Door alle gezelligheid van de afgelopen dagen was de kanker even naar de achtergrond. Maar vandaag staan we weer met onze voeten op de grond. Vandaag heb ik mijn eerste echte ingreep : een stukje bot weghalen uit mijn schaambeen voor verder onderzoek. Iedereen heeft mij voorbereidt op flink pijn, want bot kan je niet verdoven….brrrrr….maar we gaan ervoor vandaag. Gelukkig gaan vrouw en dochter weer mee. Op naar het Reinier de Graaf Ziekenhuis in Delft.
Ik word in een scan-apparaat gelegd en wordt er ongeveer tien keer in en uitgeschoven, naar ik begrijp om heel exact de plek in mijn onderbuik te bepalen waar ze met een enorme naald – O My God – in mijn bot gaan prikken/boren om er een mooi stukje voor onderzoek uit te halen. Plaatselijk word ik verdoofd, maar mijn bot verdoven dat kan even niet. Er staat een heel team om me heen, die continue aan me vragen of het nog gaat. Ontzettend lief. Ik laat het over me heen komen.
Op het moment dat ik wil vragen wanneer het grote prikken/boren gaat beginnen meldt een van de specialisten dat het al klaar is. Het is me enorm meegevallen, maar misschien ben ik niet altijd een huilebalk. Ik word teruggebracht naar mijn kamer en moet daar nog ongeveer twee uur rustig blijven liggen om te kijken of er geen bloedingen ontstaan. Ik zet een muziekje op, doe mijn oordopjes in en sluit even mijn ogen. Even weg van de wereld.
Na twee uur mag ik weg. Alles is goed gegaan. Nu begint het lange wachten op de uitslag. Want het bot moet weken, verkleuren, etc….en dat kost blijkbaar veel tijd. Over een week weten we maar. Nu duimen maar.