Mijn berichten

Na heel veel aktie voeren vloog de tijd voorbij richting 17 mei en het televisie-programma ‘Marathon tegen kanker’ in Alkmaar. Door de drukte rond mijn aktie ‘Organiseer je eigen wandeling’ voor KWF was er eigenlijk te weinig tijd om zelf nog veel te trainen. Maar het was heerlijk om samen met mijn broers 40 km te fietsen door Alkmaar en omgeving. Toch heel mooi. Gewoon ontspannen, om daarna de gekke stress [ …ik moest er wel om lachen met mijn broers…. ] van het televisie-programma weer te zien. Ook trots op Annemieke en Margot, dat ze mee deden en mij opvingen in het centrum van Alkmaar. Het was toch mooi om er aan mee te doen en vooral KWF te steunen. In korte tijd hebben we € 31.400,00 opgehaald en dat is echt extreem veel besef ik. Zo super hoe iedereen heeft meegedaan. Ook het maken van de YouTube-serie ‘Vecht met Fred’ samen met Walter was een rollercoaster, maar heerlijk om te doen. Jammer dat KWF er geen aandacht aan onze aktie heeft besteed, want ik denk dat het velen had kunnen inspireren om ook aktie te gaan voeren. Voorlopig hebben we het gedaan en ben ik bijzonder trots. Het wordt tijd om weer het ‘gewone’ leven op te pakken en flink aan het werk te gaan. Maar hoe gewoon je ook  elke dag weer wilt oppakken, mijn ziekte komt elke keer toch weer even om de hoek kijken. Heel bijzonder vond ik het televisie-programma ‘College Tour’ met Ali B., die op zijn natuurlijke manier vertelt over zijn relatie met zijn vader en de longkanker van zijn vader. Zijn verhaal is zo herkenbaar en zo mooi door hem vertelt. Hoe zijn vader – waar hij lang geen erg goede relatie mee had – binnen enkele dagen sterft aan longkanker. Ook mooi hoe Ali B. praat over omgaan met elkaar en barmhartigheid. Vooral de positieve draai die hij eraan geeft is goed. Na al die drukte ben ik op advies van Kate – mijn personal sport-coach – een uur gaan ‘floaten’ in Scheveningen. Tsja, daar lig je dan – na al je drukte – zwevend in een soort zout-bad en doe je even je ogen dicht en probeer je aan niets te denken. Voor mij is dat echt moeilijk, want ik ben toch een ‘spring-in-het-veld’ en stuiter altijd een beetje rond. Daar in het float-center deed ik even het licht uit en lag ik in het aarde-donker in het niets te staren, maar gelijk kwamen er alweer nieuwe ideeën op om op te pakken en uit te voeren. Een glimlach op mijn gezicht. Ik blijf toch wie ik ben…….    

Wat een bijzondere week, wat een mooie momenten. Alles kwam deze week tot een climax : mijn aktie voor KWF ‘Organiseer je eigen wandeling’ is een mega succes en heeft wel veel energie gekost, maar zoveel moois opgeleverd. Naast de inzet van velen en de warme reacties om mij heen was het bezoek aan het Torentje en onze Minister-President Mark Rutte op vrijdag 12 mei heel erg bijzonder. Wat een vriendelijke, gastvrije man en wat super dat ‘onze’ kaarsenhouder ‘Hans & Fred’ nu in het Torentje staat. Geweldig. Onze aktie heeft nu al meer dan € 27.000 opgeleverd en dat had ik nooit verwacht. Aanstaande woensdag 17 mei gaan we een super cheque overhandigen aan KWF in Alkmaar.

Maar deze week stond ook in het teken van Feyenoord. Na het verlies bij Excelsior was de spanning gestegen, maar Dirk Kuyt verloste ons tegen Heracles al in de eerste minuut. Hoe mooi kan het zijn. Drie doelpunten van Kuyt in de kampioens-wedstrijd, dan ben je echt een ‘baas’. Samen met mijn broer Jack zat ik in de Kuip, terwijl mijn broertje Marc in een ander vak ook aanwezig was. Wat een helden en wat een feest in Rotterdam. Ik besefte vandaag op de Coolsingel dat ik in 1970 bij mijn opa en oma voor de tv zat in Noordwijk aan Zee toen Feyenoord Europees kampioen werd. De Hoofdstraat in Noordwijk stroomde vol met mensen met Nederlandse vlaggen...in 1984 was ik met mijn broer Jack in Tilburg bij Willem 2 - Feyenoord en werden we kampioen met mijn held Johan Cruijff. Verleden jaar wonnen we de beker en gisteren op de Rotterdam trauma dag - bombardement op Rotterdam 14 mei 1940 - werd Feyenoord na 18 jaar weer eens kampioen. En nu sta ik voor het eerst op de Coolsingel....in 2017….wat een sfeer...... Ik besef dat ik wellicht zo’n feestje niet meer mee ga maken, dus ik moest vandaag op de Coolsingel zijn. En met mij nog zo’n 150.000 mensen. Wat een mensen-massa en wat een sfeer in Rotterdam. Zo goed dat een feestje vieren ook positief uit kan pakken. Wat een mooie Feyenoord en Rotterdam promotie. Trots op.

En nu de komende dagen ga ik mij samen met mijn broers opmaken voor een dag Alkmaar om daar mee te doen aan een deel van de triathlon rond Alkmaar. Woensdag 17 mei gaan we ons flink inzetten op sportief gebied, maar bovenal voor de strijd tegen kanker. Heerlijk om straks daar samen met mijn broers en mijn gezin in Alkmaar te zijn en een super climax te beleven na weken aktie voeren voor KWF. Ik ben er helemaal klaar voor : we komen eraan Alkmaar !

Afgelopen week was ik al een paar keer begonnen aan het schrijven van een nieuwe blog, maar ik kon – tussen alle drukte door – mijn rust om te schrijven niet echt vinden. Op donderdag 4 mei begon ik met ‘……. 2  minuten stilte……’ ‘… dat is zeker heel belangrijk, maar beseffen jullie hoe vaak ik afgelopen jaar minuten stil ben geweest….?’ En op zaterdag 6 mei begon ik met ‘…..wat een indrukwekkende wandeling gisteravond in Oude Leede met 90 mensen met fakkels door de polder…en zoveel mensen die mee wandelen voor KWF en vooral kanker de wereld uit……’ maar onrustig maakte ik mijn blog toen niet af. Ik voelde jachtigheid in mezelf en een wilde flow om mijn aktie voor KWF ‘Organiseer je eigen wandeling’ even voorrang te geven. Overigens was de wandeling in Oude Leede echt indrukwekkend en was ik stil van de enorme opkomst om samen met mij te wandelen en vooral stil te staan bij mensen die het heel moeilijk hebben. Onvoorstelbaar dat we in vier weken tijd meer dan 20 wandelingen hebben georganiseerd voor het ‘goede doel’ [ KWF ] en dat er honderden mensen mee hebben gedaan aan de wandelingen. Zo super tof ! Zo geweldig hoe iedereen zich ingezet heeft de afgelopen paar weken. En dat we ook meer dan € 25.000 hebben opgehaald voor KWF heeft mijn stoutste dromen overtroffen. Zo stuiterde ik deze nieuwe week in met in mijn achterhoofd de afspraak vandaag met mijn specialist prof. Dr. De Wit in de Daniel den Hoed Kliniek in Rotterdam. Vandaag zou ik de uitslag krijgen van mijn PSA-waarde en de uitslag van mijn botscan van verleden week. Niet dat ik opeens beter zou worden, maar het was vooral belangrijk om na zes maanden te kunnen vergelijken of er op de botscan meer uitzaaiingen te zien zouden zijn in vergelijking met de botscan van november 2016. Eigenlijk reuze spannend. In mijn brein maakte ik mij toch wat zorgen : ik was zo druk geweest met aktie voeren voor KWF dat ik de opdracht van mijn specialist om mij niet al te druk te maken eigenlijk een beetje was vergeten……. In ‘ondernemersland’ heet dat gewoon heel eigenwijs zijn…… Maar een mens is nu eenmaal zoals hij is. Samen met mijn gezin zijn we vandaag naar de Daniel den Hoed Kliniek in Rotterdam gegaan om vol spanning de uitslag te horen. Gek toch, als je op een uitslag wacht dan loopt een spreekuur altijd een beetje uit…. Maar toen we eenmaal tegenover prof. Dr. De Wit zaten viel de spanning van ons af toen hij gelijk meldde dat mijn PSA-waarde gelijk, stabiel is gebleven [ 1,2 ]  en er op de botscan geen nieuwe uitzaaiingen te zien zijn. Pffff….. wat een fijn bericht. Voor de hele scherpe lezer komen er soms afwijkende PSA-waardes langs, maar de waarde van het Franciscus Ziekenhuis en de Daniel den Hoed Kliniek moeten we niet door elkaar halen, per ziekenhuis verschilt dit soms licht…… Met mijn gezin heb ik even zitten glunderen, wat een mooi geluksmomentje weer in de lange reeks van controles. We springen toch een beetje van schots naar schots op een smeltende Noordpool. Maar voorlopig gaat het goed en kan ik er weer drie weken tegenaan. Zo ontzettend fijn. En dan kom je eind van de ochtend op kantoor en staat er een stapel dozen met boeken voor je neus. Onverwacht en uiteindelijk sneller dan gedacht is mijn boek over ’30 jaar kunst verzamelen’ – 350 pagina’s - afgeleverd. Een levenswerk waar ik bijna 2 jaar mee bezig ben geweest. Terwijl ik dit schrijf kijk ik met een schuin oog naast me waar het boek naast me ligt te pronken. Deze dag, deze woensdag 10 mei kan niet meer kapot. Met een glimlach kijk ik naar het zonnetje wat buiten schijnt.  

Het valt me opeens de laatste dagen op : Overal om me heen is de tijd anders. Mijn computer, mijn stappenteller en mijn I-Phone5 geven allemaal een andere tijd opeens aan. Zo raar. Ik vertrouw maar op mijn I-Phone … Maar verder zit ik in een enorme positieve flow. Ik heb er even een week of zes een extra leven bij : aktie voeren voor KWF Kankerbestrijding en daarnaast straks mee werken aan het televisieprogramma ‘Marathon tegen kanker’ en daar zo open mogelijk mijn verhaal doen over mijn ziekte. Ik heb ‘energie voor drie’ zegt mijn vrouw Annemieke. Blijkbaar stuiter ik redelijk rond op dit moment. Ik moet natuurlijk ook gewoon met mijn bedrijf aan de slag blijven. Maar het aktie voeren slokt me wel op. Maar het gevoel is zo geweldig als ik zie wie er allemaal zich inzetten om er een super succes van te maken. Ik geniet van het bedenken en maken van de YouTube filmpjes. Maar als ik Walter – vrijwillige video-editor – niet had gehad, dan was het natuurlijk op niets uitgelopen. Bijna twee avonden per week samen zitten om weer een wekelijks filmpje in elkaar te draaien. Maar daarnaast moet ik elke week voor nieuwe beelden en avonturen zorg dragen. Nou zijn avonturen mij wel op het lijf geschreven, dus elke week gebeurt er wel wat….. Door alle drukte en akties lijkt mijn prostaatkanker even naar de achtergrond te verdwijnen, maar als ik in mijn agenda kijk zie ik de nieuwe afspraken in de Daniek den Hoed kliniek al dichterbij komen.  Over een week nieuw onderzoek naar mijn botten bij Nucleaire Geneeskunde en een belangrijke botscan maken om te zien of de kanker in mijn botten groeit. Zal een spannende week worden. 

 Roderick Vos - kaarsenhouder ‘Hans & Fred’

Maar nu ben ik vooral trots op de aktie die ik samen met mijn broers ben begonnen om geld op te halen voor KWF Kankerbestrijding. We hebben simpel ‘Organiseer je eigen wandeling’ bedacht en proberen iedereen uit de ‘luie stoel’ te halen en iedereen te mobiliseren om te gaan wandelen in het donker en een goed gesprek met elkaar te hebben. De speciaal ontworpen kaarsenhouder door Roderick Vos, genaamd : ‘Hans & Fred’ is in twee weken tijd ontworpen en geproduceerd. Is echt uniek. En hij is mooi en blijft voor eeuwig een symbool voor licht in de duisternis en onze strijd tegen kanker. Alle opbrengsten van de kaarsen-houder ‘Hans & Fred’ gaan voor eeuwig naar KWF. Wie mee loopt in de strijd tegen kanker de komende weken krijgt bij een donatie van € 50,00 of meer dit symbool als aan denken. Tsja, zo ben ik best druk. In het land worden de komende weken zeker 14 wandelingen georganiseerd onder onze vlag. Kijk op Facebook ‘Wandelen tegen kanker’ en schrijf je in. De financiele teller loopt lekker op. We zijn de € 10.000 voor KWF reeds gepasseerd. En dan heb ik ook nog eens een eigen YouTube-kanaal ‘Vecht met Fred’ opgericht. Elke week gaat er een nieuw filmpje online in onze serie. Echt geweldig om te doen. Volg ons, want naast het bloggen ben ik nu ook aan het vloggen. Zeg maar eens dat ik niet modern ben…… Annemieke vindt wel dat ik een beetje teveel hooi op mijn vork neem en als altijd heeft zij gelijk. Over drie weken bouw ik even flink af als alle akties voorbij zijn. Maar nu geeft het mega veel energie.

Volg de aktie verder op :

• Facebook : ‘Wandelen tegen kanker’
• YouTube  : “Vecht met Fred’
• KWF         : acties.kwf.nl/wandelmeetegenkanker

https://acties.kwf.nl/wandelmeetegenkanker?nieuw=0

Goede Vrijdag alweer, vlak voor Pasen. Lekker tijd om even uit te rusten, want de laatste weken zijn toch hectisch geweest. Werk aan de winkel op de zaak en een onverwacht nieuw avontuur is er op mijn weg gekomen…… Eigenlijk is er weer veel gebeurd om te vertellen…

Maar eerst wat anders….. Wekenlang lag er al een ongeopende enveloppe van het Bevolkingsonderzoek Darmkanker bij ons in huis. Steeds was er een reden om de enveloppe nog niet open te maken. [ alle mannen en vrouwen boven de 55 jaar oud krijgen een verzoek elke twee jaar om hieraan mee te doen ]. Liep ik er dan met een boog omheen….? Ik had altijd het gevoel dat mijn darmen toch gevoelig waren en dat – als ik ooit iets zou krijgen – het best wel wat met mijn darmen kon zijn……. Of dacht ik : Laat maar zitten, ik ben toch al ongeneeslijk ziek….. De weken vlogen voorbij en opeens vond ik dat ik er toch aan mee moest doen. Dus open met die enveloppe en gewoon de test doen. Nou, sneller dan sneller op de post gedaan. Even toch wel zenuwachtig over….Het zal toch niet, dat ik er nog een kwaal bij krijg ? Binnen een paar dagen kwam het antwoord terug : Niets aan de hand. Toch fijn als Annemieke je dan belt in de auto om te melden dat dat allemaal goed is……. Tsja, beter ga ik niet worden, maar erger wordt het ook niet.

Van Blogger naar Vlogger en terug.  

Soms wordt je inderdaad onverwacht in je auto gebeld. Zo ook enkele weken geleden …… ‘…..Met Floor…..mag ik even storen…’, klonk het over de speaker in mijn auto, ik dacht nog diep na, maar kon me geen vrouw die Floor heet voor de geest halen. ‘…..wat mag ik voor je doen……’vroeg ik aarzelend, voorbereidt op de zoveelste onverwachte aanbieding van een electriciteits-leverancier……. ‘….ik ben van de productiemaatschappij achter het programma ‘Marathon tegen Kanker en we volgen uw webblog…….’. Ik luisterde aandachtig, maar ook voorzichtig. ‘……wij willen graag met u praten over medewerking aan ons programma…….’ ‘……..schikt het u als wij daar met u in alle rust een gesprek over hebben……’. Mijn eerste reactie is enthousiast, maar ik wilde ook even tijd om er goed over na te denken. We prikken een afspraak. Al rijdend overdenk ik de situatie. Wat komt er op me af ? Wat vindt mijn gezin ervan……? Maar de eerste stap is gezet, we gaan het zien…… We zijn nu al weer weken verder en ik heb samen met mijn gezin ‘ja’ gezegd en onderhand is mijn hele familie erbij betrokken. Ik doe nu mee aan de voorbereidingen voor het programma ‘Marathon tegen Kanker’ en ga de komende weken ook zelf een aktie op touw zetten voor KWF. Dus ik heb er inderdaad een onverwacht avontuur bij. En ik heb het drukker dan ooit….. Maar blijkbaar heb ik het nodig en geeft het mij energie. Ik ben heerlijk ‘close’ met mijn gezin en mijn broers, die allemaal om me heen staan. Eigenlijk geweldig ! Maar ik moet straks top-fit zijn en dus veel trainen en daarnaast een aktie op touw zetten om geld binnen te halen. En ja, nu we toch bezig zijn, heb ik besloten mijn KWF – aktie ook op de moderne manier te doen. Vandaag, Goede Vrijdag heb ik mijn eigen YOUTUBE-kanaal ‘Vecht met Fred’ geopend. De komende weken kunnen jullie allemaal mij volgen op YouTube en mijn belevenissen ook in beeld volgen. Gelukkig heb ik Walter Westhoven als video-editor naast me en die zet zich helemaal belangeloos in voor het goede doel ‘Kanker de wereld uit’. Echt super. En langzaam begint er een behoorlijke groep mensen om heen te komen – naast mijn broers – die mij steunen. Ga mij allemaal volgen op Youtube en zoek ‘‘Vecht met Fred’ op en abonneer je gratis op mijn eigen televisie-kanaal. Ik vertel er snel meer over.

  Zoladex-spuitje.....

De dag begon vroeg vandaag. Op de fiets om 08.00 uur naar mijn huisarts voor de drie-maandelijkse Zoladex prik, nou noem het maar een spuit….. Op weg naar mijn huisarts is de hele straat opgebroken, een slecht voorteken wellicht. Mijn huisarts begint vakkundig de spuit uit de verpakking te halen en ik heb er al vaker over geschreven……de naald is best groot…. Tijd voor een afbeelding, want niemand gelooft mij natuurlijk. De drie-maandelijkse prik is nu eenmaal nodig om mijn testosteron in bedwang te houden oftewel compleet om ‘zeep te helpen’…. Moedig ga ik er even voor liggen en discussieer nog even met mijn huisarts of hij links of rechts in mijn buik geplant moet worden. Maar mijn huisarts houdt het goed bij. Links in de buik dus dit keer. Geen verder uitstel…..whaaaa….. Het is weer gepiept voor drie maanden. Pleister erop en even naar kantoor. Op kantoor pakken we een aantal zaken op die echt door moeten en daardoor vliegt de tijd. Om tien uur ga ik samen met Annemieke en Margot richting het Franciscus Ziekenhuis voor de verschillende bloed-uitslagen. Ik ben er niet helemaal gerust op, want de laatste twee keer is mijn PSA-waarde gestegen en ergens las ik dat als je PSA-waarde drie keer achter elkaar stijgt dan kan je in een stroomversnelling komen…. Rustig wachten we af, het spreekuur loopt uit en dat gebeurt niet zo vaak. Er is een andere specialist, die het van dr. Bangma over neemt. Het is blijkbaar druk. Hij komt gelukkig snel ‘to the point’ en meldt dat mijn PSA-waarde 1,0 is. Mijn hart gaat er iets sneller van kloppen, want de vorige keer was het 0,9. Zo goed als gelijk gebleven en nog altijd laag. Fijn ! Voorts hoor ik voor het eerst mijn testosteron-waarde en deze is 0,5 [ bij een ‘normale’ man tussen de 5 – 20 ]. En ik begrijp dat mijn testosteron- waarde onder de 1,0 moet liggen om zorg te dragen dat mijn kanker in mijn prostaat niet verder wordt opgejaagd. Dus dat gaat ook goed. Tot slot is alles rond de nieren en lever voorlopig ook goed. Yes ! We doen het goed. Sorry ratjes in mijn lijf, nog even wachten. Dr. Bangma komt toch nog even kort langs. Opgelucht verlaten we het Franciscus Ziekenhuis. We kunnen er nog even tegenaan. Aan het werk maar weer. Ik moet richting Eindhoven en vind het heerlijk om even een eind te rijden op weg naar mijn zakelijke afspraak. Ik denk veel na onderweg en allerlei plannetjes gaan door mijn hoofd. Op de terugweg kom ik in verschillende files terecht bij Tilburg en bij Rotterdam. Om de dag nog mooier te maken word ik in de auto gebeld en hebben we een behoorlijke inrichtings-opdracht in Wageningen weten te winnen. Top, dat kan er ook nog bij vandaag. Super ! Terwijl ik compleet stil sta in de file draai ik keihard verschillende malen ‘When de lady smiles’ van de Golden Earring en ‘Mr. Blue Sky’ van Electric Light Orchestra in mijn auto. Ik zing luid mee. Gewoon omdat ik er zin in heb en alles even mee zit vandaag. Wat de andere automobilisten er van vinden maakt vandaag even niet uit. Enige min-puntje van de dag is dat ik in file echt moet plassen en thuis is nog ver weg….. Onbeschut zoek ik de vangrail van de snelweg en glimlach naar de auto’s die aan de andere kant toeterend voorbij racen. Nee, deze dag pakt niemand mij af. Wat een Super Maandag !

 Boekenweek                                                                Brothers against Cancer !

Als ik terugblik begon de week mooi met ‘Boekenweek’ en natuurlijk een nieuw  boekenweek-geschenk om mijn verzameling boekenweek-geschenken verder uit te breiden. Ik heb er onderhand al 85 bij elkaar verzameld. Blijft een vreemde tik…… In Delft had ik een leuk gesprek met Tommy Wieringa, een schrijver die ik bewonder. Zo kabbelde de week voort met als fantastisch hoogtepunt de spinning-marathon afgelopen zaterdag voor Alpe d’HuZes, een mooi evenement. Samen met mijn broers. Voor mij : ‘Brothers Against Cancer’. Gewoon in ons eigen dorp met nog 120 andere fietsers drie uur spinnen en zweten voor het goede doel. Vooral vechten tegen kanker. Super brothers dat we dit samen doen. Super Rick, Jack en Marc. Trots op jullie. En ik houd van jullie. Ik voelde me bere-sterk met jullie naast me. Op naar ons volgende trainings-moment. En toen moest de maandag nog beginnen….

Net terug uit Kaapstad. Kaap de Goede Hoop nog vers op mijn harde schijf ben ik weer helemaal terug in de realiteit van nu. Afgelopen donderdag in 10 minuten bloed af laten tappen in het Franciscus Ziekenhuis in Rotterdam, een snelheids-record. Auto uit, lift in, naar de juiste afdeling, overhemd omhoog en prikken maar, auwww en snel weer terug in de auto aan het werk. Tsja, ik word er handig in…… Maar ja, de ziekenhuis- afspraken en uitslagen komen er weer aan…… Terwijl ik met mijn  eigen strijd bezig ben komen de berichten afgelopen vrijdag vol in de media over spectaculair onderzoek in het Erasmus MC, bioloog Peter de Keizer en zijn team hebben mogelijk een grote stap gezet in verjonging. Oud worden met de gezondheid van een tiener ? De bron van het eeuwige leven gevonden ? Het levenselixer ? Op weg naar een maakbare wereld ? Beschadigde cellen in ons lijf herstellen ? Het middel Proxofim gaat mogelijk de klok terug zetten qua fitheid en jeugdigheid. Heeft Panoramix, de druïde uit Astrix & Obelix dan toch gelijk ? Terwijl ik de verschillende artikelen lees denk ik terug aan een serieus gesprek met Dr. Ronald de Wit in hetzelfde Erasmus MC. Ik hoor hem nog zeggen ‘…..tsja, we fixen die ziekte van jou wel, maar dat duurt misschien nog 20 jaar, je bent gewoon te vroeg geboren……’ Heeft hij dan toch gelijk en gaat de medische wetenschap grote stappen maken de komende 20 jaar ? Nou, dokter, geef mij maar vast een slokje….. Laat mij maar even Astrix & Obelix zijn……. Wonderbaarlijk genoeg wordt het middel Pronomix ook genoemd voor behandeling tegen kanker. Kankerpatiënten lopen nu eenmaal veel schade in hun lijf op door chemo- en/of radiotherapie. Maar er is nog vele jaren van onderzoek nodig om deze spectaculaire ontdekking om te zetten in daadwerkelijke genezing…….

Even weg van alles is in maart een traditie geworden. Even weg naar de zon samen met de boys [ Ge, Hans & Marc ] om een lange winter te ontvluchten. Kaapstad is dit jaar ons doel en misschien Kaap de Goede Hoop wel in het bijzonder. Kaap de Goede Hoop, bijna het zuidelijkste plekje van Afrika, waar de Atlantische en Indische Oceaan samen komen, warme en koude stromingen tegen elkaar op boksen. De plek waar je eeuwig in de verte kan staren, waar de horizon niet lijkt te bestaan. Kaap de Goede Hoop, de plek die voor de VOC schepen in de 17^de eeuw enerzijds hoop gaven om snel Indië en de Oost te vinden en anderzijds een plek voor de schepen was om even bij te komen van een lange reis en halverwege op te knappen van allerlei ellende en ziektes aan boord. Kaapstad en Kaap de Goede Hoop voor ons nu dik 11 uur vliegen, maar onderweg lees ik in één ruk het boek ‘Nachtblauw’ van Simone van der Vlugt uit. Daarin lees je over de lange tochten van de VOC-schepen vanuit Amsterdam in de 17^de eeuw die makkelijk 9 maanden onderweg waren naar de Kaap…..  Kaap de Goede Hoop, vol met geschiedenis en symboliek, geeft hoop ik weer positieve spirit om er dit jaar weer flink tegenaan te gaan en nieuwe wegen te ontdekken……

Ik voel me na de reis weer extra herboren en uitgerust. Met een glimlach denk ik terug aan alle mooie uitstapjes van Longstreet met haar vele winkeltjes, Houtbaai en Woodstock met haar prachtige marktgevoel, de immense Tafelberg met haar prachtige vergezichten, Stellenbosch en Fransch Hoek met haar heerlijke wijnen, het chique gay-district ‘Waterkant’ en het naast gelegen ‘Waterfront’ met haar haven, winkels en uitgaansgebied. Bokaap met haar gekleurde huisjes en natuurlijk Boulder-beach met haar pinguïs. Tsjee, wat hebben we veel gedaan….. En dan op de laatste avond een barbecue in de wijk ‘Bakoven’ op de rotsen aan het strand met de mooiste zonondergang, die ik ooit heb gezien met het klosende water van de branding van de Atlantische oceaan aan mijn voeten. Wow….. En ik weet het zeker, ik wil nog veel mooie reizen maken en de wereld verder ontdekken, dus ik heb nog wat extra jaren nodig…… Volgende week begint het circus van de kanker en het ziekenhuis weer, ik was het bijna even vergeten daar ver, heel ver weg op Kaap de Goede Hoop.

Ik besef dat mijn blog, gestart vanuit de gedachte om mensen om me heen te informeren over de status van mijn ziekte, uitgezaaide prostaatkanker, soms ook een dagboek over het leven is geworden. En eigenlijk vind ik dat helemaal niet zo erg, want ik sta nog midden in het leven. Bovenal vind ik schrijven gewoon heerlijk. En ja, ik krijg regelmatig de vraag ‘……ben je nu beter ?......’ ‘…….je ziet er zo goed uit…….’ ‘…….ik lees de laatste tijd weinig over je ziekte…….’. Nou, die vragen zijn natuurlijk prima, maar nee, ik ben niet beter, mijn ziekte heeft gewoon een langzaam verloop. Mijn uitgezaaide kanker zit in een midden-fase. Na veel chemo in 2016 moet mijn lijf in 2017 het zelf zo goed mogelijk volhouden met slechts een paar medicijnen en zijn de drie –maandelijkse controles ‘waak’- en ‘peil’- momenten…… Dus, lieve vrienden als ik minder over mijn ziekte kanker schrijf, dan gaat het nog steeds niet goed, maar heb ik er even geen last van….. Overigens besef ik – zo meldde mijn web-master onlangs – dat er onderhand tussen de 350 en 650 mensen mijn blog regelmatig lezen en dat is best veel. Dus ik moet soms een beetje oppassen wat ik schrijf…….

Afgelopen vrijdagmiddag ben ik samen met een oud-collega op stap geweest in Rotterdam. We wilden naar de SS Rotterdam, maar strandden in de wijk Katendrecht bij een heleboel gezellige tentjes. Katendrecht is in Rotterdam een beetje de nieuwe hippe economie en we kijken onze ogen uit hoe de nieuwe winkel 2020 eruit ziet. Terwijl we rondlopen komen we spontaan mijn broer Jack tegen. Bij toeval boodschappen aan het doen hier. Maar toeval bestaat niet. Het is wel gelijk gezellig !

Met Jack in Katendrecht.    En Jan Snoeck 90 !!!

Vandaag gaan mijn gedachten even terug naar 5 maart 2007. ’s Morgens vroeg stapte ik samen met Loek in Den Haag op de TGV richting Zuid-Frankrijk om daar – als verrassing – onze oude vriend en kunstenaar Jan Snoeck te gaan feliciteren met zijn tachtigste verjaardag. Een mijlpaal, dachten wij. Tien jaar geleden…. Samen hadden we lol in de trein. Het bezoek aan hem in Frankrijk was bijzonder en een dag later namen we de trein weer terug. Nu precies 10 jaar later staan we samen voor de deur van Jan Snoeck in Den Haag om – weer onverwacht, Jan viert zijn verjaardag namelijk nooit – hem nu vandaag te feliciteren met zijn negentigste verjaardag…… Negentig jaar jong en nog zo vol met plannen. Ik vind dat toch wel mooi. We zijn gelukkig meer dan welkom en Jan zit op zijn praatstoel. Drie mannen kletsen over kunst, genegenheid en vriendschap. Wat een gave zondag-middag. En wat houd ik van deze mensen. Zo mooi.

Terwijl de zon heerlijk schijnt vandaag heb ik een heftig telefoongesprek met een klant, die tien bureaustoelen geleverd heeft gekregen, waarvan één in een verkeerde kleur. Dat is natuurlijk niet goed en gaan we oplossen. De klant gaat echter compleet uit zijn dak en wil alles over vijf minuten opgelost zien. Na een tirade van 15 minuten ben ik het gewoon zat en geef aan dat er een grens is in hoe we met elkaar om gaan. Voor mijn doen buitengewoon duidelijk geef ik aan hoe ik in deze wedstrijd zit……Pffff…..even geen zin in zoveel machtsvertoon van gestudeerde facility managers….. Terwijl ik naar de felle zon staar en besef dat ik afgelopen week van twee onverwachte overlijdens hoorde. Onverwacht verdriet in twee gezinnen, gaat het licht even uit bij mij. In wat voor rare maatschappij leven wij toch, hoe bizar gaan mensen soms met elkaar om. Gaat de verruwing van de maatschappij gewoon door, is botheid de nieuwe maatstaf ? Gooien we elkaar gewoon weg en serveren we elkaar simpel af ? Kunnen we terug naar normaal met elkaar omgaan en mag menselijkheid weer de norm worden ? En kunnen we positief communiceren met elkaar ? Ik ben er even helemaal klaar mee. Woensdag 1 maart is even niet mijn dag.

Om er toch maar een hele mooie dag van te maken ga ik samen met Annemieke ‘s middags naar het Museum Jan van der Togt in Amstelveen om de opening van een tentoonstelling van mijn vriend en kunstenaar Jan Snoeck bij te wonen. Een opening van een tentoonstelling is vaak veel ‘bla bla’ en interessant-gedoe, maar nu geniet ik van het ontmoeten van een aantal bekenden. Langzaam kom ik weer op temperatuur en wordt mijn hartslag weer normaal. De gekke maskers van Jan Snoeck maken mij weer vrolijk. Op weg naar huis eet ik samen met Annemieke bij ‘Wings’, een restaurant in de oude verkeerstoren op Schiphol, echt leuk. Samen ontspannen we en beseffen we dat we even geen haast hebben. Een gekke week die begon met voor het eerst appeltaart bakken en de ziekte van Nicolette Kluijver eindigde vandaag met gekke maskers. Maar de quote van Nicolette Kluijver ‘Als het leven je laat struikelen, maak er dan een salto van’ raakte mij in mijn hart. Zo raak en mooi. En dan kan je er met een glimlach weer even tegenaan.