Vandaag is het vrijdag. Eind verleden jaar had ik met Annemieke en mijn specialist in de Daniel den Hoed Kliniek in Rotterdam afgesproken om in 2017 een dag minder te gaan werken. Ik zou het gaan proberen. Nu eind juni is dit echt de eerste vrijdag dat er eigenlijk niets zakelijks op mijn programma staat. Blijkbaar went alles, ook als ondernemer. En ik voel mij er goed bij. Tijd om te schrijven.
De laatste tien dagen waren toch wel bijzonder. Onverwachte momenten op mijn pad. Een oude schoolvriend uit mijn lagere schooltijd kwam langs. Veertig jaar niet gesproken en hij woont gewoon op honderden meters afstand. Hoe kunnen levens uit elkaar groeien…… Hij was geschrokken van mijn prostaatkanker-plus verhaal. Maar vertelde mij dat hij al negen jaar Parkinson had. Elke dag voelt hij het. Wat is erger ? Gisteren was er een jongen bij me, die vaak ergens mee helpt voor ons bedrijf als even de nood aan de man is. Een super aardige kerel ook. Verteld me doodleuk dat hij drie weken geleden in Frankrijk in een ravijn was gevallen….. had zijn nek kunnen breken…… Gisteravond heb ik samen met Annemieke ademloos zitten kijken naar de documentaire over de Braziliaanse Formule 1 coureur Ayrton Senna [ 1960 – 1994 ], die in 1994 verongelukte. Tsja, link beroep….. Maar toch zomaar opeens dood. En de hele week gaat het nieuws al over ‘Spoorloos’ journalist Derk Bolt en zijn camera-man, die ontvoerd zijn door de ELN in Noord-Oost Colombia. Zomaar een greep uit de laatste 10 dagen van verhalen die opeens allemaal op me af komen. Gek toch, dat je leven zomaar kan veranderen. In een flits kan je leven helemaal op z’n kop staan. Ik weet er natuurlijk alles van, sinds februari 2016. Maar hebben we niet allemaal van die momenten ? Zijn we allemaal soms niet even ‘spoorloos’ ? Is het zo bedoeld in het leven met soms onverwachte wendingen ? Tsja, wat zei Prof. dr. Ronald de Wit in de Daniel den Hoed Kliniek ook alweer ? Je hebt kanker, maar vergeet niet dat je elke dag ook door iets anders getroffen kan worden : onder de tram lopen, een tia, in de vangrail rijden met je auto………etc….
Nu ik het laatste half jaar redelijk ben doorgekomen en gewend lijk aan ‘waakzaam wachten’ inzake mijn prostaatkanker met uitzaaiingen komt de volgende ‘pitsstop’ begin juli met bloedprikken, nieuwe Zoladex-prik [ hormonenkuur ] en PSA-uitslag er in snelheid weer aan. Ik voel toch de spanning groeien. Blijft mijn PSA-waarde hangen op 1,0 of vlieg ik uit de bocht ? Waarom voel ik toch nog steeds geen pijn ? Vragen, altijd maar vragen, die door mijn hoofd gaan. Over twee weken weten we hoe ik de zomer echt in kan gaan.
Tsja, die verdraaide hormoon-therapie met Zoladex [ Lupron of anders genaamd ] elke drie maanden, die richten toch wel wat aan. Gewichtstoename, opvliegers, krachtverlies, libido 0 of weinig, borstgroei om er maar een paar te noemen…. Ik ben mijn sporttrainingen langzaam aan het intensiveren naar vier keer per week een dik uur flink sporten in de sportschool. Dat is goed natuurlijk. Maar soms voel ik dat ik het gevecht een beetje verlies : toch 4 kilo aangekomen in een jaar door de Zoladex. En ook neemt mijn borstomvang langzaam toe. Een jaar geleden kon ik mezelf 40 keer opdrukken, nu ben ik bekaf bij 20 keer. Maar ik voel me super fit en ik krijg er top energie van. De opvliegers lijken mee te vallen. Maar Annemieke zal me soms onredelijk vinden en soms doe ik gewoon iets snel uit emotie, terwijl tot tien tellen gewoon beter is. Blijven vechten en sporten tegen de kanker-ratjes in mijn lijf blijft mijn devies. Nooit bij de pakken neer gaan zitten. En dan maar hopen op goed resultaat. Laat juli maar snel komen…….