Afgelopen week was ik al een paar keer begonnen aan het schrijven van een nieuwe blog, maar ik kon – tussen alle drukte door – mijn rust om te schrijven niet echt vinden. Op donderdag 4 mei begon ik met ‘……. 2 minuten stilte……’ ‘… dat is zeker heel belangrijk, maar beseffen jullie hoe vaak ik afgelopen jaar minuten stil ben geweest….?’ En op zaterdag 6 mei begon ik met ‘…..wat een indrukwekkende wandeling gisteravond in Oude Leede met 90 mensen met fakkels door de polder…en zoveel mensen die mee wandelen voor KWF en vooral kanker de wereld uit……’ maar onrustig maakte ik mijn blog toen niet af. Ik voelde jachtigheid in mezelf en een wilde flow om mijn aktie voor KWF ‘Organiseer je eigen wandeling’ even voorrang te geven. Overigens was de wandeling in Oude Leede echt indrukwekkend en was ik stil van de enorme opkomst om samen met mij te wandelen en vooral stil te staan bij mensen die het heel moeilijk hebben. Onvoorstelbaar dat we in vier weken tijd meer dan 20 wandelingen hebben georganiseerd voor het ‘goede doel’ [ KWF ] en dat er honderden mensen mee hebben gedaan aan de wandelingen. Zo super tof ! Zo geweldig hoe iedereen zich ingezet heeft de afgelopen paar weken. En dat we ook meer dan € 25.000 hebben opgehaald voor KWF heeft mijn stoutste dromen overtroffen. Zo stuiterde ik deze nieuwe week in met in mijn achterhoofd de afspraak vandaag met mijn specialist prof. Dr. De Wit in de Daniel den Hoed Kliniek in Rotterdam. Vandaag zou ik de uitslag krijgen van mijn PSA-waarde en de uitslag van mijn botscan van verleden week. Niet dat ik opeens beter zou worden, maar het was vooral belangrijk om na zes maanden te kunnen vergelijken of er op de botscan meer uitzaaiingen te zien zouden zijn in vergelijking met de botscan van november 2016. Eigenlijk reuze spannend. In mijn brein maakte ik mij toch wat zorgen : ik was zo druk geweest met aktie voeren voor KWF dat ik de opdracht van mijn specialist om mij niet al te druk te maken eigenlijk een beetje was vergeten……. In ‘ondernemersland’ heet dat gewoon heel eigenwijs zijn…… Maar een mens is nu eenmaal zoals hij is. Samen met mijn gezin zijn we vandaag naar de Daniel den Hoed Kliniek in Rotterdam gegaan om vol spanning de uitslag te horen. Gek toch, als je op een uitslag wacht dan loopt een spreekuur altijd een beetje uit…. Maar toen we eenmaal tegenover prof. Dr. De Wit zaten viel de spanning van ons af toen hij gelijk meldde dat mijn PSA-waarde gelijk, stabiel is gebleven [ 1,2 ] en er op de botscan geen nieuwe uitzaaiingen te zien zijn. Pffff….. wat een fijn bericht. Voor de hele scherpe lezer komen er soms afwijkende PSA-waardes langs, maar de waarde van het Franciscus Ziekenhuis en de Daniel den Hoed Kliniek moeten we niet door elkaar halen, per ziekenhuis verschilt dit soms licht…… Met mijn gezin heb ik even zitten glunderen, wat een mooi geluksmomentje weer in de lange reeks van controles. We springen toch een beetje van schots naar schots op een smeltende Noordpool. Maar voorlopig gaat het goed en kan ik er weer drie weken tegenaan. Zo ontzettend fijn. En dan kom je eind van de ochtend op kantoor en staat er een stapel dozen met boeken voor je neus. Onverwacht en uiteindelijk sneller dan gedacht is mijn boek over ’30 jaar kunst verzamelen’ – 350 pagina’s - afgeleverd. Een levenswerk waar ik bijna 2 jaar mee bezig ben geweest. Terwijl ik dit schrijf kijk ik met een schuin oog naast me waar het boek naast me ligt te pronken. Deze dag, deze woensdag 10 mei kan niet meer kapot. Met een glimlach kijk ik naar het zonnetje wat buiten schijnt.
