Ik besef dat mijn blog, gestart vanuit de gedachte om mensen om me heen te informeren over de status van mijn ziekte, uitgezaaide prostaatkanker, soms ook een dagboek over het leven is geworden. En eigenlijk vind ik dat helemaal niet zo erg, want ik sta nog midden in het leven. Bovenal vind ik schrijven gewoon heerlijk. En ja, ik krijg regelmatig de vraag ‘……ben je nu beter ?......’ ‘…….je ziet er zo goed uit…….’ ‘…….ik lees de laatste tijd weinig over je ziekte…….’. Nou, die vragen zijn natuurlijk prima, maar nee, ik ben niet beter, mijn ziekte heeft gewoon een langzaam verloop. Mijn uitgezaaide kanker zit in een midden-fase. Na veel chemo in 2016 moet mijn lijf in 2017 het zelf zo goed mogelijk volhouden met slechts een paar medicijnen en zijn de drie –maandelijkse controles ‘waak’- en ‘peil’- momenten…… Dus, lieve vrienden als ik minder over mijn ziekte kanker schrijf, dan gaat het nog steeds niet goed, maar heb ik er even geen last van….. Overigens besef ik – zo meldde mijn web-master onlangs – dat er onderhand tussen de 350 en 650 mensen mijn blog regelmatig lezen en dat is best veel. Dus ik moet soms een beetje oppassen wat ik schrijf…….
Afgelopen vrijdagmiddag ben ik samen met een oud-collega op stap geweest in Rotterdam. We wilden naar de SS Rotterdam, maar strandden in de wijk Katendrecht bij een heleboel gezellige tentjes. Katendrecht is in Rotterdam een beetje de nieuwe hippe economie en we kijken onze ogen uit hoe de nieuwe winkel 2020 eruit ziet. Terwijl we rondlopen komen we spontaan mijn broer Jack tegen. Bij toeval boodschappen aan het doen hier. Maar toeval bestaat niet. Het is wel gelijk gezellig !
Met Jack in Katendrecht. En Jan Snoeck 90 !!!
Vandaag gaan mijn gedachten even terug naar 5 maart 2007. ’s Morgens vroeg stapte ik samen met Loek in Den Haag op de TGV richting Zuid-Frankrijk om daar – als verrassing – onze oude vriend en kunstenaar Jan Snoeck te gaan feliciteren met zijn tachtigste verjaardag. Een mijlpaal, dachten wij. Tien jaar geleden…. Samen hadden we lol in de trein. Het bezoek aan hem in Frankrijk was bijzonder en een dag later namen we de trein weer terug. Nu precies 10 jaar later staan we samen voor de deur van Jan Snoeck in Den Haag om – weer onverwacht, Jan viert zijn verjaardag namelijk nooit – hem nu vandaag te feliciteren met zijn negentigste verjaardag…… Negentig jaar jong en nog zo vol met plannen. Ik vind dat toch wel mooi. We zijn gelukkig meer dan welkom en Jan zit op zijn praatstoel. Drie mannen kletsen over kunst, genegenheid en vriendschap. Wat een gave zondag-middag. En wat houd ik van deze mensen. Zo mooi.