………Bzzzzz……..Het lijkt wel een grote afzuiger. Ik hoor de PSMA-scan [ voluit een Gallium PSMA PET-scan ] zoemend over mij heen gaan. Soms word ik snel door de tunnel heen en weer geduwd. Een nieuwe ervaring. Vandaag een belangrijke stap in mijn ziekte-proces. Terwijl het boekenweek is en ik begonnen ben in het boekenweekgeschenk ‘Gezien de feiten’ van Griet Op de Beeck [ geen fijn begin in het boek op de begravenis van een kankerpatient ] is dat precies wat er nu gebeurt…. We zijn op zoek naar de ratjes in mijn lijf….op zoek naar de feitelijke waarheid van mijn lijf. Zal heftig worden, maar dan weten we waar we staan. Een PSMA (Prostaat Specifiek Membraan Antigen) is een eiwit dat zich graag hecht aan prostaatkankercellen. Dit eiwit wordt gebonden aan radioactief materiaal, in eigen huis vervaardigd Gallium 68. Dit Ga68 is licht radioactief en is daarmee zichtbaar te maken met de PET scanner. Op de PET scan zie je dus heel goed waar de kankercellen zitten en er wordt ook enigszins een indruk gegeven van grootte en hoeveelheid van de kankercellen. Door gebruik te maken van deze PSMA PET scan worden veel duidelijker beelden verkregen dan met de (voor verschillende doeleinden vaker toegepaste) normale scan, of met de CT scan of specifieke botscan.
Vooraf moest ik een liter water drinken, en kreeg ik naast radioactief ‘gemengd’ Gallium 68 ingedruppeld in het infuus ook een plas-opwekkend goedje ingespoten. Nou, dat heb ik geweten….. Na de infuus moest ik een klein uurtje wachten met het toilet vlakbij. In een half uur moest ik zeker drie keer naar het toilet. Hoe meer je plast hoe beter het voor de PSMA-scan blijkbaar is. Daarna mocht ik onder de scan. Nu heb ik er meestal niet zo’n probleem mee, maar ik kreeg het steeds warmer van het ingespoten infuus en mijn blaas leek al snel weer op springen te staan. Voor mijn gevoel heel langzaam bewoog de scan en ik moest doodstil liggen. Nou, met een blaas, die op springen staat is dat een hele kunst. Het maken van een PSMA-scan duurt toch gauw zo’n 40 minuten en die gaan langzaam. Halverwege brak het zweet mij uit en moest ik echt naar het toilet. Gelukkig kon ik er halverwege even uit….. Na de scan moest ik wachten en mocht ik voor de tweede keer onder de scan, omdat nog niet alles duidelijk was. Nu schoof ik weer 15 minuten door het apparaat. Op zo’n moment vraag je je maar één ding af…..waarom nog een keer in de scan ?..... willen ze mijn uitzaaiingen beter in beeld hebben of hebben ze niets gezien, maar gaan ze dat nog een keer checken….? Vandaag 13 maart, de dertiende….. het zal toch niet…. Daar kan je in 15 minuten gek van worden…… Ik ben meestal best stoer, maar licht geradbraakt kwam ik onder de scan vandaan de tweede keer. Ik moest even bijkomen, alles maalde ook door mijn kop. Ik weet ook nooit wat ik moet denken als ik de medewerkers van Nuclaire Radiologie daarna gedag zeg. Zij weten al wat ze gezien hebben, ik moet nog even wachten op mijn specialist. Heel logisch, maar toch….. In ieder geval liep ik even later buiten en voelde de wind om me heen. Heerlijk. Gewoon naar huis nu en even niets. En dat alles omdat ik zelf wil weten wat er in mijn mysterieuze lijf aan de hand is.
Sinds 12 april 2016 krijg ik elke drie maanden hormoontherapie toegediend. Ik ben nu bijna 24 maanden verder en lijk geen standaard patient. Ik houd het voorlopig nog vol. Mijn PSA-waarde is nu 3,8. Na twee stijgingen even gestabiliseerd. Goed nieuws na de eerdere uitslagen van de bot- en CT-scan, die ongewijzigd lijken. Mijn PSA-waarde lijkt wel een huppelende dame, die omhoog en omlaag stuitert. En ik voel nog steeds niets. Geen pijn en ik ben niet snel moe. Nou ja, vandaag wel even.
Op weg naar huis denk ik aan Bibian Mentel, die gisteren weer goud won op de Paralympics op het onderdeel snowboardcross. En daarnaast al negen keer kanker overwon. Nou, dan ben je echt een vrouw met ballen. Wat een respect. En ik een beetje moeilijk doen over een klein uur scannen met een volle blaas. Mijn positiviteit is gelijk weer terug. En nu maar wachten op de uitslag van de scan.
