Afgelopen vrijdag sloeg ik het Algemeen Dagblad open en stuitte op een artikel over een optreden van The Sweet in ‘De Boerderij’ in Zoetermeer. ‘…..The Sweet…..’ dacht ik even, die oude Britse band uit de jaren 70 met bubblegum-muziek en hits als ‘Ballroomblitz’, ‘Poppa Joe’, ‘Wig Wag Bam’ en ‘Fox on the run’…….. En natuurlijk ‘Blockbuster’ met die aanzwellende sirenes aan het begin. Heerlijke zwijmel-rock uit vervlogen jaren. Ik was rond de veertien jaar oud en nam de muziek op met mijn cassette-bandjes. Gitarist Andy Scott leeft nog en toert met een gelegenheidsband rond. Twee leden van de band zijn al dood. Het artikel lezend lees ik dat Andy Scott herstelt is van prostaatkanker…. Tsja, altijd kom je het weer tegen. Ik slik even….. Ik besef dat ik vaak vertel dat ik prostaatkanker heb, maar dat het eigenlijk een ‘oude-mannen-ziekte’ is en ik nog best jong ben…. Hahaha, met dit verhaal van The Sweet in gedachten besef ik dat ik ook al flink op leeftijd ben, maar dat wil ik natuurlijk helemaal niet weten.
Vandaag, maandag 3 juli, staan er weer twee afspraken op het medisch vlak in de agenda. Eerst bij de huisarts hier in het dorp mijn 3-maandelijkse shot Zoladex [ hormonen-therapie ] 10,8 mg halen. Wie mij langer ‘volgt’ weet dat ik niet echt dol ben op deze injectie. Ik zie altijd een beetje op tegen de dikke naald, die mijn buik-vet in wordt gedreven. Maar het moet nu eenmaal, want deze shot gosereline acetaat belet het lichaam om luteïniserend hormoon-releasing hormoon (LHRH) en luteïniserend hormoon (LH) aan te maken. Dit zorgt ervoor dat de teelballen geen testosteron (een mannelijk hormoon) meer aanmaken bij mannen. Het gosereline actetaat kan de groei van kankercellen die graag gevoed worden door testosteron of oestrogeen stoppen. Het remt de groei van mijn kankercellen, dus af. Helaas weten we niet voor hoelang…… Het gaat gelukkig weer heel voortvarend bij de huisarts. Ik krijg de injectie deze keer rechts in mijn buikvet. We wisselen elke drie maanden van links naar rechts met de injectie om te voorkomen dat er op één plek te vaak wordt geïnjecteerd. Ik kan er weer voor drie maanden tegenaan.
Daarna vertrek ik samen met Annemieke en Margot naar het ‘Prostaat-centrum’ in het Franciscus Ziekenhuis in Rotterdam voor een nieuwe PSA – uitslag. Toch klopt mijn hart altijd iets sneller als de uitslag eraan komt. Dr. Bangma meldt dat de PSA-waarde nu 1,2 is. Door mijn hoofd giert dat we dan van 0,9 naar 1,0 en nu naar 1,2 PSA-waarde zijn gestegen. Het stelt me niet gerust. Moet ik nu al gaan wennen aan het stijgen van de PSA-waarde ? Natuurlijk is 1,2 nog steeds laag, maar drie keer stijging achter elkaar is best veel. Ik wil graag mijn PSA laag en stabiel houden. Mijn testosteron-waarde is wel gelijk gebleven op 0,5. Ik moet eigenlijk eens uitzoeken wat dat nu precies in houdt…. Als ik mijn specialist vraag hoe het nu gaat met mijn ‘ronddolende kanker-ratjes’ in mijn lijf en of ik me zorgen moet maken voor uitzaaiingen naar mijn organen nu mijn PSA-waarde stijgt geeft hij aan dat hij het ook niet precies weet. Zoals we natuurlijk al weten is a] de PSA-meting niet helemaal 100% betrouwbaar en b] is op een scan niet goed te zien wat mijn ‘kanker-vriendjes’ in mijn lijf precies aanrichten. Lastig genoeg lijkt het er wel op dat er eerst weer iets goed mis moet gaan, voordat we in kunnen grijpen. Ik word er niet echt vrolijk van. Dat verdraaide ‘waakzaam wachten’ is zo tegen mijn natuur. Maar mijn specialist geeft aan dat het echt zo moet nu. Uiteraard bouw ik op de specialisten om mij heen. Toch vreet het aan me. In de auto terug geef ik aan dat ik naast het vele bewegen en sporten ook beter op mijn voeding wil gaan letten. Maar eigenlijk weet ik dat we dat al doen thuis. Maar ik wil nu eenmaal doelen stellen en het gevoel krijgen dat ik er alles voor doe. Ik kan mezelf ook niet veranderen.
’s Middags ben ik onderweg naar Wageningen om een klant te bezoeken, die net verhuisd is. In de auto denk ik altijd na, misschien niet zo’n heel goed plan vandaag….. Langs de A12 zie ik de ingepakte gele ANWB praatpalen staan. Klaar om afgevoerd te worden. De wereld verandert en ik wil vast houden wat ik heb.
