We still colour your world.
Vandaag denk ik terug aan 11 september 2001. Wat een ongelofelijke indruk heeft de aanval op Twin Towers in New York op mij gemaakt. De hele wereld was in shock. Nu 15 jaar terug was ik net 10 dagen een eigen bedrijf gestart, vol enthousiasme er tegenaan en toen vertelde iedereen mij na 11/9 dat de wereld nooit meer hetzelfde zou zijn…..Gelukkig kwam dat allemaal weer goed, maar gek dat ik juist nu – terwijl ik 15 jaar ondernemer ben – meer dan ooit denk dat het allemaal nooit meer goed komt…..mijn wereld is meer veranderd dan ooit. Maar onze /PVO Interieur’s lijfspreuk blijft altijd ‘we still colour your world’ en dat gaat gewoon zo blijven. Gelukkig maar….
Gekke super-drukke dagen op het werk hebben we achter de rug, maar gelukkig ook tijd voor veel mooie dingen. Gezellig weg met mijn broers voor ons traditionele ‘broers-weekend’ wat nog altijd gesponsord wordt door ‘Anna’s potje’, hoe heerlijk bijzonder. Een weekend met de broers gewoon in Noordwijk aan Zee, onze bakermat, onze ‘roots’ uit vervlogen tijden. Ook bijzonder dat we naast broers ook maatjes zijn en als het moet er zijn voor elkaar. Door mijn val van een ladder moet ik door Noordwijk aan Zee gereden worden in een rolstoel. Ik vind het maar niks. Met de broers dwars door de duinen naar de Duinrand, old memories. Heerlijk eten s’avonds bij beachclub Witsand vlak voor de Vuurtorenflat. Met z’n vieren ontbijten en kletsen over het leven. Gaan we nog vaak doen brothers! Maar ook weer eens een ouderwetse avond bij Helen & Pieter, met heerlijke wijn en tot diep in de nacht kletsen over het leven en natuurlijk boerenbridge spelen. Zo gewoon en zo bijzonder. Thanks Helen & Pieter. Ook fijn dat jullie mij lieten winnen….Ik miste alleen mijn hangmat in Zuid-Frankrijk, maar dat doen we een andere keer! Het was echt harten-troef deze avond.
Oh ja, het lijkt alsof ik niet wil schrijven over mijn ‘vrienden’, die binnen in mijn lijf alles aan het slopen zijn, maar zoals ik al eerder schreef het voelt alsof ik springlevend ben en de hele wereld aan kan. Dat gevoel wil ik even vast houden. Ik heb mijn artsen beloofd dat ik me even rustig hou en even wacht op de eerste belangrijke PSA-meeting eind september. Dan is het erop of eronder. Dan wordt belangrijk of mijn lijf het zelf kan doen de komende tijd. Dus reken maar dat ik daar elke dag even over na denk, maar ben blij met al de vrienden om me heen en de enorme afleiding die dat geeft. Just keep on going now.