Afgelopen week een weekend met mijn broers in Gdansk [ Polen ] geweest. Een mooie traditie om elk jaar als broers een weekend weg te zijn. Naast cultuur drinken we een drankje en eten in geweldige restaurants. Gdansk is enorm leuk en heeft prachtige musea. Vooral het ‘Europees Solidariteitscentrum‘ met haar recente geschiedenis over de vakbonds- c.q. vrijheids-strijd van de havenarbeiders onder leiding van Lech Walensa is indrukwekkend. Wij zijn haast vergeten dat daarna Oost-Europa een omwenteling mee maakte. Wat een mooi en gezellig weekend. Love my brothers. Na terugkomst vloog ik gelijk door naar Milaan voor de meubel-beurs ‘Salone del Mobile’. Een prachtige vlucht over de Alpen naar Milaan. Eigenlijk veel te druk, maar wel een geweldige afleiding. Ik had nog steeds geen idee omtrent de volgende stap in mijn behandeling……. In Milaan – waar alles belachelijk duur is – had ik een appartement vlak bij de Dom, maar s’morgens vroeg ik mij wel af hoe ik de douche kon betreden. De deuren waren zo smal dat alleen kleine Italianen erin passen.
Met lang mijn buik inhouden kon ik met moeite de douche in. Mijn eerste Houdini-truc van de dag. In Milaan werd ik gebeld door het VU Medisch Centrum in Amsterdam. Of ik vrijdag voor het ‘intake’-gesprek voor de bestraling naar Amsterdam kon komen. Uiteraard. Een paar uur later probeer ik in te checken voor de vlucht terug. Online gaf KLM aan dat er geen plaats voor me was op de vlucht…… ‘Wat is dit’, schoot er door mij heen. Ik moet natuurlijk terug. Ik pakte gelijk mijn telefoon en belde met KLM. ‘…….we kunnen u niet vinden in het systeem meneer…….’ gaf een call-center-medewerkster aan. Het stoom kwam uit mijn oren. Lang wachten aan de telefoon en veel onduidelijkheid gaf dezelfde dame na 45 minuten aan…..’Oh, ik had uw naam met één ‘U’ ingetoetst….’. Pffff, ik was al redelijk gestrest….. maar ik zat op de vlucht naar Amsterdam. Eerst de douche en toen de vlucht. Twee ‘hink-stap-sprongen’ op één dag dat is toch wel genoeg. Stress is niet goed voor u meneer, zegt het ziekenhuis altijd……..
Thuis gekomen maakte ik mij klaar voor mijn eerste bezoek aan het VU in Amsterdam. Ik besefte dat dit alweer het vierde ziekenhuis is in mijn strijd tegen de kanker-ratjes in mijn lijf. Na het Reinier de Graaf [ Delft ], het Erasmus MC [ Daniel den Hoed ] en het Franciscus in Rotterdam gaan we nu naar Amsterdam. Gelukkig blijft Prof. Dr. De Wit in Rotterdam mijn specialist, maar voor mogelijk bestralen hebben we de uitwijk naar het VU MC genomen. Op vrijdag ben ik samen met Annemieke en Margot onderweg. We filosoferen in de auto wat ons te wachten staat. Wij zijn een eenheid. Ik ben blij dat ze erbij zijn. In het VU in Amsterdam melden we ons bij Radiologie en bij Dr. Lagerwaard. Klip en klaar legt hij uit wat hij wil gaan doen na mijn foto’s te hebben bestudeerd. Ik heb geluk dat er geen andere uitzaaiingen zijn dan slechts één naar mijn schaambeen. De kleine plekjes naar mijn lymfeklieren zijn blijkbaar echt klein. Dr. Lagerwaard geeft aan dat hij alle kankercellen wil gaan bestralen om zoveel mogelijk effect te bereiken. Het gaat zwaar worden geeft hij aan. Misselijkheid, diarree, vermoeidheid, branderig plassen gaan allemaal onderdeel worden van het bestralings-traject. Dr. Lagerwaard vindt mijn conditie erg goed, maar vraagt mij wel indringend of ik dit allemaal wil. Ik denk kort na en kijk links en rechts naast me, naar mijn gezin en twijfel geen moment. Ik wil leven, lang leven. Dr. Lagerwaard geeft aan dat ik gelijk een scan moet laten maken om een goede plattegrond van mijn lichaam te hebben.
Na de scan brengen de medewerkers met speciale inkt lijnen op mijn huid aan. De lijnen zijn nodig voor het instellen van de bestraling. Deze lijnen mag ik de komende tijd niet van mijn lijf af boenen : het zijn de coördinaten die bij iedere bestraling bepalen waar het bestralings-toestel op gericht moet worden. Ik ben redelijk snel klaar en mag naar huis. Dr. Lagerwaard gaat nu een bestralingsplan maken, de komende twee weken gaan hectisch worden dat is wel duidelijk. We zijn opgelucht en erg blij met de volgende stap. Onderweg vanuit Amsterdam richting Delft komen we in een enorme file te staan. Er staat een auto in brand op de A4 richting Den Haag, de snelweg is afgesloten. Grote rode kruizen op alle borden. Ik moet eigenlijk nog naar een afspraak, maar die gaat gelukkig niet door. Langzaam kom ik tot rust. Zelfs ik vind een file nu onbelangrijk. Met een glimlach besef ik dat de rode lijnen op mijn lichaam overeenkomen met de rode kruizen op de snelweg. Nu maar wachten op het bestralingsschema…….. Ik ben klaar voor de volgende Houdini-truc.
