Mijn berichten

Gisteren ben ik 57 jaar oud geworden. Was een heerlijke dag. Gewoon eens niet teveel gedaan, beetje lummelen op kantoor. Vele tientallen berichten via sms, mail, messenger, facebook, what’s app., linkedin, etc… Hartverwarmende aandacht. En ook gewoon nog gebeld worden per telefoon….. Je zou haast denken dat de communicatie face to face compleet verdwenen is in deze moderne tijd. Als klap op de vuurpijl komen er ook nog gezellige mensen spontaan langs op kantoor. Alles bij elkaar een zalige dag. ’s Avonds met Annemieke & Margot lekker zitten kletsen bij de Bierfabriek in Delft. Wat heb ik toch een geweldig gezin. Lekker even onder elkaar, nadat we afgelopen zaterdag al een flink feestje thuis hadden aangericht voor familie en goede oude vrienden. Was ook geweldig. Het mooiste cadeau was natuurlijk dat mijn dochter Margot – na een verblijf van drie weken in Hong Kong – zaterdag weer thuis kwam en dat ik haar weer veilig in mijn armen kon sluiten. Soms heb je weinig wensen en wil je je geliefden gewoon om je heen.

Als ik in mijn bed lig denk ik aan de eerste diagnose van mijn ziekte en werd mij gemeld dat ik misschien 60 jaar oud zou worden. Dat spookbeeld rent nog wel eens door mijn hoofd, maar dan zou ik nu al 25% van mijn ‘resttijd’ hebben verbruikt……. Toch weiger ik teveel achterom te kijken en wil gewoon 300% vooruit. Een nieuw levensjaar gewoon optimaal gebruiken en intens leven. Die grens van maximaal 60 jaar heb ik al lang verder de toekomst ingeschoven. Zo simpel is dat. Positiviteit boven alles.

Afgelopen week een mooie presentatie bij Lensvelt in Amsterdam meegemaakt. Hans Lensvelt in zijn speech in aktie gezien alsof hij nog steeds 30 jaar oud is. Mooie man, die Hans. En ja, wij hebben erg veel meegemaakt samen. Leuk dat hij in zijn speech uitgebreid vertelde hoe wij samen als ‘jonge straatvechters’ de grootste opdracht ooit van Lensvelt – 3500 speciaal gemaakte werkplekken voor het stadhuis Den Haag in 1993/4 – binnen haalden. Dag en nacht zwoegen met een prachtig resultaat. Zo leuk om daar samen met hem nog eens bij stil te staan.

Zondag 19 februari naar ADO – Feyenoord geweest. Cadeautje van mijn vriend Brian voor mijn verjaardag. Samen met Brian, Do & Arne ben ik voor het eerst in het ADO stadion. Maar ja, we maken natuurlijk altijd wat mee…. Voor het stadion vertelt Brian dat we twee volwassen toegangskaarten hebben en twee zgn. ‘kids’ toegangskaarten…. Bij ongeveer elke toegang worden we geweigerd met de kids-kaarten. Overal gaat een soort sirene af bij de toegangspoorten. Gewoon bijbetalen bij de kassa kan niet, dus we besluiten nog één poging te doen bij een toegang waar veel kinderen naar binnen gaan. En het lukt, we mogen naar binnen. In het stadion zitten we vlak achter het doel. Het doet me terug denken aan de jaren zeventig. Samen met mijn broer Jack naar Feyenoord. Samen achter het doel in vak X, een sta-vak. Lekker goedkoop. Nu hebben we een mooie zit-plaats achter het doel. Vol verbazing zie ik dat het stadion lang niet is uitverkocht….. We hebben lol met elkaar en zien een belabberde wedstrijd, maar de pret is niet minder. Feyenoord wint en wij blijven geloven in een kampioensjaar voor Feyenoord. Tsja, een kampioensjaar…. Dat ga ik er ook van maken.   

Afgelopen zaterdag mijn eerste boks-les gehad in de sportschool. Wat was dat heerlijk : even alle agressie uit je lijf slaan. Het zweet gutste van mijn lijf. Dat boksen houden we erin. Overigens ben ik nu 3 tot 4 keer per week aan het sporten en het voelt goed.                        

Op donderdag 2 februari was ik al bloed gaan prikken voor mijn drie-maandelijkse afspraak bij Prof. De Wit in Daniël den Hoed in Rotterdam. Er worden weer drie buisjes bloed afgenomen voor lever- & nier-functie en rode en witte bloedlichaampjes. En natuurlijk voor  mijn PSA-waarde. Afwachten maar weer.

Mijn oude Rotary-club in Scheveningen viert haar 15 jarig jubileum. Ik ben er toch zo’n kleine 15 jaar bij betrokken geweest, incl. het oprichten van de club. Ontzettend leuk om alle oude gezichten weer bij elkaar te zien. Maar het is ook goed dat deze tijd is afgesloten.

Afgelopen woensdagochtend de uitslag van het bloed gekregen in de Daniël den Hoed kliniek. Samen met Annemieke er gelijk maar vroeg naar toe en dr. De Wit is opgewekt en zit op zijn praatstoel. Hij maakt zich zorgen over de komende verhuizing van Daniël den Hoed naar het grote Erasmus in hartje Rotterdam. Naast het bewaken van de identiteit van de afdeling ziet hij ook op tegen het werken in een meer open kantoortuin-omgeving. Ik snap het. En besef glimlachend dat de kantoor-concepten 30 jaar lang een deel van mijn leven hebben beheerst. Maar ik moet ook toegeven dat ik eigenlijk nu belangrijker zaken aan mijn hoofd heb. Na alle mooie gezellige onderwerpen vragen wij ‘recht voor z’n raap’ naar de bloed-uitslagen. Alle verschillende waarden vindt hij ok en de PSA-waarde is gestegen naar 1,3. Oeff…..dat is toch weer een flinke stijging besef ik. Maar dr. De Wit wuift mijn zorgen weg. Een PSA van 1,3 is nog altijd laag vindt hij. En dat is natuurlijk wel waar, maar we willen de PSA-waarde gewoon heel lang laag houden en de groei van kanker blijven onderdrukken. Soms voelt het alsof het uit mijn handen glipt. Maar ik laat me mee voeren door de optimistische blik van dr. De Wit. Daarna bekijken we de laatste botscan van november en De Wit geeft aan dat hij nog geen verdere uitzaaiingen ziet dan het schaambeen. Hij vraagt me ook indringend of ik pijn heb in mijn lijf en in eerlijkheid moet ik aangeven dat ik eigenlijk helemaal geen pijn heb. Dr. De Wit geeft aan dat we kunnen kiezen voor bestraling van het schaambeen, maar in eerlijkheid vindt hij het te vroeg, zeker nu ik geen pijn heb. Met straling kunnen er natuurlijk ook andere vervelende complicaties optreden. We besluiten met elkaar om over drie maanden een nieuwe botscan te maken en te kijken wat het verschil is met de vorige scan. Van daaruit gaan we beslissingen nemen over eventuele bestraling….. Toch wel weer een spannend traject. Met toch wat lichte zorgen in mijn hoofd over de stijging van de PSA-waarde verlaten we het ziekenhuis. Gewoon maar weer aan het werk.

Nacht-wandeling met Ralf.

Aan het eind van de dag heb ik een etentje gepland met interieurarchitect Ralf A. Ik ken hem al erg lang en het is goed om na deze uitslag-dag even te ontspannen. Ik besef dat er in het WTC-gebouw in Rotterdam centrum een kleine kunstbeurs is, dus ik stel Ralf voor om daar eerst even te gaan kijken en daarna te gaan eten in de Witte de Withstraat. De kleine kunstbeurs is eigenlijk erg leuk en we krijgen overal witte wijn aangeboden en komen allerlei bekenden tegen. We blijven veel langer ‘hangen’ dan gepland en ik voel de wijn al licht in mijn hoofd. Niets eten en wel drinken is geen goede combinatie. Uiteindelijk belanden we om 21.00 uur in een Italiaans restaurant. Ralf vraagt naar de uitslagen uit het ziekenhuis en bedrukt hoort hij mijn verhaal aan. We hebben diepe gesprekken over van alles en het voelt goed om samen weg te zijn. De tijd vliegt voorbij, de drank en het eten zijn heerlijk en iets na 00.00 uur vertrekken we naar de metro, want we zijn zowaar met het openbaar vervoer. Op Metro-station Beurs horen we dat de laatste metro naar Den Haag net 5 minuten geleden is vertrokken…… Wat nu ? We besluiten een metro naar Rotterdam Centraal te nemen en daar de laatste trein naar Delft. Ik besef dat het heel lang geleden is dat ik een laatste trein miste……Het moet ergens begin jaren tachtig zijn geweest. Samen met mijn broer Jack. Samen liepen we van Rotterdam Hofplein midden in de nacht – over het spoor – naar Pijnacker…… Een taxi was ons te duur als arme studenten…. Nu zit ik in de trein met Ralf naar Delft. We lachen er eigenlijk om. Wat maakt het uit….a train to nowhere…  Eén uur s’nachts belandden we op woensdag-nacht bij het station Delft. Er is blijkbaar ook een taxi-strip, maar om onduidelijke redenen lopen wij verkeerd en voor we er erg in hebben beginnen we aan een wandeling naar Pijnacker, vanuit een verlaten centrum Delft. We vinden dat we dat gewoon even moeten ‘fixen’. Al kletsend lopen we 5 km naar Pijnacker. We verbazen ons erover dat we geen sterren aan de hemel zien en dat de kassen de hemel flink verlichtten. Stoer bereiken we Pijnacker. Deze lange woensdag was toch een dag vol met dokters, kunst, drank, eten en gezelligheid…… Thuis val ik als een blok in slaap……

Heb jij ook van die dagen, die je nooit vergeet ? Ik wel……13 mei, 11 september, 7 oktober om er maar een paar te noemen en 4 februari……4 februari 2016….. Precies een jaar geleden op Wereld Kanker Dag [ Hiep Hiep Hoera ] kreeg ik te horen dat ik kanker had. Bizar…… Prostaatkanker, naar buiten gegroeid, in mijn bloedbanen terecht gekomen en uitgezaaid naar mijn botten….. Bam……ongeneeslijk ziek…..Bam…. De dag dat mijn leven op z’n kop stond en voorgoed veranderde. Elke dag in het teken van kanker, ook al heb je er even een dag geen zin in. Die ratjes zijn er altijd bij. Elke dag klieren ze in mijn lijf. Een jaar met veel ziekenhuisbezoek, maar het was wonderbaarlijk goed in te passen in mijn dagelijkse leven. Ik kan me niet herinneren dat ik echt vrij nam. Nee, de kanker, het onderzoek en de behandeling was onderdeel geworden van mijn dagelijkse leven en ingepast in mijn agenda.

Nu, precies een jaar later maak ik de balans op en moet ik verbazingwekkend constateren dat ik enerzijds veel verdriet [ …nog nooit zoveel gejankt… ] heb gehad, maar anderzijds zoveel intenser ben gaan leven. Soms sta ik stil bij mooie dingen en momenten, waar ik twee jaar geleden snel langs rende. Ik staar wat vaker naar de sterren en zak weleens weg in diep gepeins. Maar vooral zoveel liefde en vriendschap om me heen, naast mijn lieve gezin en familie. Echte vrienden, die zo lief en ‘close’ zijn en zich om me bekommeren. Vrienden, waar ik even kon schuilen en soms een aai over mijn bol kreeg.

Ik ben flink geraakt in 2016, maar voel me een bevoorrecht mens. Mijn liefde voor jullie is ook diep. Het is zo fijn om je echte vrienden te leren kennen. Dank, dank, dank, ik houd van jullie allemaal….vandaag duik ik even weg en hoop dat er ooit een dag komt dat we Wereld Kanker Dag af kunnen schaffen.

Vandaag was mijn neef Gerard op bezoek. Hij belt regelmatig heel attent en stond erop om me te zien. Dat is toch lief en sympathiek. En bovenal was het erg gezellig. Als ik het afgelopen jaar terug kijk, dan zijn er verschillende mensen weer op mijn pad gekomen, die ik soms vele jaren niet gezien had. Hoe vervelend de aanleiding ook is, de ontmoetingen zijn warm, geanimeerd en we hebben elkaar na zoveel jaar ook wat te vertellen. Zo brengt slecht nieuws ook het mooie in de mens los. Tien dagen geleden ook zo’n mooie ontmoeting gehad met mijn oude vriend Vincent. Gewoon 15 jaar niet gezien. In de jaren 80 gingen we samen altijd op pad en maakten we de leukste avonturen mee. We hebben tijdens ons diner er nog flink om gelachen. Zo gek dat je leven blijkbaar in fasen verloopt en er veel vriendschappen soms tijdelijk verloren gaan. Ik neem me voor om de vriendschappen nu echt vast te houden en gewoon te genieten van elkaar.

De laatste drie weken zaten we thuis in een verbouwings-puinhoop. De zolder hebben we laten verbouwen tot drie extra slaap- en werkkamers. Jaren hebben we erover gefilosofeerd en nu hebben we het gewoon gedaan. Simpel, strak en effectief. Het heeft ons gedwongen om eens flink schoon schip te maken op de zolder. En gewoon op te ruimen en weg te gooien. Nou, het is super mooi geworden. Eindelijk mijn mooie grote kunstwerken weer eens op kunnen hangen en eigenlijk zitten we nu elke dag even boven om te kijken en te genieten. Een mooie les : stel niets uit !

Afgelopen week werden we opgeschrikt door het nieuws van uitgezaaide longkanker bij de Amsterdamse burgemeester Eberhard van der Laan. Eerder had hij al prostaatkanker gehad in een vroeg stadium. Tsja, veel roken is natuurlijk ook niet echt goed. Maar eigenlijk trof mij zijn uitspraak in een interview over zijn ziekte : ‘Ik ben er nog’. Gewoon kort en weer terug naar de daily business. En zijn drive om gewoon lekker te blijven werken trof mij ook. Daar herken ik mezelf dan weer in.

Dinsdag 17 januari naar een avond rondom Prostaatkanker gegaan in het Erasmus MC in Rotterdam. Samen met lotgenoot Hugo en zijn vrouw. Veel weten we natuurlijk al, maar het is toch goed om weer met je neus op de feiten te worden gedrukt. En vooral weer eens rustig te luisteren naar mogelijk nieuwe wegen. Ik was geboeid door de lezing over DNA – onderzoek gekoppeld aan ‘op maat’ medicatie. De kankercel is toch een fout in je systeem. Het staat allemaal in de kinderschoenen en is beginnend onderzoek bij prostaatkanker. En zomaar even mee doen aan een onderzoek is nog niet zo simpel. Maar het was weer een leerzame avond.

Terwijl ik me zakelijk druk maak om het leveren van voetbal-tafels in kantoren en up-dates van bureaustoelen en veel tijd kwijt ben om het mensen allemaal uit te leggen krijg ik van een agent in stoelen allerlei tips over het volgen van een alkalisch dieet. Hij is er heilig van overtuigd dat zo’n alkalisch dieet het verzuren van je lichaam tegen gaat en daarbij je afweersysteem versterkt. Tsja, dat moet ik dan toch maar eens gaan lezen en me in verdiepen. Voorlopig staat er komende week weer bloedprikken op het programma en de rollercoaster daar omheen. Fijne werkweek allemaal straks weer. 

Het nieuwe jaar begon gelijk goed op maandag 2 januari 2017 met een afspraak bij de huisarts voor de drie-maandelijkse Zoladex-shot. Gelijk maar weer een portie gosereline-hormonen mijn lijf in laten jagen om mijn testosteron in te dammen. De grote naald blijft vervelend, maar ik heb het weer even achter de rug. In eerlijkheid moet ik wel bekennen dat mijn gewicht zo’n kleine 7 kilo is toegenomen in het afgelopen jaar, effect van veel prednisolon tabletten en ook de toevoer van Zoladex-injecties helpen om mijn  gewicht omhoog te stuwen….. Ik heb me voorgenomen om veel te gaan sporten en te bewegen dit nieuwe jaar, want anders blijft mijn gewicht toenemen.                                         Langzaam lekker opstarten met het werk, want traditie getrouw is het nog rustig op het werk aan het begin van het jaar. In de auto hoor ik David Bowie op de radio voorbij komen met het nummer ‘Lazarus’. Ik realiseer me dat hij alweer een jaar dood is en het nummer nu extra beladen is voor mij. De tekst is heftig, ik laat het op me in werken……

Look up here, man, I’m in danger

I’ve got nothing left to lose

I’m so high it makes my brain whirl

Dropped my cell phone down below.

Tsja, toch maar weer terug naar de ‘daily business’…. Zo aan het begin van nieuwe jaar gaat het alleen maar over Obama en Trump. En alle kranten staan vol over ‘hacken’. Blijkbaar wordt de hele wereld ‘gehackt’. Nou, kan er iemand even langs komen om mijn kanker te ‘hacken’. Graag. Het liefst vandaag.       

Om het jaar goed te starten hak ik de knoop door om mijn oude Audi A6 weg te doen. 282.000 km heeft de hondstrouwe Audi mij vervoerd. Overal samen naar toe, alle gesprekken meegemaakt, mijn goede en mijn slechte momenten in de auto meegemaakt. Maar nu is het klaar ! Ik ruil de Audi in voor een BMW X1. Een beetje kleiner en compacter en vooral wat hoger. Ik ben benieuwd of het gaat wennen na acht jaar Audi rijden. Wat mij betreft gaat 2017 een mooi jaar worden. Kom maar op.

Aan het begin van het nieuwe jaar verrassen Margot en ik Annemieke met een paar onverwachte foto’s. We hebben een foto-shoot gedaan samen in Den Haag en nu de foto’s klaar zijn zitten er echt een paar goede foto’s tussen van mij met mijn darling-dochter. Een leuke verrassing voor Annemieke. Nu maar hopen dat het hele jaar vol zit met verrassingen !

Afgelopen donderdag was ik aan het strand bij Scheveningen. Even uitwaaien, ontspannen en naar de zee turen. Onverwacht stond ik opeens voor een in aanbouw zijnde toren van pallets, bijna klaar voor het vreugdevuur van 2016. Zeker dertig meter hoog. De jaarlijkse strijd tussen de oude dorpen Scheveningen en Duindorp om de hoogste toren te bouwen. Mijn gedachten dwaalden af naar de Toren van Babel.  De toren heeft blijkbaar echt bestaan, zo’n 80 km onder Bagdad aan de Eufraat. Na de zondvloed vestigden nakomelingen van Noach zich hier. Zij spraken één taal en vormden één gemeenschap. Zij wilden een toren bouwen, die naar de hemel zou reiken, een ambitieus plan. God bekeek deze nijvere lieden en oordeelde dat ze te ambitieus waren: ze probeerden gelijk te zijn aan hem. Hij besloot de mensheid te straffen met de Babylonische spraakverwarring. Hierdoor konden de mensen elkaar niet meer verstaan, en raakten ze alsnog verspreid over de aarde. En zo kwam het dat de toren niet afgebouwd werd. De plek waar dit allemaal gebeurde, noemde men voortaan Babel, hetgeen 'verwarring' zou betekenen.

Het verhaal van de torenbouw en de ambitie van de Hagenaars aan het strand is mooi en zo symbolisch voor het afgelopen jaar. Want eigenlijk was 2016 een rampjaar. 2016 met Trump, Brexit, Syrië, vluchtelingencrisis, opkomst van extreem-rechtse partijen, teveel dode popiconen [ Bowie, Prince, Billy Paul, Leonard Cohen, Glen Frey ], het overlijden van mijn held Johan Cruijff, de dictatuur in Turkije, crazy IS in het Midden Oosten, de ontvoeringen van kinderen in Kenia door Boko Haram. Maar vooral de verharding van de maatschappij, de vlugtigheid en ongeinteresseerdheid van veel mensen om ons heen. Nog meer een ik-cultuur. Tsja…2016 was geen fraai jaar. Persoonlijk voor mij was het zeker een rampjaar. Zomaar uit het niets horen dat je dood gaat. Dit jaar heb ik meer gehuild dan ooit in mijn leven. Dit jaar stortte mijn wereld in en was ik even in grote verwarring. Maar het was ook een heel mooi jaar. Zoveel vrienden, liefde, steun, warmte opeens om me heen. Mooie gesprekken, tijd voor elkaar, een schouder om even tegenaan te hangen. Een glas wijn drinken met elkaar en er vooral zijn. Verre vrienden, oude vrienden, die er zomaar opeens waren en tijd maakten. En natuurlijk de enorme steun van Annemieke en Margot, die elke dag met me meeleven. Ik ben stil van deze liefde om me heen. Zoveel goeds heeft 2016 ook gebracht. En zelf ben ik veranderd. Ik geef bijna niet meer om spullen. Geld is eigenlijk onzin, natuurlijk wel makkelijk als je het hebt….. Geen super ambitie meer in zakelijke zin, maar juist ambitie om met die mooie groep mensen om me heen er nog mooie jaren van te maken. Dank jullie wel allemaal, zonder jullie vriendschap zou het echt alleen maar kil en koud zijn om me heen….. Vandaag heb ik besloten om eens goed vuurwerk in te slaan, eigenlijk niet mijn ding, maar ik wil dit jaar 2016 eens flink de lucht in laten gaan. En vooral 2016 heel snel vergeten……

Even een moment van rust op Tweede Kerstdag, na twee drukke dagen vol familie. Kerst, het feest van het licht en het nieuwe…. Ook een moment voor bezinning en reflectie. Terugkijkend op deze week, was het voor ons even geen feest van het licht. Verleden week maandag 19 december waren we voor de uitslag van de laatste PSA-waarde bij dr. Bangma in het Sint Franciscus Ziekenhuis in Rotterdam. Voorzichtig meldde hij dat de PSA-waarde flink was gestegen van 0,6 naar 0,9. Toch 50% stijging en dat is niet goed. De ‘kanker-vriendjes’ groeien dus weer. We schrikken ervan, maar dr. Bangma geeft aan dat de waarde nog steeds laag is. Maar ook meldt hij dat de waarde in dit tempo niet moet blijven groeien, want dan gaat het te snel mis. Pfff…. Veel bewegen, sporten en geen stress is de strenge opdracht van hem. Ik neem het me heilig voor, het roer moet echt om……maar het zal niet mee vallen…..zeker niet qwa werk… Als ik later op de middag mijn dochter aan de lijn heb is zij emotioneel. Ik houd me goed, maar na het telefoongesprek vloek ik en lopen de tranen over mijn wangen. Ik gooi mijn telefoon door het kantoor. Verdriet bij mijn dochter en slecht nieuws van het ziekenhuis, die combinatie trek ik niet. Gauw maar naar huis, daar laat ik mijn tranen ook gaan samen met Annemieke. Wat een rot-dag met eigenlijk slecht nieuws. Ik constateer bij mezelf dat ik er maanden goed mee om kon gaan, maar vandaag toch even niet. Dit ritueel – PSA-check – zal zich vanaf nu elke drie maanden weer herhalen met de PSA-waarde als ‘zwaard van Damocles’ boven ons…. Gelukkig veel afleiding met het inrichten van een groot project in Naarden. Zo vliegt de week om richting Kerst.                                         

Bij toeval google ik Monique Posthumus – schrijfster van het boek ‘Kanker & Cannabis’ – om meer uit te vinden over wietolie. Haar recente boek las ik in ‘no time’ uit. Ik schrik, ze blijkt in oktober te zijn overleden. Ik ben even stil. Ze was nog zo jong en zo gedreven….           Mijn vriend Hans heeft zijn toevlucht gezocht op Ibiza. Hij verwerkt een crisis in zijn prive-leven. Ik schrijf hem dat we allebei 2016 snel willen vergeten. Hij vraagt of ik naar Ibiza kom. Ik twijfel nog, eerst maar eens Kerst en Oud & Nieuw in de familiesfeer vieren.                            

Terug naar vandaag, 2^de Kerstdag. We vernemen dat George Michael is overleden, 53 jaar oud. Zo bizar. We draaien hard ‘Last Christmas’ en de CD ‘Ladies & Gentlemen’ . Ik ben stil bij het nummer ‘Kissing a fool’. Mooi met een rake tekst. Terwijl ik deze blog schrijf luister ik naar ‘Jesus to a child’. Symbolisch voor de Kerst…..

Ik weet niet hoe het komt maar het lijkt of iedereen opeens dood is gegaan dit jaar…..veel van mijn helden in ieder geval……Johan Cruijff, Borek Sipek, Billy Paul, Mohammed Ali, Prince, Glen Frey van de Eagles…. Laten we David Bowie vooral niet vergeten……Tsja, nu we aan het eind van het jaar 2016 zijn aangekomen kunnen we toch stellen dat het een bizar jaar is geweest.                                                                                                                   De laatste maanden, na de laatste chemo in augustus, lijken voorbij gevlogen en werden niet beheerst door mijn ziekte. Ik heb ook nog steeds geen pijn. Gelukkig maar. Even had ik mijn normale leventje weer opgepakt. Maar verleden week kwam mijn ziekte toch weer even boven drijven. Een serieus gesprek bij mijn fiscalist, mijn broer, over hoe het straks over een paar jaar moet met mijn bedrijf PVO Interieur en de verschillende bv’s, financieel zorgen voor de toekomst van vrouw en dochter. Een toekomst met een ander huis over een paar jaar, gericht op mogelijk omgaan met lichamelijk ongemak. Ja, dat komt dan toch allemaal weer even dichtbij.                                                                                                                 Daarnaast lijk ik gewend aan snelle bezoeken aan het ziekenhuis. Even snel naar het Sint Franciscus Ziekenhuis in Rotterdam om bloed te prikken. Best gek, een jaar geleden wist ik niet eens de weg naar het ziekenhuis, nu loop ik snel naar de afdeling ‘bloed prikken’ op de eerste etage, glimlach, kijk even de andere kant op bij het bloed prikken en loop al weer naar mijn auto. Ik betrap mezelf er wel op dat ik dan in de auto – op weg naar een volgende afspraak - soms even diep zucht en hoop dat de PSA-uitslag weer goed mag zijn. Ik leef nu echt in twee werelden : PVO & PSA….. Het zal de rest van mijn leven zo zijn.

Afgelopen vrijdag een fantastische rondleiding door de Rotterdamse Markthal gehad onder leiding van de geestelijk vader Winy Maas van architectenbureau MVRDV. Wat een passie en gedrevenheid heeft deze man. MVRDV met kantoren in Rotterdam, Shanghai, Parijs en straks in New York is een voorbeeld van geweldige Nederlandse export, creatieve export wel te verstaan. Met een groep super-leuke mensen de rondleiding beleeft. Top.  Heerlijk als op zaterdag vrienden dan onverwacht een cadeautje komen brengen : een overhemd van het merk ‘A fish named Fred’, ik had er nog nooit van gehoord. Mooi, grappig en zo’n goed schot in de roos.

Nu de kerstboom weer in huis is leven wij weer toe naar de Top 2000 tussen Kerst en de laatste dag van het jaar. Tijd om even weg te dromen, maar ook tijd om even een intiem kijkje in je muzikale ziel te geven. Na vele jaren maken Annemieke en ik eindelijk onze eigen Top 20 allerbeste nummers aller tijden. Wat zijn toch de mooiste 20 nummers die je kent, die je gewoon tien keer achter elkaar kunt draaien. Die herinneringen ophalen aan vroeger. De nummers die je draaide toen je verdriet had, heftig verliefd was of gewoon de leidjes die je keihard mee zong, omdat het ultieme schoonheid van muziek is. De nummers die je raken in je ziel. Ik ben er hard mee bezig, echt leuk om te doen. Wat is jouw ultieme Top 20 pop-songs ?

Afgelopen week was Freddy Mercury van Queen 25 jaar geleden overleden. Leek toch echt alsof het gisteren was. Hij is als een legende in ieder geval onsterfelijk. Afgelopen week ook de eerste tv-uitzending van de serie over Pieter Menten gezien. In de jaren 70 was dit bijna dagelijks voorpagina nieuws. Wat een flashbacks deze week. Is gisteren ook Fidel Castro op zijn negentigste overleden. Ik dacht even terug aan die geweldige tijd in Havanna in 2014. Maar naast die flashbacks heb ik toch echt de supermaan aan de hemel gemist. Was blijkbaar ook niet echt goed te zien. Een hele geruststelling dat we de supermaan over 18 jaar in 2034 weer kunnen zien. Heb er nu al zin in…..  

De weken zijn weer voorbij gevlogen en eigenlijk is het de laatste twee weken vooral werk, werk en nog eens werk. Echte traditie in mijn vak zo eind van het jaar. Eigenlijk best lekker om druk te zijn, want dan vliegen de dagen voorbij en heb ik geen tijd om aan iets anders te denken.                                     Afgelopen weekend bij de verjaardag van de kunstenaar Anton Martineau geweest in Amsterdam. Was toch best bijzonder, zo bruisend, zoveel humor, zoveel energie. Negentig jaar oud en dan nog zo kunnen genieten. Echt heel mooi om te zien. Met een grote lach viert hij zijn feestje, alsof de tijd gewoon stil staat. Zo’n ontmoeting geeft weer veel energie. Nu het eind van het jaar nadert zet ik de laatste stap met de grafisch ontwerpers – de Ronners uit Rotterdam – om mijn persoonlijk kunstboek af te maken. Een intiem dagboek van dertig jaar kunst verzamelen. Bijna twee jaar zijn we er mee bezig geweest, maar nu eindigt de ontwerp-reis : het is zo goed als klaar. Mijn werk zit erop, de jus van de vormgevers mag er overheen. Spannend moment natuurlijk. In mijn hoofd is het volgende idee alweer geboren. Zo heerlijk om steeds weer met nieuwe dingen bezig te zijn. Produkten voor mijn vakgebied aan de ene kant en schrijven, dromen en realiseren van boeken aan de andere kant.                                                                      Afgelopen vrijdagavond gewoon weer eens een avond alleen thuis. Eindelijk die DVD-speler na maanden eens aansluiten en aan de praat krijgen. Heerlijk als het dan ook lukt. Gewoon om 21.30 uur onder de wol met een DVD-tje aan. Ik had gekozen voor ‘AMY’, een documentaire over haar leven. Best aangrijpend aan de ene kant, maar ook onbegrijpelijk aan de andere kant hoe iemand zichzelf zo te gronde kan richten. Ik projecteer het even op mezelf : als je weet dat je horizon met de dag kleiner wordt, dan vind je het vreselijk dat er mensen zijn die zichzelf kapot maken….. Ik spoel het weg met een fantastische single malt Highland wiskey…..

Afgelopen week was een spannende week. Na al het bloed prikken en de botscan verleden week woensdag was het nu een belangrijk meetpunt : hoe sta ik ervoor? Na een lang voorjaar en zomer met veel chemo-momenten gaan we vol spanning naar de Daniel den Hoed Kliniek in Rotterdam. We gaan als compleet gezin. Dat geeft me altijd een geweldig gevoel. We zijn al vroeg aan de beurt op woensdag 9 november [ USA – Election-day ] op het spreekuur van Dr. De Wit. Hij komt snel ‘to the point’ na wat snelle vragen aan mij [ Hoe voel je je ? Hoe gaat het ? Heb je pijn ? ]. Dr. De Wit meldt dat mijn PSA redelijk stabiel [ 0.7 ] is en dat is goed nieuws. Verder laat hij de botscan zien en meldt dat er geen nieuwe uitzaaiingen zijn. De grote witte vlek op mijn schaambeen is nog steeds heel duidelijk, maar het lijkt nu te stabiliseren. De maanden van chemo lijken niet voor niets geweest en we kijken elkaar opgelucht aan. Dit was de bedoeling en is voorlopig goed gegaan. Ik besef dat de artsen nog steeds kiezen voor ‘waakzaam wachten’ [ ..ww…haha.. ] en ik geef opnieuw aan dat ik – ondanks de goede berichten – hier nog steeds erg veel moeite mee heb. Dr. De Wit kijkt mij voorzichtig aan en snapt dat ik alles aan wil grijpen om de ziekte voorgoed te ‘killen’. We hebben het opnieuw over ‘cannabis & wietolie’, maar Dr. De Wit is niet echt enthousiast. Hij vreest voor mijn kwaliteit van leven. En dat snap ik voor een deel best. Na het spreekuur vertrekken we met een goed gevoel uit het ziekenhuis. Voorlopig hebben we een goede slag geslagen. Buiten regent het en Trump is onverwacht de nieuwe president van Amerika geworden, maar in ons hoofd schijnt even de zon. We brengen onze dochter Margot naar Delft en bezoeken gelijk haar werkplek bij de Studentenraad TU Delft en kijken vanaf 20 hoog over Delft heen. Even een ontspannen moment. ’s Middags gewoon lekker aan het werk en eind van de middag trekken we een fles champagne open. Samen met Annemieke nip ik aan de champagne. We vinden dat we het even verdiend hebben na alle spanning.

Nu de chemo langzaam uit mijn lijf verdwenen is en ik ook de Prednisolon-pillen in stappen heb afgebouwd begint mijn haar weer te groeien. Mijn hoofdhaar is terug. Ik moet me ook elke dag weer scheren en mijn borsthaar begint terug te komen. Allemaal goede signalen en geven moed voor de komende periode.