De afgelopen week was het een gekkenhuis op de zaak. Gewoon druk…. Na tijden van veel offertes maken kregen we ‘loon naar werken’. En vielen er een aantal opdrachten onze kant op. Vooral super-mooie design projecten. Daar word ik dan weer heel vrolijk van. Dat geeft een goed gevoel voor het nieuwe jaar. We vierden ook dat mijn rechterhand Monique tien jaar bij het bedrijf werkt. Wat ben ik trots op haar. Altijd ‘standby’, altijd loyaal. En wat zijn die tien jaar omgevlogen. Stoer heb ik geroepen dat we er nog tien jaar aan vastplakken. Zo moet het ook. Positief de toekomst in.
Ondanks alle drukte vond ik het hoog tijd om weer eens mijn gezicht te laten zien bij een ‘lotgenoten-bijeenkomst’ in Delft bij het Deborah-huis. Georganiseerd door de Prostaatkanker Stichting. Ik was er lang niet geweest en soms werd ik er niet vrolijk van. Zoveel sombere verhalen vaak van mannen met dezelfde ziekte. Maar ik vond het fijn om toch weer eens aanwezig te zijn en anderen over het ziekte-proces te horen vertellen. Soms schrik ik hoe dichtbij ‘het einde’ is als sommigen vertellen over hun ziekte-verloop. Ik heb er een nacht minder van geslapen. Dan woel ik en maak me zorgen over wat er op mijn pad gaat komen. Maar vooral ben ik zo ontzettend blij dat ik nog steeds geen pijn heb en dat ik gewoon kan doen wat ik wil. En dat moeten we vasthouden. Voor mij was het ook goed om lotgenoten/patienten te horen vertellen over hun ervaring met de geneesmiddelen enzalutamide of abirateron. Mogelijk de volgende stap in mijn proces volgend jaar. Veel lotgenoten hebben blijkbaar toch veel moeite met de bijwerkingen van enzalutamide : concentratieverlies, vermoeidheid, hoofdpijn en opvliegers. Blijkbaar verdragen patienten de abirateron beter. In ieder geval de patienten die ik sprak. Dat zegt natuurlijk nog niets. Voor mij in ieder geval weer veel om over na te denken. Voorlopig is een jaar niets doen en afwachten mij goed bevallen en daar ga ik het liefste in 2018 mee door.
Vandaag was ik even op bezoek bij M., vriend en collega uit het vak. Hij is plotseling getroffen door kanker en heeft een heftige tijd achter de rug. Hij heeft het nog steeds zwaar, al weken van onderzoeken en operaties achter de rug. En hij is langzaam weer de berg op aan het klimmen. Ik vond dat ik hem even een hart onder de riem moest steken. Ondanks dat zijn kanker geheel anders is dan mijn kanker hebben we een band, omdat we elkaar beter begrijpen. We snappen allebei wat het is als je opeens de ‘noodklok’ hoort luiden in je leven. M. is positief, maar kijkt ook anders tegen het leven aan nu vertelde hij. Samen met het gezin zijn en de juiste keuzes maken in het leven daar draait het nu om. En gelijk heeft hij. Ook vertelde hij dat hij nu ook elke drie maanden onder controle is en elke drie maanden weer moet afwachten wat de uitslag is. ‘…….Ik snap je nu nog meer…..’ vertelde hij. Tsja, toen ik bij M. weg reed moest ik er even over nadenken in de auto. Mijn ‘auto-telefoon’ schudde me wakker uit mijn gepeins…… een klant wilde graag over de planning van zijn project praten…. Druk met de ‘daily business’ houdt mij voorlopig goed op de rails. En M. ? M. is een nog beter vriendje van me geworden. Ook besef ik meer en meer dat ‘elk huisje zijn kruisje’ heeft.