Ik was afgelopen week bij een lezing. De term ‘levenscyclusanalyse’ kwam voorbij op het presentatiescherm. Het ging over produkten en duurzaamheid voor de goede orde, maar ik droomde weg bij de verder wat saaie lezing en maakte andere associaties met de term ‘levenscyclusanalyse’. Ik had de spiegel als het ware al in mijn hand. Ik draaide de film van mijn leven al bijna af : de mooie kanten, de mindere kanten, mijn talenten, mijn falen, de successen, het verdriet, de momenten dat ik er was voor anderen, maar soms ook niet. Eigenlijk leven we allemaal veel te snel en maken we geen tijd om even stil te staan, kort te bezinnen en vooral zelf in de spiegel te kijken. Zou de wereld nog mooier worden als we allemaal soms even doen aan onze eigen ‘levenscyclusanalyse’. Ik denk het wel. Zo’n analyse kan ook rust geven.
Er kwam de laatste dagen veel op ons af, het woord kanker lag op ieders lip. Super Maarten ontketende een Maarten-mania. Wat een held weer. Maar ik leerde nog een nieuwe term : ‘overlevings-verantwoordelijkheid’. Ik hoorde het een journalist op televisie vertellen over Maarten van der Weijden, die als enige - in zijn kanker-periode – van zijn ziekenhuis c.q. kamergenoten de ziekte overleefde. Ik vond het wel een heftige term en gedachte ‘overlevings-verantwoordelijkheid’, maar positief gezien heeft het ook iets moois en straaalt wel kracht uit. Ik ben in ieder geval nog meer gaan houden van het nummer ‘Space Oddity’ van David Bowie. Ik google vaak de teksten van de liedjes om het nog scherper te ervaren. Deze tekst is raak. Dank je Maarten. Ook voor jouw ‘overlevings-verantwoordelijkheid’. En je race.
Mijn race deze week was weer even ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Eerst de huisarts voor een nieuwe shot Zoladex, hormoontherapie. Vervelend dat mijn bloeddruk toch weer hoger is, nu 94 / 155. Daarna bloedprikken voor mijn bloedplaatje inzake Abiraterone en bloedprikken voor een onderzoek naar het opname-effect van Abiraterone in mijn bloed. Vanaf gisteren kwamen de antwoorden vanaf verschillende plekken op me af. Het weggehaalde poliepje in mijn darm was onschuldig, dus dat is fijn. Gisteren uitgebreid de Abiraterone-onderzoeker aan de lijn : de opname van Abiraterone in mijn bloed is gewoon te laag. [ 3.0 in plaats van 8.4 ] Dus dat gaat niet helemaal lekker. Vanochtend kon ik mijn nieuwste PSA-waarde lezen : 5.2. Een flinke stijging in een maand tijd, een verdubbeling. Op naar het spreekuur van prof. dr. De Wit. Eigenlijk trekt hij na wat overleg de conclusie dat mijn lijf niet zo heel stoer is, mijn lijf pakt de medicatie niet goed genoeg op. De Abiraterone heeft niet het gewenste effect en houdt de kankergroei niet genoeg tegen. We besluiten met de Abiraterone te stoppen en over te stappen op Enzalutamide. Met de hoop dat mijn lijf hier beter op gaat reageren. De bijwerkingen kunnen heftiger zijn : vermoeidheid, hoofdpijn, vergeetachtig, slechte concentratie……. Op kantoor in Rotterdam aangekomen wandel ik een stukje langs de Maas en laat de wind even door mijn haren waaien. Zittend op een bankje staar ik naar de boten op de Maas en zak ik even weg in een kleine overpeinzing.
Er lijkt zich een nieuwe fase aan te dienen in mijn ziekteproces, die ik voorlopig goed heb doorstaan. Nog altijd geen pijn, maar soms voel ik me wel moe. Ik wil graag zolang mogelijk functioneren op een goede manier. Tsja, ‘levenscyclusanalyse’, maar soms gaat het leven even met je aan de haal.