De afgelopen week is voorbij gevlogen. Het normale ritme op kantoor probeer ik weer op te pakken. Na zo’n rare eerste helft van 2016 moeten we echt wel weer ‘aan de bak’ voor de tweede helft van dit jaar. Gelukkig komen er aanvragen binnen en weten veel mensen de weg naar ons bedrijf te vinden. En afgelopen vrijdag was het eindelijk zo ver : onze eerste ‘Papa / Dochter’ dag. Dat klinkt gek, want we spreken elkaar natuur heel vaak, maar echt helemaal samen met z’n tweeën op pad dat gebeurt maar heel zelden. Afgelopen vrijdag togen wij samen naar Amsterdam om te gaan winkelen en gewoon Amsterdam te verkennen. Zo heerlijk om samen te kletsen en even de tijd voor elkaar te nemen. Nou, er gaan nog heel veel van deze dagen volgen. Ik merkte wel in Amsterdam, dat je in bijna geen winkel even kan zitten en dus ben je gewoon uren lopend onderweg. En dat sloopt je natuurlijk ook. Maar de dag was mooi.
Zaterdag weer het sporten met mijn coach Kate opgepakt. De oefeningen gingen niet echt lekker en ik voelde mijn lijf kraken. In een lager tempo dan normaal deed ik mee aan de oefeningen. Ik was niet tevreden. Het moet beter kunnen. Zaterdag-avond uitgenodigd voor Feijenoord – Valencia. Prachtig weer in de Kuip en een leuke wedstrijd. Feijenoord wint met 2 – 1. Zondag vroeg ga ik toch hardlopen. Voor 09.00 uur loop ik de deur uit. Maar tot mijn schrik voel ik mijn benen na 1 tot 2 km lopen blokkeren. Het wil gewoon niet, de energie lijkt uit mijn benen verdwenen. De serie chemo-aanslagen heeft haar werk nu blijkbaar echt gedaan. Ik wandel nog een stuk, maar krijg mijn lichaam niet meer echt in beweging. Wandelend op weg naar huis probeer ik het hele circus te overzien : doktoren, die me hebben opgegeven; kankercellen, die door mijn lichaam racen; een chemo-kuur, die ook mij nu lijkt te slopen; heel veel lieve mensen om me heen, die zeggen dat het goed komt; beslissingen nemen voor de toekomst, die ik niet te lang uit kan stellen; vandaag doen, wat morgen misschien niet meer kan. Nu dit weekend mijn lichaam me in de steek laat, komt het allemaal best dichtbij..….
Nu de zesde en laatste chemo-infuus in snelheid op me af komt - begin augustus - besef ik ook dat onduidelijk is hoe we verder moeten. De doktoren zeggen : afwachten, je PSA-waarde is laag, de groei van je kankercellen staat bijna stil, dus even niets doen. Het lijkt heel logisch, maar het gaat zo tegen mijn natuur in. Als een oude straatvechter wil ik er tegenaan en die ‘sluipmoordenaar’ in mijn lijf eruit slopen….. Moet ik afwachten ? Moet ik gaan kiezen uit allerlei adviezen om me heen ? Moet ik naar het buitenland uitwijken ? De komende maanden zal ik een strategie moeten bepalen om nog veel langer hier te blijven dan misschien wel ooit de bedoeling was….. Ik wil zo graag nog lang van het mooie leven genieten.
Maar godver, wat is t toch ronduit klote dat je dit moet treffen. Het raakt me, ondanks dat we elkaar al jaren niet hebben gezien.
Hoop dat we dat snel oplossen.
Hou je goed, reus! ???