Alweer een dikke drukke week geleden in het weekend naar Amsterdam geweest. Ik ben weer met mijn broers op pad. We gaan naar het theaterstuk ‘Lazarus’ van David Bowie. Het is even wennen om erin te komen, maar als ik het nummer Lazarus hoor gaan de rillingen over mijn lijf. Zo mooi, zo raak : [ ik schreef er eerder ook al over ]
Look up here, man, I'm in danger
I've got nothing left to lose
I'm so high it makes my brain whirl
Dropped my cell phone down below
Ain't that just like me?
We spelen in ons hotel in Amsterdam weer monopoly. Vier fanatieke broers in een hotelkamer. Mooie gasten zijn we bij elkaar. Afgelopen zaterdag eindelijk weer eens met mijn dochter op pad geweest. Gewoon even samen naar de film [ ‘The Joker’ ] en lekker samen eten.
Ik heb toch wel wat last gehad van de tweede chemo. Ik voel me weer misselijk en ik zie eruit als een witte vaatdoek. Maar vooral lusteloos en erg moe. Mijn haar verlies ik ook in hoog tempo. Traplopen is echt niks voor me en na driehonderd meter lopen ben ik bekaf en gaat mijn hart als een gek tekeer. Ik voel dat het niet ok is. Bij een tussendoor gepland bezoek aan prof. dr. De Wit afgelopen woensdag geef ik aan dat ik erg moe ben. Mijn hemoglobine [ hb ] -waarde in mijn bloed is laag geeft hij aan, net boven de 5. Hij besluit om me snel extra bloed te geven. Al de volgende dag kan ik terecht voor het toedienen van extra bloed, 600 cc in totaal. En het werkt inderdaad, ik heb de volgende dag alweer extra energie. Ga weer dingen doen en fiets zowaar naar het centrum van Delft en terug. [ ehhhh…. drie kilometer heen en drie kilometer terug….. ik ben toch een watje…. ] Zo’n lekker gevoel.
Vandaag de derde chemo. Ik zie er wel een beetje tegenop. Maak me wel wat zorgen om de bijwerkingen. Vandaag wordt ook weer een lange dag. Al om 07.30 uur bloed prikken, afwachten op de bloed-uitslag, naar de oncoloog voor goedkeuring voor het toedienen van de derde chemo. En dan nog dik drie uur de chemo in laten druppelen. Ik kan het scenario onderhand al dromen, ik ben – tegen wil en dank – een ervarings-deskundige geworden. Lekker dan ! Maar ik ga ervoor als altijd. Het is zowaar niet druk bij de dagbehandeling en ik krijg een heerlijk bedje. En ik installeer me voor de chemo die eraan komt…. Terwijl de chemo langzaam opgestart wordt komt er een jongeman binnen met zijn vrouw. Hij krijgt het bed tegenover me. Ik hoor al snel dat hij het helemaal niks vindt. De chemo, maar eigenlijk vooral dat hij kanker heeft gekregen. Hij klinkt verbitterd. De wereld is zo oneerlijk. En zijn leven is zo onzeker. Ik kijk het van een afstand aan. De verpleegsters gaan er heel professioneel mee om. En ik besef dat hij ook best een beetje gelijk heeft. Ik heb het vaak verdrongen en glimlach het weg. De jongeman is zo puur en eerlijk vanuit zijn diepste gevoel. Na een half uur kom ik met hem in gesprek. En ons gesprek gaat mijlen de diepte in. Hij is drieëndertig jaar oud en heeft pas zeven weken kanker. Zomaar uit het niets getroffen. En ik ? Ik ? Ik weet het al bijna vier jaar. Mijn tranen zijn bijna op, hij huilt. Terwijl de chemo door druppelt gieren de emoties door de kleine ruimte met bedden. Eigenlijk zijn we even met z’n tweeën. Zo mooi. Als ik weg mag ‘hug’ ik hem even. En zeg : ‘……keep going man….’. Wat een fijne vent. Ik hoop dat hij in januari mooi nieuws krijgt. Toch een bijzondere dag vandaag. Stil verlaat ik het Erasmus MC.