Gisteren gekeken naar de finale WK voetbal in Rusland : Frankrijk – Kroatië. Onvoorstelbaar hoe Kroatië in de finale is gekomen. Een klein land met 4,5 miljoen inwoners. Eigenlijk heel knap. Ik hoopte op een wonder. De voetballer Modric doet me denken aan Johan Cruijff. Ik hoopte op een wonder dus. Maar Frankrijk won met uitgekookt voetbal met 4 – 2. Thuis zei ik op de bank : ik hoop zo vaak op een wonder, maar zo is het leven nu eenmaal niet…...
Verleden week een groot stuk in het AD : De biomedisch geneticus Rene Bernards wil kanker de wereld uit helpen. In ieder geval binnen 15 jaar moet kanker een chronische ziekte worden. Mooi dat hij dat wil. Een aantal top-specialisten bundelen zich samen tot het Oncode Institute. KWF en de overheid stoppen er samen 120 miljoen euro in. De codes moeten gekraakt worden. Tsja, op dat wonder wachten wij inderdaad allemaal.
Ik heb Rene Bernards onlangs ontmoet. Een bevlogen man. Vol met passie. Ik mag dat wel. Maar niemand kon mij uitleggen waarom het een puur Nederlands initiatief is. Kanker de wereld uit, te beginnen in Nederland. Best een goed idee, maar laten we internationaal de handen inéén slaan. De grote wereld klein maken. Rene Bernards en KWF geloven in een Nederlands wonder. Lovenswaardig, maar is het ook geloofwaardig.….. Tsja, wonderen zijn de wereld nog niet uit.
Afgelopen week werd ik geïnterviewd door de Stichting DUOS. De Stichting Dutch Uro-Oncology Studygroup (DUOS) is een multidisciplinaire studiegroep van 25 aangesloten ziekenhuizen, gericht op onderzoek en studies – vaak ook in samenwerking met de farmacie –op het gebied van prostaat-, blaas- en zaadbalkanker. Ik ken de stichting al langer. Zij doen echt goed werk en proberen met kleine stapjes op het gebied van prostaat-, blaas en zaadbal-kanker gerichte studies overeind te trekken en patiënten weer verder te helpen. In het interview waren zij benieuwd naar mijn keuze voor een ‘second opinion’ destijds na mijn ‘doodvonnis’ in Delft. Waarom ik in 2016 koos om verder te kijken dan het regionale ziekenhuis hier om de hoek. Het was voor mij een flashback. Soms komen de momenten weer even terug en moet je jezelf dwingen om de juiste argumenten en keuzes op een rijtje te krijgen. Ik ben nog steeds blij met deze stap, ondanks de warmte en aandacht van het ziekenhuis hier in Delft. Ik koos ervoor in 2016 om de beste oncoloog te zoeken op het gebied van mijn ziekte, vooral omdat ik mijn gezin beloofde om zolang mogelijk te leven. Ik ben nog steeds blij met deze keuze. Ik zal er binnenkort in mijn blog meer over vertellen. In een wonder geloof ik niet, maar je kan wel proberen om het onwaarschijnlijke en het onmogelijke zoveel mogelijk te benaderen.