Ik staar naar mijn beeldscherm, het is nog vroeg…… Ik heb het toch gedaan uiteindelijk. Via ‘Mijn ErasmusMC’ [ Rotterdam ], DigiD-app op mijn telefoon, gebruikersnaam, wachtwoord en uiteindelijk met mijn telefoon de QR-code gescand en met een pincode mijn eigen medische dossier benaderd. Gek dat ik het nog nooit eerder heb gedaan. Terwijl de regen op het dak van het kantoor klettert, lees ik het nog een keer aandachtig……. Potverdorie, Sodeju, Ahhhhhh….. Het staat er toch echt….. Ik staar wezenloos voor me uit…… Afgelopen zaterdag kreeg ik van mijn personal coach Kate op de sportschool nog volop complimenten. Mijn gewicht was bijna vijf kilo gedaald. Ik had me ook suf getraind op de sportschool om me super fit te voelen en vooral om te vechten tegen de gewichtstoename, die hoort bij mijn medicijngebruik, de zgn. ‘hormoon-therapie’, die nu eenmaal dik maakt. Die trainingen voelen ook goed, zijn ook een soort verslaving in de positieve zin des woords.
Ik staar naar mijn beeldscherm, mijn medisch dossier recht voor me, het ‘kopje’ ‘uitslagen’ aangeklikt. En daar staat het helder en duidelijk op mijn scherm. Ik leg mijn hoofd even op mijn bureau en kijk weer op. In de hoop dat ik het verkeerd heb gezien…. Maar het staat er echt heel duidelijk. Na negen maanden van stabiel gedrag is mijn PSA-waarde uit de bocht gevlogen. Negen maanden dobberde ik op 1,2 / 1,3 en nu is mijn PSA-waarde verdubbeld naar 2,6. Nee, verdrievoudigd sinds november 2016. [ was toen 0,7 ] What the Fuck ! Ik ben verbijsterd. Ik probeer stabiel te leven, train als een gek in de sportschool, eet enorm gezond. Ja, natuurlijk drink ik ook een wijntje, lach me suf met mijn vrienden en LEEF met hoofdletters. Mag het ? En nu dit……
Natuurlijk weet ik al lang dat het ‘zwaard van Damocles’ boven mijn hoofd hangt. Natuurlijk weet ik dat het een lang proces is. Natuurlijk weet ik dat 2,6 nog steeds laag is. Natuurlijk weet ik – als ik op prostaat.nl lees – dat er veel lotgenoten zijn , die met een hoge PSA-waarde nog vrolijk rondlopen. Natuurlijk weet ik dat ik positief en vrolijk moet zijn. Maar toch…… Wat vooral aan mij knaagt is dat ik verder niets kan doen…… ‘wachten meneer Guurink, wachten’….. en dat zit nu juist niet in mijn natuur….. Natuurlijk ‘kop op’ en doorgaan. Straks naar met Erasmus, Daniel den Hoed in Rotterdam…. Ongetwijfeld zal Prof. Dr. De Wit melden dat ik mij geen zorgen hoef te maken….. Ja, ja, rustig aan meneer Guurink……er is nog niets aan de hand…… Natuurlijk weet ik dat wel, maar ik weiger me over te geven….
Gelukkig moeten we vandaag vroeg in de ochtend bij prof. Dr. De Wit komen. Ik ben er niet gerust op. De weg er naartoe – door het verkeer – lijkt lang te duren, maar ik besef dat het komt door alles wat door mijn hoofd maalt. Genesteld in de wachtkamer wacht ik af. We zijn sneller dan snel aan de beurt. We wisselen een blik, de dokter en ik. Prof. Dr. De Wit neemt de tijd en ik vind het fijn. Hij legt uitgebreid uit dat de PSA-waarde lang niet alles zegt, zeker niet voor patienten met uitgezaaide prostaatkanker. We weten ook niet of het een momentopname is. Hij vindt het positief dat ik me nog erg goed voel. Hij geeft aan welke vervolgstappen en keuzes we kunnen maken als de PSA-waarde echt omhoog schiet. Hij stelt voor om met twee maanden opnieuw te monitoren hoe de PSA-waarde zich ontwikkelt, zodat we zeker weten dat het geen toevalligheid was deze keer. Nog geen paniek. De PSA-waarde kan blijkbaar ook nog zakken. In januari weten we meer. Het is te vroeg voor conclusies. Ik ben blij met de duidelijke uitleg en ik houd me vast aan de mogelijkheden die er nog zijn in een eventueel vervolg. Natuurlijk niet de beste dag in het proces vandaag. Ik ben blij dat Annemieke erbij is, samen horen we meer en ze is een enorme steun voor me. In de auto knijpt ze even in mijn hand. We kijken elkaar aan. Ik houd me maar vast aan de eeuwen oude wetten van de natuur en economie….’what goes up, must go down’…….