Vandaag Prinsjesdag met natuurlijk weer heel veel goed nieuws. In ieder geval een andere koets vandaag. Blijkbaar gaan we er allemaal op vooruit in het nieuwe jaar, financieel gezien dan….. Ik hoop maar dat er niet wordt bezuinigd op de gezondheidszorg, want de witte-jassen-brigade heb ik nog even flink nodig. Gisteren voor de verandering weer eens bloed gaan prikken in Rotterdam, voor de vierhonderddrieentachtigste keer voor mijn gevoel…. Ik kan er niet goed aan wennen en ben kampioen geworden in het snel wegkijken als de naald eraan komt. Maar gelukkig is het altijd snel voorbij. Voor het eerst ging het toch een beetje mis en kreeg ik een enorme bloeduitstorting in mijn arm. Nou, ik ben net een ouderwetse krijger en loop nu rond met fors blauwe plekken…..
Als ik de balans eens opmaak zo richting eind 2016 dan ben ik wel behoorlijk aan de beurt geweest dit jaar. Naast alle mindere berichten over de onverwachte prostaatkanker val ik ook nog eens uit een boom een paar weken geleden. Haha, ik wankel nu rond met een dikke enkel en blauwe plekken op mijn arm. Het moet even niet gekker worden.
Oh, maar ik raak de draad kwijt in mijn verhaal. Dat bloed prikken was natuurlijk niet voor niets gisteren, want mijn eerste drie-maandelijkse check-up voor mijn PSA-waarde komt eraan. Vanaf nu zal ik elke drie maanden even in mijn rats zitten voor de uitslag van het bloed prikken : hoe hoog zal mijn PSA-waarde zijn ? Nooit gedacht dat denken aan PVO [ mijn bedrijf ] langzaam kan veranderen in denken aan PSA. Haha, we houden de P van positief er maar in.
Volgende week eerst maar eens de uitslag horen over mijn PSA-waarde en dan weer verder denken. Ik besef dat het vanzelf niet beter met me zal gaan. Dus ik zal zelf een keer het heft in handen moeten nemen. Ik heb ook nog helemaal geen zin in een ‘enkeltje hemelen’ op korte termijn. Dus die stomme ‘ratjes’ in mijn lijf zal ik ooit moeten gaan aanvallen….
Soms lig ik wat voor me uit te staren in bed en dan vraagt Annemiek vaak wat ik aan het denken ben. Vaak zeg ik dan, ‘….niks aan de hand…..’, maar in gedachten peins ik vaak hoe het toch verder moet. Ik ben zo gewend om het leven naar mijn eigen hand te zetten en voel me eigenlijk vaak machteloos met de huidige situatie. Zeker als elke specialist tegen je zegt dat je het eigenlijk gewoon moet accepteren. Dat valt niet mee, hoe positief ik verder ook ben.
Naast al mijn verschillende vriendengroepjes om me heen, is er een nieuwe werkelijkheid ontstaan en ontmoet ik nieuwe mensen – lotgenoten – die mij ook weer positieve energie geven en hun eigen kijk geven op onze gezamenlijke ziekte. Ik merk dat ik het nodig heb om me soms even terug te trekken en te praten met mensen die exact hetzelfde beleven met deze ziekte. De een natuurlijk positiever dan de ander, maar het geeft verbinding. Maar langzaam wordt voor mij helder dat ik met een flink slot-offensief – een soort alles of niets race – moet starten om extra tijd te winnen. Volgende week ga ik dit eerst aan mijn specialisten voorleggen en daarna een weg uit stippelen naar de toekomst. Ik wil een ‘winner’ blijven en opgeven en accepteren ligt niet in mijn karakter.