Ik trok hem zomaar uit de kast vandaag, zonder er bij stil te staan. Spontaan, in een flits, het boek van Martin Bril [ ‘Het Evenwicht – ineens kanker’ ] uit 2011. Een soort naschrift na zijn dood door kanker. ‘….Waarom nou dit boek ?……’ dacht ik later. Buiten in de tuin, in de zon, begon ik er stukjes uit te lezen over zijn laatste jaar. Zijn humor, zijn strijd en zijn pijn. Tsja, kan je niks beter doen in een Hemelvaarts [ Kunnen we dat afschaffen vanaf nu a.u.b. ? ] –weekend met stralend weer ? Veel passages uit het boek vielen mij op : zijn vraag aan de ‘medicijn-mannen’ : Kunnen we niet één maand alles uit de kast halen om me beter te maken ?…… Ook vond ik het frappant dat hij vaak muziek luisterde met zijn koptelefoon op, alsof hij zich even terug trok in zijn eigen ‘cocoon’. Ik herken dat wel. Best eng eigenlijk. Maar ik vroeg mezelf af hoe ik dit boek jaren geleden eigenlijk gelezen heb. Vast zonder enige herkenning…. Ik pijnigde mijn brein, maar kon geen vlaag van herinnering terug vinden….. Op deze zondag slaagde Tom DuMoulin erin om de Giro d’Italia op zijn naam te schrijven. Eigenlijk een super prestatie, weer even een prestatie van formaat voor Nederland. Maar Martin Bril zat al vastgeroest in mijn kop. Een roze trui tegenover de harde werkelijkheid van Martin Bril. Tsja, die strijd kan zelfs Tom DuMoulin niet winnen.
Afgelopen vrijdag eindelijk weer eens een vader/dochter-dag gehad samen met Margot. Samen naar Haarlem. Zo’n leuke stad. Heerlijk door de stad wandelen, shoppen, maar ook tijd voor serieuze cultuur…… Ik vond het zo mooi dat Margot het ‘Corrie Ten Boom-huis’ ‘googelde’ en daar echt naartoe wilde. Zo tof. Een soort vergeten Anne Frank Huis in Haarlem, waar jaarlijks bijna 30.000 bezoekers komen. Een bijzonder verhaal over een streng gelovige familie, die in de oorlog vele onderduikers een schuilplek gaf. Een sociaal bewogen familie, die door verraad worden opgepakt in de oorlog. Ik was samen met Margot even stil tijdens de rondleiding door het huis. Toch bijzonder dat er mensen voor anderen klaar staan als het moet. Daar is vaak lef voor nodig en deze familie in Haarlem twijfelde geen moment. Soms denk ik : waar sta ik nu eigenlijk ? Wordt het tijd dat ik zelf eens in de spiegel kijk ?