Gisteren was ik eerst een klein uur gaan sporten aan het eind van de werkdag. Het kostte me moeite. En gelijk na het eten fietste ik naar vrienden. Gewoon een kwartier verderop. Toen ik aan kwam moest ik even zitten en uitblazen. Ik voelde zware benen. Gek, heb ik normaal nooit. Ik hoop maar dat het gewoon mijn dag niet was. Bij de vrienden was er tijd om even te filosoferen over dromen en andere zaken die mij bezig houden. Een beetje spiegelen en overpeinzen is goed op z’n tijd. Daar heb je ook vrienden voor. Op de achtergrond was het programma van KWF op de televisie. Hun jaarlijkse grote aktie om donateurs te werven. In Den Bosch. Super natuurlijk. Twee jaar geleden alweer deed ik met mijn broers mee in Alkmaar. Was een bijzondere avond. De tijd schiet voorbij besef ik. In onze gesprekken gisteravond kwam het onderwerp kanker ook regelmatig voorbij. ‘……..Zijn er voor jou nu nog nieuwe wegen en medicijnen Fred……’, vroegen mijn vrienden lief. Tsjaaa…… Soms keken we even intens naar de gesprekken en het verdriet in het KWF programma op televisie. De emoties komen toch wel bij me binnen, meer dan vroeger. De ziekte, de hormoon-therapie en de medicijnen hebben me emotioneler gemaakt. De gesprekken en ervaringen raken me. Misschien gelukkig maar, want dat maakt me hoop ik echter. Voor het eind van het programma wilde ik eigenlijk snel naar huis, want ik besefte dat mijn lieve vrouw alleen thuis op de bank televisie keek. En dat voelde eigenlijk niet goed. Sommige dingen moet je gewoon samen doen. Zo fietste ik naar huis. Onderweg dacht ik aan de mooie film op Youtube van de Stichting DUOS over bijzondere ervaringen met de ziekte kanker. Vooral over hoe andere patiënten het oplossen. Stil fietste ik door. Thuis gekomen zat mijn vrouw op de bank, ze had het KWF-programma weggezapt. We kunnen het allebei soms even niet verdragen. Ik ging naast haar zitten en legde even mijn hoofd op haar schouder. Ik kreeg een kus op mijn voorhoofd.