Op weg naar een zakenrelatie in Dordrecht springen opeens alle alarmen in mijn BMW op rood. Rechtsachter te weinig bandenspanning……..waar mogelijk stoppen…… En eigenlijk wilde ik ook nog even bij een project in Leiden mijn gezicht laten zien. Tsja, deze week zat weer eens vol met spanning. Op alle fronten. Een op het eerste gezicht makkelijk project uitleveren en monteren in Leiden, levert toch veel meer spanning en stress op dan goed voor mij is : leveranciers, die moeizaam communiceren en ons bijna laten zakken en een klant die het gewoon af wil hebben. Allemaal logisch. Maar alle ballen zijn weer eens bij mij deze week. Ik kan er normaal erg goed mee omgaan, maar deze week met al 16 bestralingen achter de rug wordt het mij ook even teveel. Elke twee dagen voor 4 bestralingen naar het VU Medisch Centrum, naast het gewone werk is best pittig. Vertwijfeld vroeg ik mijzelf gisteren al af waar ik mee bezig ben….. Werken zou ik minder gaan doen en het moest vooral plezier op gaan leveren…….
Vandaag – vrijdag dus – ben ik gestrand bij de BMW – dealer in Den Haag. Ik ga maar een stuk aan mijn blog schrijven. Ik voel me moe, gisteravond lag ik als een ‘dood vogeltje’ op de bank. Langzaam begint mijn lijf de bestralingen te voelen : veel en vaak branderig plassen en het gevoel van diarree op komst. Lekker dan. Gaat het licht dan toch langzaam even uit ? Maar ik moet volhouden. Vandaag de laatste 4 bestralingen s’middags in het VU Amsterdam. Fijn weer in de file over de A4 van Delft naar Amsterdam en terug. Maar ik weet waar ik het voor doe. Ik besef ook hoe fijn het is om een oncoloog in het Erasmus MC / Daniel den Hoed te hebben, die nieuwe wegen zoekt, niet opgeeft en soms gewoon iets probeert om je als mens langer ‘op de rails’, te houden. Dank Prof. Dr. De Wit voor het lef om soms een nieuwe weg c.q. behandeling te zoeken. Ben gewoon blij dat ik een specialist heb gevonden, die mee denkt en vecht. Ook als mijn behandelend team keihard NEE zegt en bedoeld dat ik echt uitbehandeld ben, dan zoekt mijn oncoloog – tegendraads – toch nog naar een nieuwe weg.
Daar moet ik even aan denken als ik zit te wachten op de reparatie van mijn lekke band in Den Haag. De lekke band is binnen een uur gemaakt. Zo snel als ze een lekke band repareren, fixen ze mijn lijf natuurlijk niet. Nu snel Annemieke ophalen om voor de Pinksteren-files naar het VU Amsterdam te racen voor die laatste 4 bestralingen.
Ik lig weer doodstil voor de bestralingen en hoor door de microfoon ‘…..start scan…’ ‘……start bestraling……’ . Ik weet na twee weken precies hoe het werkt. Maar lang stil liggen blijft lastig. Binnen een uur is het weer klaar, alle bestralingen zitten erop. Nog even napraten met dr. Lagerwaard. Gewoon relaxed geeft hij aan dat er zo’n flinke bestraling is geweest dat in theorie mijn kleine plekjes op de lymfeklieren weg zouden moeten zijn. Mijn prostaat en schaambeen hebben een enorm klap van de bestraling gekregen, zodat ze hopelijk een tijdje rustig blijven. En met wat extra geluk meldt dr. Lagerwaard ruimt mijn eigen immuun-systeem wat resten kanker in de nabijheid op als extra effect van de bestralingen. Allemaal theorie geeft hij aan. Met zekerheid weten we niks. We moeten nu rustig afwachten tot de volgende PSA-meting over een paar maanden. Als het goed is is mijn PSA een flink stuk omlaag gegaan en kan ik er weer een tijdje tegenaan. Fijn dat ik deze kans kreeg de afgelopen weken. Dr. Lagerwaard geeft aan dat ik nu even moet gaan uitrusten en de storm van de bijwerkingen over me heen moet laten komen. Ik weet het. Thanks voor de goede zorgen VU Amsterdam. Ik voel me rijk met zulke goede specialisten om me heen. Tijd om de spanning van me af te laten vallen. Tijd voor even rust.