Terwijl wij ons in Nederland druk maken over het feit dat een damesfiets gezonder is dan een herenfiets en tijdens de kabinets-formatie het leren van het Wilhelmus op school een issue is, staan in je leven soms alle seinen even op rood. Het afgelopen jaar woekerde kanker al door onze familie, maar deze zomer was het even extreem. Niet alleen was het weer slecht deze zomer, maar ook de spanning om ons heen was even extreem. Deze week stond in het teken van twee uitslagen. Gisteren hoorden we dat bij een close familie-lid er geen uitzaaiingen zijn en haalden we even diep adem. Een hele opluchting. En vandaag was ik aan de beurt, na het bloedprikken van afgelopen week nu dan de uitslag……. Toch loopt de spanning altijd een beetje op vlak voor de afspraak……
Als je in spanning wacht, dan loopt het spreekuur altijd net een beetje uit. Ik kijk dan om me heen en zie de wachtlamer in de Daniel den Hoed-kliniek vol zitten. Ze wachten allemaal in spanning af. Hier in Rotterdam, mijn stoere stad, kreeg ik precies een jaar geleden de laatste chemo toegediend en was ik even mijn energie kwijt. Wat is de tijd omgevlogen.
…..Ik ben aan de beurt. Dr. De Wit komt snel met de uitslag van mijn drie-maandelijkse check. Mijn PSA-waarde is 1,3. En dat is in een serie van 1,3 [ febr. 17 ] & 1,2 [ mei 17 ] en nu dan 1,3 in augustus eigenlijk heel goed. We kijken elkaar blij aan en zijn gewoon heel tevreden. So far, so good ! Het lijkt erop dat ik dit jaar voorlopig stabiel ben in mijn uitslagen en dat mijn kanker-ratjes in mijn lijf redelijk rustig ‘slapen’. Ik neurie zachtjes het Wilhelmus en hoop dat ik de kanker-ratjes een beetje in slaap sus. De seinen zijn deze week dus gewoon op groen gesprongen en geven ons weer even lucht om adem te halen. Als we buiten komen in Rotterdam-Zuid straalt de zon aan de hemel. Het maakt ons eigenlijk niet echt uit, maar is misschien gewoon een mooi signaal. Er is eigenlijk vandaag maar één opdracht vanuit de Daniel den Hoed : werk aan je gewicht en blijf fit. Ik ga er voor !