Afgelopen week was er storing bij de Rabobank, alle rekeningen stonden op nul. Zo heb je alles en zo heb je niets. Daar weet ik onderhand alles van……. Om de één of andere reden betrek ik alles op mijn ziekte. Gelukkig zie ik vaak de humor er van in. Afgelopen zondagochtend liep ik door het dorp en bleven de klokken van de kerk onnoemelijk lang en hard slaan. Ik vond het mooi, maar ook de rillingen liepen over mijn lijf…. Ik woon mijn hele leven hier, maar echt opvallen deden de kerkklokken mij eigenlijk nooit.
Vandaag ben ik best gespannen en ik heb veel gedacht aan de afspraak voor vandaag in de Daniel den Hoed-kliniek in Rotterdam-Zuid. Vandaag krijg ik de uitslag van de Gallium PSMA-scan. Deze scan gaat ons na twee jaar vertellen waar nu echt de kanker-cellen zitten. Maar vooral waar de uitzaaiingen zich bevinden en hoeveel het er zijn……
We zijn ruim op tijd in de Daniel den Hoed kliniek. We zijn ongeveer als eerste gepland vandaag. Mijn ervaringen om als laatste aan de beurt te zijn in het ziekenhuis waren altijd ‘slechtweer-gesprekken’. Geen idee wat het vandaag wordt. Gespannen wachten Annemieke en ik af.
Als ik tegenover Dr. De Wit zit kijk ik hem aan en wil eigenlijk gelijk weten ‘hoe de vlag erbij hangt’, maar we doen nog snel een paar plichtplegingen [ ‘Hoe is het met u….’, etc…. ]. Maar dat duurt niet lang. ‘…….En hoe is de uitslag van de scan……?’ , breng ik ‘op z’n Rotterdams’ het gesprek ‘to the point’. Dr. De Wit vertelt me dat hij goed en minder-goed nieuws heeft. Het goede nieuws is dat er bijna geen uitzaaiingen in de laatste twee jaar bij zijn gekomen, maar dat er toch twee kleine uitzaaiingen te zien zijn in de lymphe-klieren. Ik luister aandachtig naar de oncoloog, maar tegelijkertijd ben ik verward. Ik had gehoopt op geen uitzaaiingen, maar realistisch verwacht dat er meer uitzaaiingen in het skelet zouden zijn. Mij is altijd vertelt : als je uitzaaiingen naar de botten hebt, dan zit het overal, maar dat is dus niet waar. Gelukkig natuurlijk. Maar een uitzaaiing naar de lymphe-klieren, een zgn. regionale uitzaaiing, had ik niet verwacht. Dat laatste is eigenlijk heel vervelend, want kan er voor zorgen dat nu bestralen van prostaat en schaambeen geen optie meer is. Een radioloog-oncoloog zal nu een beslissing moeten nemen of dat traject nog zin heeft. Ik proef twijfel in de stem van de oncoloog. Ik besef ook dat een mogelijke behandeling buiten Rotterdam nu in handen ligt van iemand die mij niet kent. Dr. De Wit geeft aan dat ik nu een dikke week zal moeten wachten op de visie van de oncoloog-radioloog. Dat zal een lange week worden…..
In de Daniel den Hoed kliniek zit ik samen met Annemieke even bij te komen. Elkaar aan te kijken, elkaar even vast houden en even wat drinken. Ook een soort ritueel geworden. Een vriendelijke meneer – het tafeltje naast ons – spreekt ons aan : ‘…...jij bent toch Fred….?’ Ik kijk verbaasd, ik denk diep na. ‘…..ik ken u volgens mij niet….’zeg ik aarzelend. De vriendelijke meneer geeft aan dat hij al lang mijn blog leest en mij herkent. Wat bijzonder en leuk. Zomaar een lotgenoot even kort ontmoeten. Het doet me goed. Naast ons piept en kraakt de invalide-lift en ik besef dat de Daniel den Hoed-kliniek over een maand sluit en gaat verhuizen naar het grote Erasmus MC.
De afgelopen twee jaar hebben we al verschillende malen op een kruispunt gestaan. Gaan we links of rechtsaf ? Er leek altijd weer even licht in de tunnel. Nu heb ik even het gevoel dat we op een rotonde rijden. Dat stomme lijf van me doet het eigenlijk nog best goed, maar welke afslag gaan we nu nemen ? We rijden op de rotonde en ik heb het gevoel dat ik de regie even niet meer in handen heb. We gaan een kaarsje opsteken. En het wordt inderdaad een heel lange dikke week wachten…….