd weet ik niet wat die route inhoudt. Chemo lijkt dichtbij. En het vreemde blijft : ik voel me niet beroerd, heb niet steeds pijn en hobbel nog steeds door. Ik ben wel eerder moe. Ik lig soms s’avonds op de bank te slapen. De dagen schieten voorbij, ik slaap slecht.
Vanochtend is het dan zover. We gaan als gezin naar het Erasmus om de uitslag van de CT-scan te horen. Mijn oncoloog kijkt somber als hij ons meeneemt naar zijn kamer. Hij draait er niet omheen : Het is niet best, de uitzaaiingen in de lever, longen en lymfe-klieren zijn flink toegenomen. Mijn kanker-ratjes hebben zich niet om de tuin laten leiden door de Abiraterone en Enzalutamide. De pijn in mijn zij kan hij ook verklaren : een pakket lymfe-klieren met kanker drukt tegen een urinebuis aan en zorgt dat een nier niet goed functioneert. We moeten iets doen om de ‘tegenaanval’ te openen en de kanker-cellen iets terugdringen. En de urinebuis weer ruimte te geven. Mijn oncoloog wil eerst een biopt afnemen van de kankercellen om mijn DNA en de structuur van de cellen beter te begrijpen. Zodat er misschien een kleine kans is om naast de komende chemo nog een andere aktie in te zetten. Volgende week moet ik starten met de eerste cabazitaxel chemo-kuren. Voorlopig drie stuks – elke drie weken één – om te kijken hoe het gaat. Ik besef dat het code rood is. De middelen raken op en de tijd wordt kostbaar. Ik hoop dat de chemo zijn werk gaat doen, dan maar even ‘onder de boot door’. Ik ben zo blij met het team wat in het Erasmus voor mij zorgt, hoe lastig het ook allemaal is. De komende dagen moet ik paraat zijn voor bloed prikken, biopt prikken, etc…. De agenda gaat echt leeg. Het gaat spannend worden.
Na het ziekenhuis rijd ik naar mijn werk en heb gelijk een diep gesprek met de mannen die mijn bedrijf hebben overgenomen. ‘Rotterdams’ leg ik de kaarten op tafel en windt er geen doekjes om. Iedereen is stil. En ik geef aan dat ik per direkt anders ga functioneren en zo spoedig mogelijk definitief stop met werken. Het komt met moeite uit mijn strot, maar ik weet dat ik nu echt moet kiezen voor mezelf, het komende gevecht en mijn gezin. Iedereen snapt het. Ik leg nog een bezoek af aan een relatie, die eigenlijk een vriendin is geworden, in Den Haag. Op weg naar Den Haag op de A13 regent het heel hard. Ik zet ‘Rain down on me’ van Kane aan en jank mee. Thuis komen de mededelingen van de dag als een boemerang terug. We houden elkaar vast en laten een traan. We zitten er even echt doorheen. Van allerlei kanten willen mensen me bellen. Zo lief om mooie familie en vrienden te hebben, maar ik kan het even niet aan. Het was een heftige dag en ik besef dat ik me op moet maken voor de laatste veldslag tegen kanker. Buiten regent het hier nu ook. De wolken huilen mee. Ik schrijf, mijn uitlaatklep.
