Afgelopen week moest ik er al even aan denken. Een kind alleen op het Centraal Station van Amsterdam. Thuis hadden we het er met elkaar over. We vonden het verschrikkelijk. Een kind hoort veilig te zijn, altijd. Gisteren – 5 december – was het Sinterklaas. Onze dochter, onze Margot is 24 jaar oud nu. Elk jaar willen we er eigenlijk niet veel aan doen, maar we doen het toch elk jaar weer. Een mooie traditie en vooral een gezellig moment met elkaar. We keken een dvd over een Sinterklaas-verhaal – ‘Het grote Sinterklaas-verhaal’- over een robot-Sint uit 2000. Haha, lang geleden, maar met een mooie moraal. Want het draait er om om er voor elkaar te zijn. Gewoon een film/dvd uit de oude doos, met daarbij zelf gemaakt gevuld speculaas. Hoe simpel is het leven. Ik houd van mijn gezin. Natuurlijk hadden we cadeau’tjes. Ik kreeg het boek ‘Vader & Dochter-boek’ van Hannah & Bert Wagendorp. Ik had het al vaak in mijn hand gehad in de boekwinkel, maar steeds niet gekocht. Ik ben aan het ‘ontzamelen’ namelijk….. Maar het was zo’n raak cadeau van mijn dochter, mijn oogappel. Ik bladerde er doorheen en begon gelijk te lezen. We gaan het samen lezen, mijn dochter en ik. En er dan waarschijnlijk veel over praten tijdens onze ‘vader/dochter’-dagen. Ik ben zo’n gezegend mens met zo’n mooie, wijze en bovenal lieve dochter. Wat kan een kind veel los maken in je. Ik houd onmetelijk veel van je. Even dacht ik terug aan het werk van de kunstenaar Jan Snoeck wat ik kreeg in 1996 voor mijn verjaardag van hem. Het was genaamd ‘Dans le quartier de mon entfant’ . En dat is het precies. Een kind is altijd een deel van jezelf. Wij gaan nog veel beleven samen. En nog heel lang.