Het is vandaag een bijzondere dag. Ik liep vanochtend heel vroeg rond 00.30 uur naar de metro in Den haag na een etentje met mijn goede vriendin Nina G. Ik besefte dat mijn verjaardag was begonnen. Ik staarde naar de donkere hoge gebouwen en de verlichte etalages om me heen. Als je rustig door de stad loopt ervaar je meer om je heen. Vandaag zou in dubbel opzicht bijzonder zijn. Naast mijn verjaardag zou ik in de Daniel den Hoed-kliniek in Rotterdam-Zuid ook de uitslagen van mijn scans krijgen. En vooral de uitslag van mijn CT – scan. Daar zat ik toch een beetje over in mijn ‘piep-zak’. Met een flink stijgende PSA-waarde moest er ergens in mijn lijf wat aan de hand zijn. Maar waar ?
Na gezellig zingen en cadeautjes van mijn vrouw en dochter wist ik dat de afspraak in het ziekenhuis nu het allerbelangrijkste van de dag zou worden. We waren te vroeg in de Daniel den Hoed-kliniek, maar we mochten eigenlijk heel snel bij Dr. De Wit naar binnen. Gelijk aan het begin van het gesprek gaf hij aan dat er op zowel de bot-scan alswel op de CT-scan geen veranderingen te zien zijn. Geen nieuwe uitzaaiingen in de botten en geen kanker te zien bij mijn organen. Ik hoorde het stil aan en moest het even tot me laten doordringen. Super goed nieuws natuurlijk, maar Dr. De Wit gaf ook aan dat het niet echt te rijmen is met de stijgende PSA-waarde, ondanks dat deze waarde lang niet alles zegt….. Nu ik eigenlijk al een tijdlang stabiel ben met mijn uitzaaiingen moeten we ons buigen over de vraag ‘Wat doen we hier nu mee ?’ Dr. De Wit geeft aan dat het enerzijds goed is gegaan door niets te doen tot nu toe en af te wachten na de chemo’s van 2016, maar hij geeft ook aan dat we allemaal weten dat niets blijven doen een keer verkeerd gaat…… Zo stabiel blijven is toch opmerkelijk geeft hij aan. Voorzichtig schetst hij dat ik een ‘uitzondering’ kan zijn. Ik lijk in ieder geval geen standaard patient. Nu de kanker zich zo duidelijk op twee plaatsen heeft genesteld en nog steeds niet verder lijkt uit te zaaiien moeten we ons afvragen of we ‘de aanval’ gaan openen op deze twee plekken [ kanker in mijn prostaat & kanker in mijn schaambeen/bot ] . Maar zo simpel is het niet hoor ik Dr. De Wit zeggen, want blijkbaar houdt mijn eigen lijf vooralsnog alles in balans. Gaan we flink snijden in het lijf dan kan de balans weg vallen en juist averechts werken oftewel je wordt snel zieker in plaats van beter. Pfff… het lijkt een moeilijke knoop met risico’s. Dr. De Wit stelt voor om de uroloog dieper naar de materie te laten kijken en te bezien hoe groot de kanker in de prostaat is en daarna met elkaar een zo wijs mogelijk besluit te nemen over de te volgen route. Pffff, ontzettend fijn nieuws vandaag, het beste verjaardagscadeau ‘ever’, maar ook een nieuwe uitdaging om verder te puzzelen…
Na het spreekuur – en weer bloed prikken om de PSA-waarde scherp in de gaten te houden – lopen we enorm blij met elkaar naar buiten. Buiten schijnt de zon flink, het is een prachtige winterdag. We glimlachen en besluiten dat we het er vandaag maar eens goed van nemen. Zo gelijk slagroom-moorkoppen halen. Eind van de middag ga ik er een drankje op drinken.