Prachtig weer. Afgelopen zaterdag heb ik een kunstverzamelaar c.q. handelaar samen met zijn partner op bezoek. Ik ken ze niet goed, ik heb ze jaren niet gezien. Ze komen om wat kunst, moderne kunst van mij – de verzamelaar – te kopen. De koop is snel rond, in de tuin drinken en praten we wat. Small talk. De kunstverzamelaar vraagt mij plotseling waarom ik stukken uit mijn kunstverzameling verkoop. Ik slik even. En doe mijn verhaal…. prostaatkanker, naar buiten gegroeid, PSA hoog, uitzaaiing naar mijn schaambeen, ongeneeslijk ziek, etc…. Ik ben er handig in geworden. En kan het redelijk zonder emoties. Terwijl ik praat zie ik de vrouw stil worden, haar hoofd wegdraaien, haar hand voor haar ogen doen…. Ik zie haar verdriet. Ik stop en ga een glas water voor haar halen…… Met een paar snikken vertelt zij haar verhaal, eigenlijk heel herkenbaar…. Een paar jaar geleden was er kanker bij haar geconstateerd met uitzaaiingen overal…. ze had nog 6 weken te leven…. Stil hoor ik haar verhaal aan. Aan het eind vertelt ze dat ze veel geluk heeft gehad, veel van de eerste diagnose bleek gelukkig niet waar te zijn en ze is compleet genezen. Maar ze weet nog hoe het voelt als iemand tegen je zegt : ‘…….u gaat dood…..’ Nee, erger, ze weet nog hoe het voelt om je kind te vertellen dat je dood gaat. Dat hebben we gemeen. We zijn stil, de zon schijnt mooi in de tuin , maar we zijn stil. Deze korte bijzondere ontmoeting gaat niet uit mijn hoofd afgelopen weekend. Ik besef opnieuw hoeveel mensen het treft, maar ook hoe voorzichtig ik moet zijn met mijn nuchtere open manier van vertellen over mijn ziekte. Ik besef ook dat het echt niet alleen mij treft, maar dat er op veel plekken verdriet is. De afgelopen weken werd een vriend getroffen door een hart-aanval, maar hij herstelt gelukkig heel goed na een zware operatie van 4 uur. Zo heeft elk huisje haar kruisje.
Hier denk ik aan als ik vandaag terug wandel van mijn huisarts. Voor de tiende keer heb ik vandaag een Zoladex, zgn. drie-maandelijkse hormonenprik gehad, de zgn. hormoontherapie. Pfff…. een feestje waard…. Voor wie nog niet weet hoe dat in zijn werk gaat met zo’n grote naald, hieronder een mooie instructie van internet. Je mag mijn blog ook teruglezen. Hiep, hiep hoera.
11 Steek de naald onder een hoek van 30° à 45° halverwege tussen het hoogste en laagste punt van de huidplooi in de onderbuik, vlakbij de navel, totdat de beschermhuls van de zuiger de huid van de cliënt raakt. Injecteer niet in de vorige injectieplaats.
12 Laat de huidplooi los.
13 Fixeer de spuit en naald met de andere hand om onverwachte bewegingen op te vangen.
14 Spuit het staafje Zoladex in door de zuiger helemaal naar beneden te drukken totdat een ‘klik’ wordt gehoord.
15 Trek de naald terug uit de huid. Tijdens het terugtrekken glijdt het veiligheidssysteem over de naald.
Tsja, ik ben alweer voor de tiende keer geweest. De zomer-prik zit er weer in. Mijn huisarts vindt mij fit en vrolijk. Maar hoe sta ik er nu eigenlijk voor ? Wat hebben die spuiten nu eigenlijk met me gedaan ? Mijn gewicht is flink toegenomen. Ik denk dat ik in dik twee jaar bijna 6 kilo ben aangekomen. Allemaal buikvet. En toch train ik veel…….. Mijn spierkracht is flink afgenomen. Veertig keer opdrukken lukt me niet meer, bij 15x houdt het wel op. Mijn borst-omvang is gegroeid tot kleine borstjes…. pfff….. Mijn libido is sterk achteruit gegaan. Ik kan het technisch nog best met hulp van kamagra, maar in mijn kop geef ik er niet echt meer om. Best heftig. Soms heb ik last van opvliegers en krijg ik het warm. En ben ik soms onredelijk. Het zweet breekt me dan uit. Een heel enkele keer ben ik wat somber, vooral als ik lang in de auto zit en teveel nadenk. Ja, mijn lijf, mijn ik en mijn leven zijn best veranderd. Het is beter niet te veel terug te kijken en een positieve blik op de toekomst te houden, maar bij een jubileum mag het even. Als ik mijn eigen tekst hierboven lees vraag ik mij even af waarom ik altijd roep ‘……alles gaat goed met me….’ , terwijl de ratio weet dat ik langzaam stap voor stap de horizon in haal. Ja, dat doet die hormoon-therapie met mij. Maar voorlopig ben ik er nog en houden de prikken mij op de been. Ik sla me er gewoon doorheen en ben gewoon vrolijk. En ik kijk naar de mooie dingen om me heen en de warmte. Op naar de volgende prik over drie maanden.