Berichten van 2017-02-11

…..A train to nowhere…..

 

Afgelopen zaterdag mijn eerste boks-les gehad in de sportschool. Wat was dat heerlijk : even alle agressie uit je lijf slaan. Het zweet gutste van mijn lijf. Dat boksen houden we erin. Overigens ben ik nu 3 tot 4 keer per week aan het sporten en het voelt goed.                        

 

Op donderdag 2 februari was ik al bloed gaan prikken voor mijn drie-maandelijkse afspraak bij Prof. De Wit in Daniël den Hoed in Rotterdam. Er worden weer drie buisjes bloed afgenomen voor lever- & nier-functie en rode en witte bloedlichaampjes. En natuurlijk voor  mijn PSA-waarde. Afwachten maar weer.

 

Mijn oude Rotary-club in Scheveningen viert haar 15 jarig jubileum. Ik ben er toch zo’n kleine 15 jaar bij betrokken geweest, incl. het oprichten van de club. Ontzettend leuk om alle oude gezichten weer bij elkaar te zien. Maar het is ook goed dat deze tijd is afgesloten.

 

Afgelopen woensdagochtend de uitslag van het bloed gekregen in de Daniël den Hoed kliniek. Samen met Annemieke er gelijk maar vroeg naar toe en dr. De Wit is opgewekt en zit op zijn praatstoel. Hij maakt zich zorgen over de komende verhuizing van Daniël den Hoed naar het grote Erasmus in hartje Rotterdam. Naast het bewaken van de identiteit van de afdeling ziet hij ook op tegen het werken in een meer open kantoortuin-omgeving. Ik snap het. En besef glimlachend dat de kantoor-concepten 30 jaar lang een deel van mijn leven hebben beheerst. Maar ik moet ook toegeven dat ik eigenlijk nu belangrijker zaken aan mijn hoofd heb. Na alle mooie gezellige onderwerpen vragen wij ‘recht voor z’n raap’ naar de bloed-uitslagen. Alle verschillende waarden vindt hij ok en de PSA-waarde is gestegen naar 1,3. Oeff…..dat is toch weer een flinke stijging besef ik. Maar dr. De Wit wuift mijn zorgen weg. Een PSA van 1,3 is nog altijd laag vindt hij. En dat is natuurlijk wel waar, maar we willen de PSA-waarde gewoon heel lang laag houden en de groei van kanker blijven onderdrukken. Soms voelt het alsof het uit mijn handen glipt. Maar ik laat me mee voeren door de optimistische blik van dr. De Wit. Daarna bekijken we de laatste botscan van november en De Wit geeft aan dat hij nog geen verdere uitzaaiingen ziet dan het schaambeen. Hij vraagt me ook indringend of ik pijn heb in mijn lijf en in eerlijkheid moet ik aangeven dat ik eigenlijk helemaal geen pijn heb. Dr. De Wit geeft aan dat we kunnen kiezen voor bestraling van het schaambeen, maar in eerlijkheid vindt hij het te vroeg, zeker nu ik geen pijn heb. Met straling kunnen er natuurlijk ook andere vervelende complicaties optreden. We besluiten met elkaar om over drie maanden een nieuwe botscan te maken en te kijken wat het verschil is met de vorige scan. Van daaruit gaan we beslissingen nemen over eventuele bestraling….. Toch wel weer een spannend traject. Met toch wat lichte zorgen in mijn hoofd over de stijging van de PSA-waarde verlaten we het ziekenhuis. Gewoon maar weer aan het werk.

Ralf

 

Nacht-wandeling met Ralf.

 

Aan het eind van de dag heb ik een etentje gepland met interieurarchitect Ralf A. Ik ken hem al erg lang en het is goed om na deze uitslag-dag even te ontspannen. Ik besef dat er in het WTC-gebouw in Rotterdam centrum een kleine kunstbeurs is, dus ik stel Ralf voor om daar eerst even te gaan kijken en daarna te gaan eten in de Witte de Withstraat. De kleine kunstbeurs is eigenlijk erg leuk en we krijgen overal witte wijn aangeboden en komen allerlei bekenden tegen. We blijven veel langer ‘hangen’ dan gepland en ik voel de wijn al licht in mijn hoofd. Niets eten en wel drinken is geen goede combinatie. Uiteindelijk belanden we om 21.00 uur in een Italiaans restaurant. Ralf vraagt naar de uitslagen uit het ziekenhuis en bedrukt hoort hij mijn verhaal aan. We hebben diepe gesprekken over van alles en het voelt goed om samen weg te zijn. De tijd vliegt voorbij, de drank en het eten zijn heerlijk en iets na 00.00 uur vertrekken we naar de metro, want we zijn zowaar met het openbaar vervoer. Op Metro-station Beurs horen we dat de laatste metro naar Den Haag net 5 minuten geleden is vertrokken…… Wat nu ? We besluiten een metro naar Rotterdam Centraal te nemen en daar de laatste trein naar Delft. Ik besef dat het heel lang geleden is dat ik een laatste trein miste……Het moet ergens begin jaren tachtig zijn geweest. Samen met mijn broer Jack. Samen liepen we van Rotterdam Hofplein midden in de nacht – over het spoor – naar Pijnacker…… Een taxi was ons te duur als arme studenten…. Nu zit ik in de trein met Ralf naar Delft. We lachen er eigenlijk om. Wat maakt het uit….a train to nowhere…  Eén uur s’nachts belandden we op woensdag-nacht bij het station Delft. Er is blijkbaar ook een taxi-strip, maar om onduidelijke redenen lopen wij verkeerd en voor we er erg in hebben beginnen we aan een wandeling naar Pijnacker, vanuit een verlaten centrum Delft. We vinden dat we dat gewoon even moeten ‘fixen’. Al kletsend lopen we 5 km naar Pijnacker. We verbazen ons erover dat we geen sterren aan de hemel zien en dat de kassen de hemel flink verlichtten. Stoer bereiken we Pijnacker. Deze lange woensdag was toch een dag vol met dokters, kunst, drank, eten en gezelligheid…… Thuis val ik als een blok in slaap……