…Triompf-gevoel….

Afgelopen week was een spannende week. Na al het bloed prikken en de botscan verleden week woensdag was het nu een belangrijk meetpunt : hoe sta ik ervoor? Na een lang voorjaar en zomer met veel chemo-momenten gaan we vol spanning naar de Daniel den Hoed Kliniek in Rotterdam. We gaan als compleet gezin. Dat geeft me altijd een geweldig gevoel. We zijn al vroeg aan de beurt op woensdag 9 november [ USA – Election-day ] op het spreekuur van Dr. De Wit. Hij komt snel ‘to the point’ na wat snelle vragen aan mij [ Hoe voel je je ? Hoe gaat het ? Heb je pijn ? ]. Dr. De Wit meldt dat mijn PSA redelijk stabiel [ 0.7 ] is en dat is goed nieuws. Verder laat hij de botscan zien en meldt dat er geen nieuwe uitzaaiingen zijn. De grote witte vlek op mijn schaambeen is nog steeds heel duidelijk, maar het lijkt nu te stabiliseren. De maanden van chemo lijken niet voor niets geweest en we kijken elkaar opgelucht aan. Dit was de bedoeling en is voorlopig goed gegaan. Ik besef dat de artsen nog steeds kiezen voor ‘waakzaam wachten’ [ ..ww…haha.. ] en ik geef opnieuw aan dat ik – ondanks de goede berichten – hier nog steeds erg veel moeite mee heb. Dr. De Wit kijkt mij voorzichtig aan en snapt dat ik alles aan wil grijpen om de ziekte voorgoed te ‘killen’. We hebben het opnieuw over ‘cannabis & wietolie’, maar Dr. De Wit is niet echt enthousiast. Hij vreest voor mijn kwaliteit van leven. En dat snap ik voor een deel best. Na het spreekuur vertrekken we met een goed gevoel uit het ziekenhuis. Voorlopig hebben we een goede slag geslagen. Buiten regent het en Trump is onverwacht de nieuwe president van Amerika geworden, maar in ons hoofd schijnt even de zon. We brengen onze dochter Margot naar Delft en bezoeken gelijk haar werkplek bij de Studentenraad TU Delft en kijken vanaf 20 hoog over Delft heen. Even een ontspannen moment. ’s Middags gewoon lekker aan het werk en eind van de middag trekken we een fles champagne open. Samen met Annemieke nip ik aan de champagne. We vinden dat we het even verdiend hebben na alle spanning.

Nu de chemo langzaam uit mijn lijf verdwenen is en ik ook de Prednisolon-pillen in stappen heb afgebouwd begint mijn haar weer te groeien. Mijn hoofdhaar is terug. Ik moet me ook elke dag weer scheren en mijn borsthaar begint terug te komen. Allemaal goede signalen en geven moed voor de komende periode.