Afgelopen week kreeg ik spontaan een klein olijfboompje op het werk bezorgd. Als hart onder de riem. Zo lief. Zoveel lieve mensen om me heen. Tsja, zo’n olijfboompje kan vaak 500 jaar oud worden stond er op een bijgevoegd kaartje. Na vijf jaar draagt het zijn eerste vruchten en na 25 jaar een eerste echte oogst…… Poeh… Het is nu onze ‘huis-mascotte’ op kantoor. We zorgen er goed voor….ons nieuwe symbool voor de eeuwigheid, zeggen we dan maar. Dat zal geen 500 jaar duren….. voorlopig koop ik de olijven wel bij Albert Heijn.
Een week vloog weer voorbij, vol met drukte en nieuwe [ mogelijke ] projecten. ‘Business as usual’, zoals dat heet. Een groot internationaal bedrijf zaagde mij door over ‘wereldwijd zakendoen’, ‘one-stop-shopping’, ‘contracting’ en meer….. Ik was bij de bespreking en ‘face tot face' in gesprek, maar soms lijkt het alsof ik het van een afstand bekijk. Dat heb ik pas sinds een kleine twee jaar, dat ik soms even ‘boven mezelf uitstijg’ en een beetje lijk te zweven. Vaak word ik er scherper door. Vaak krijg ik goede ingevingen, soms zeg ik gewoon ‘succes ermee’…… En gek genoeg blijft de ‘business’ gewoon doorgaan. Ik heb me vaak zorgen gemaakt over ‘de gang van zaken’ op kantoor na mijn diagnose kanker. Maar gelukkig gaat het allemaal gewoon door. Ik wil ook eigenlijk niet anders. We lijken 2018 beter te gaan starten dan de afgelopen jaren. En die jaren waren ook prima. Nieuwe klanten weten helemaal niet dat ik ziek ben en bestaande klanten zeggen steeds vaker ‘ben je beter?’…. ….’wat zie je er goed uit’ …. Eigenlijk best fijn, want ik wil het zelf ook het liefste vergeten. Nu denk ik maar gewoon aan ons nieuwste telgje op kantoor, onze olijfboom. En wil natuurlijk de eerste vruchten van het boompje plukken. Dus even wachten nog hierboven, voor jullie heb ik nog lang geen tijd.