Ik hoor de laatste tijd veel om me heen ‘…….wat doe jij veel…..‘ ,’…..je bent altijd onderweg….of met een project bezig……’ Ja, dat klopt, maar ik heb natuurlijk nog steeds haast. De tijd tikt door zonder dat ik er erg in heb. Maar met een glimlach geniet ik met volle teugen van alle mooie momenten. Hoe heerlijk was het om met mijn gezin naar Zuidlaren [ Drenthe ] te reizen, daar rond te kijken en oude herinneringen op te halen. Mijn vrouw en dochter de kazerne te laten zien, waar ik ooit meer dan 30 jaar geleden mijn dienstplicht vervulde en klaar stond om voor het Unifil af te reizen naar Libanon. Het lijkt eeuwen geleden. Hoe mooi was het dat juist ik de opening mocht verrichten van de tentoonstelling van de Russische kunstenares Julia Winter en daar in Zuidlaren mocht vertellen waarom ik haar werk bijzonder vind. Een speciale verbinding tussen mijn verleden en de kunst van nu. Het was een super dag. Soms heb je van die dagen waar alles in zit. En dan wordt je ook nog eens onverwacht gebeld – terwijl je door je herinnering in Zuidlaren loopt - door iemand, die blijkbaar toch close met je is en je gewoon spontaan een buitengewoon groot bedrag wil schenken om je ziekte te bestrijden. Tsja, dan ben je ook even stil…... Zomaar uit het niets. Een mooi gebaar, veel geld, waar ik een goede bestemming voor moet zoeken. Weer een nieuw doel……
Maar soms lijk ik even van het pad af. Toch even stil als het ziekenhuis weer ‘om de hoek komt kijken’ of als je gewoon even iets doms doet. Hebben jullie dat ook wel eens ?
In mijn haast om gisteren sneller dan snel een trein te pakken liet ik mijn bankpasje in het oplaadsysteem zitten. Lekker onverstandig…. Gewoon even te snel allemaal…. Ook mijn ov-jaarkaart werkte niet meer, ik mocht niet door het poortje…..als een ondeugende jongen glipte ik door de poortjes, nee.. niemand houd mij tegen…. Was het een signaal, een waarschuwing ? Doe toch eens even rustig jongen en hol jezelf eens niet voorbij…….. ik weet het niet, maar het is weer stof tot nadenken. Nee, ‘haast’ is niet meer uit mijn systeem te krijgen…. Soms dan maar een enkele keer een onverstandige daad, maar ‘jachtig doorracen’ geeft mij voldoening. Ik rijg evenementen aan elkaar, wil veel mensen zien, reizen maken, culturen proeven, wat achter laten, lol maken, serieus zaken doen, filosoferen over kunst en het leven en natuurlijk het allerliefste de wetenschap bewijzen dat ik er nog lang ben……. Tsja, ik ben een rare man ongetwijfeld. Maar ik sta wel ergens voor. En ik merk wel dat mijn projecten soms alle kanten opschieten. Hoort dat bij mij ? Is dat de charme van mijn leven ? Ik ben vast niet meer te veranderen, maar misschien moet ik nog meer richting geven aan mijn doelen in het leven. Een ticket ‘to nowhere’ is best spannend, maar ook wel vermoeiend. Oh, maakt u zich geen zorgen : mijn bankpasje is geblokkeerd en er komt een nieuwe aan. Lekker goedkoop weekje, ik kan niets uitgeven……
