Cafe Steijn. Afgelopen week. Al maanden rij ik elke dag vanaf Delft richting Rotterdam over de A13. Bij diergaarde Blijdorp eraf en dan slinger ik via de mooie lange Heemraadssingel de stad door richting de Maas in het Rotterdamse Lloydkwartier. Ik geniet van de mooie huizen aan de statige Heemraadssingel, die ter hoogte van de Nieuwe Binnenweg wel wat minder statig zijn. Daar op het hoekje Nieuwe Binnenweg/Heemraadssingel zit Cafe Steijn. Een beetje weggedrukt, maar kijkt uit op een soort parkje aan het Heemraadsplein. Ik kende het niet goed, tot ik deze route naar mijn nieuwe werkplek maanden geleden ging rijden. Vooral na vijf uur op weg naar huis passeerde ik deze plek altijd en zaten er vaak mensen met een biertje op dit terras. Ik reed er altijd voorbij. Druk aan het bellen of gewoon al te laat op weg naar huis. Cafe Steijn dus, de oase van rust in de stad. Ik moest altijd glimlachen als ik er langs reed. Je vindt het alleen als je in deze uithoek van de stad moet zijn. Ik stopte nooit.
Nu ik sinds een dikke maand – na alle slechte berichten uit het ziekenhuis – mijn werkbare leven op een laag pitje heb gezet leef ik in een lager tempo. Dus ik stop bij Cafe Steijn, wel om elf uur s’morgens en zit alleen op het terras. Een kopje cappuccino voor me. Ik staar naar het parkje aan de overkant en zie de auto’s voorbij glijden. Alsof ik naar mezelf kijk. Ik sluit mijn ogen en vraag mijzelf af : Is dit nu het Grote Genieten ? Nooit heb ik langer dan twee weken vrij genomen, nooit heb ik een sabbatical overwogen. Dat doe je nu eenmaal niet als ondernemer. Ik voel me licht schuldig als ik een slokje van de cappuccino neem. Ik ben eigenlijk redelijk abrupt een nieuwe levensfase ingedoken : pensioen. Natuurlijk veel te jong. Met de ogen dicht besef ik dat deze nieuwe periode ongewis wordt, met veel beren op de weg. Het Erasmus MC is mijn tweede thuis geworden. Ik besef ook dat ik me gelukkig moet prijzen dat ik me kan permitteren om te stoppen met werken. Maar het is zo vreemd, zo gek.
Met de nu gestarte chemo-serie begin ik de dag met het nemen van een bad en kom traag op gang thuis. Ik stuur wat mailtjes vanuit huis, ga soms een paar uurtjes naar kantoor. Maar eigenlijk ben ik moe na de eerste chemo en mijn linker dijbeen doet de hele dag pijn. Niet extreem, maar gewoon vervelend. Afgelopen woensdag de tweede chemo gekregen, de klachten van mijn dijbeen zijn ook een vraagteken in het Erasmus MC. Een mogelijk effect van mijn linker nierprobleem ? Een nieuwe uitzaaiing naar mijn bot daar ? We gaan in ieder geval een botscan maken om dat wel of niet uit te sluiten. Succes met de tweede chemo….. tsjaa… Ondertussen is mijn PSA-waarde opgelopen van 28 naar 38 in een maand tijd…… Ik lig in een stoel en laat de chemo in mijn lijf druppelen. Ik kijk om me heen en zie de vele chemo-stoelen in het Erasmus MC om me heen, wat een fabriek hier. Iedereen is lief en behulpzaam, maar een beetje sfeer en gezellige omgeving ontbreekt compleet. Efficiency heeft blijkbaar de strijd gewonnen hier. Mijn hele leven draaide om design, sfeer, mooi maken en nu lig ik hier….. Maar ja, ik moet niet zeuren, ik hoef er niet elke dag te zijn.
Gisteren weer in het Erasmus MC. Wie mijn blogs goed volgt kan zich herinneren dat ik voor darmkanker was opgeroepen. Pfff…. Nu zouden we de laatste uitslag krijgen. Gelukkig zijn de weggenomen poliepen allemaal onschuldig. Dus we kunnen een mogelijk darm-probleem verder vergeten. Dat is fijn. Gisteren stond er ook iets leuks op het programma : samen met mijn dochter naar een concert van BLØF & Clouseau in Rotterdam-Nesselande. Samen hard nummers mee zingen en vooral even lol maken. Daar waren we eigenlijk wel even aan toe na alle mindere berichten de laatste weken. Vooral de mannen van Clouseau deden het geweldig. Wat een passie. Een kleine vier uur op mijn benen staan was wel pittig, maar ik had deze mooie avond met mijn dochter niet willen missen.
‘……..Doe nog maar een cappuccino…….’, zeg ik tegen de ober, terwijl ik het lege kopje over het tafeltje schuif. Cafe Steijn….. Het verkeer wordt drukker voor me. Ik geef me over. Het hoofd leeg maken is ook wel even lekker. Met een glimlach realiseer ik me dat er al weer heel nieuwe projecten op me wachten, die niets met mijn oude vak te maken hebben……. Het hoofd van een ondernemer staat nooit stil.