Mijn berichten

Het rondje ziekenhuis is weer gestart. Vandaag kreeg ik mijn nieuwe 3-maandelijkse lading Zoladex weer toegediend. Met mijn huisarts ben ik al op het niveau van ‘…….Hallo Sander, …hallo Fred…….’ We kennen elkaar onderhand een beetje. Dit keer kreeg ik de lading Zoladex aan de linkerkant van mijn buik. Tsja, dat buikvet ben ik nog niet vanaf. Het was weer niet grappig, maar dat weten jullie onderhand wel. Ik kan er weer drie maanden tegenaan. Voor dit jaar zit de ‘grote-naald-show’ er weer op. In januari 2018 mag ik weer…..

Afgelopen week overleed op 89-jarige leeftijd de kunstverzamelaar en galerie-houder             [ Galerie Delta in Rotterdam ] Hans Sonnenberg. Hij werd beroemd om zijn prachtige kunstverzameling en miljoenen aan kunstschenkingen aan verschillende musea in de Rotterdamse regio. In mei 1986 maakte hij me ‘kunstgek’ door mij uitleg te geven over moderne kunst. Hij gaf het kunstvirus aan mij door. Door de jaren heen ontmoette ik hem sporadisch bij cafe  ‘Malief Bender’ op de Oude Binnenweg in Rotterdam. Een man met passie. Ik zal nog een drankje op hem drinken bij ‘Malief Bender’.

Tsja, ouder worden. Dat gaat ongemerkt. Afgelopen zaterdagavond was ik met mijn broers in Amsterdam en daarna in de Johan Cruijff Arena om The Rolling Stones te zien optreden. Oude mannen inderdaad, maar met Mick Jagger  voorop gingen zij er nog tegenaan. Leeftijd zegt dus helemaal niets. Twee uur lang optreden en rennen over het podium. Dik in de zeventig allemaal, maar met een grote glimlach op het gezicht. Wat een voorbeeld en wat een passie. Ik krijg er weer extra energie door.

Doorgaan en veel glimlachen is steeds meer het motto. Mijn ziekte is een gegeven en niemand lijkt te weten wanneer echt de ‘pleuris’ uitbreekt. En de ratten echt doorbreken in mijn lijf. Als Mick Jagger nog als een beest kan trainen op 74-jarige leeftijd, dan kan ik het natuurlijk ook. Dat houdt mij op de been.

Een week na Scheveningen ‘Live on the Beach’ met Anouk & de oude band ‘Doe Maar’ ben ik alweer terug van een papa/dochter-uitje in Londen. Hoezo alles uit het leven halen ? Dat doe ik toch met volle teugen. En dat zou eigenlijk iedereen moeten doen.

Londen : net na de bom-aanslag op de underground/metro in hartje Londen vertrok ik samen met mijn dochter Margot voor een speciaal papa/dochter momentje. De schrik zat er wel een beetje in. Maar dat was niet alles merkten wij in Londen. De Big Ben in Londen slaat niet meer elk uur en stond flink in de steigers, op Piccadilly Circus waren alle flitsende reclame-schermen tijdelijk weggehaald. Ook voor een opknap-beurt….. Tsjaa, wanneer kan ik met mijn lijf in de steigers dokter ?

Samen hebben we de hele stad doorkruist. Was echt weer geweldig en vooral gezellig. Nieuwe plekken als Seven Dials, Sky Garden, hippe winkels in Notting Hill, maar ook traditioneel naar Harrods, Oxfordstreet en een biertje in een oude pub met voetbal op de achtergrond. Het was weer bijzonder. Maar we zijn ook geschrokken van de staat van onderhoud van de Underground, de vertrouwde metro. Veel kabels hingen er los bij en de metro-toestellen lijken echt oud te worden. Net als een mens is onderhoud van levensbelang. Maar Londen Eye geeft Londen power, dus laat het rad van avontuur maar blijven draaien.

Naast gezellig het leven volop leven en beleven zit ik zakelijk vol met nieuwe plannen. Business verandert nu eenmaal en elke dag zijn er nieuwe kansen en staan er door ideeën nieuwe mensen en bedrijven op. Altijd mooi om te zien. Dromen moet je na blijven jagen. Er is altijd een morgen. Terwijl de tijd omvliegt besef ik dat de rondes met ziekenhuis, huisarts, nieuwe lading Zoladex in mijn lijf er weer heel snel aankomen begin oktober. Ik probeer er niet teveel aan te denken, maar onherroepelijk flitst het elke dag door mijn hoofd. Gelukkig voel ik mij opperbest en moet ik een beetje oppassen dat ik niet teveel leef alsof er niets aan de hand is. Maar het Japans gezegde ‘Alleen wie bezig blijft wil honderd worden’ geeft mij energie en laat mij geloven in nieuwe dromen.

Terwijl ik dit schrijf luister ik naar ‘Sad Sweet Dreamer’ van Sweet Sensation uit 1974. Suiker zoete soul-muziek uit lang vervlogen tijden, die je sentimenteel maken. En dat in de week dat iedereen het heeft over Lady Di en haar ongeluk in Parijs twintig jaar geleden. A sad story. Ja, ik weet ook nog waar ik was in 1997 : in een hotel in Oslo in Noorwegen. Sommige dingen vergeet je nooit….. Sterker, sommige momenten, herinneringen blijven altijd in je geheugen gegrift staan. Zo heeft iedereen zijn eigen geschiedenis….. Ik moest er even aan denken, toen ik afgelopen week mijn nieuwe bril ophaalde. Ja, een nieuwe bril. Zomaar, na negen jaar. Eigenlijk had ik hem niet nodig, maar ik deed het toch.

Mijn oude bril, negen jaar dag en nacht met mij onderweg. Alles met mij meegemaakt. Lachen, huilen, plezier maken, soms een droeve blik, soms een serieuze blik en gelukkig ook vaak een vrolijke blik. Bij elke zakelijke onderhandeling even mijn bril af, even tijd winnen om na te denken over het juiste antwoord. Mijn oude bril….. bij het lezen zette ik hem altijd af….. Ik ben mijn bril in die negen jaar ook vele honderden keren kwijt geweest, maar altijd vond ik hem terug, zoals ik ook altijd – soms met horten en stoten - de juiste richting van mijn leven weer hervond.

Een nieuwe bril dus in 2017. Soms denk ik dat 2017 een soort ‘scharnier’-jaar in mijn leven is op weg naar nieuwe mogelijkheden. Zoals 2001 – mijn ‘Twin Towers’-jaar -  dat ook was. Een jaar waarin je leven verandert. In 2001 verzette ik alle bakens. En begon ik zakelijk een nieuw avontuur – een eigen bedrijf – wat voortduurt tot vandaag de dag. Het was een bijzonder jaar – 2001 – met een avontuurlijke start precies 11 dagen voordat Twin Towers, World Trade Centre,  in New York aangevallen werd. Iedereen dacht dat de wereld definitief zou veranderen. Maar iedereen herpakte zich.

Een nieuwe bril dus in 2017. Soms denk ik dat 2017 een soort ‘scharnier’-jaar in mijn leven is op weg naar iets nieuws. Een jaar waarin je leven verandert. Ik voel het sterk. Na al dat verdriet in 2016 is dit een ommekeer.  Ik ben toe aan nieuwe uitdagingen. De nieuwe bril is maar uiterlijk vertoon. Als een laagje make-up op mijn gezicht. Uiterlijk vertoon, niet zo heel erg belangrijk. Maar ik voel het van binnen. Er is iets nieuws op komst. Een nieuwe uitdaging. En ik heb er zin in.  

Maar bovenal hoop ik natuurlijk met deze nieuwe bril ook weer negen jaar te doen. Dat zou heel mooi zijn…… Ik blijf natuurlijk een positieve dromer..…..

Terwijl wij ons in Nederland druk maken over het feit dat een damesfiets gezonder is dan een herenfiets en tijdens de kabinets-formatie het leren van het Wilhelmus op school een issue is, staan in je leven soms alle seinen even op rood. Het afgelopen jaar woekerde kanker al door onze familie, maar deze zomer was het even extreem. Niet alleen was het weer slecht deze zomer, maar ook de spanning om ons heen was even extreem. Deze week stond in het teken van twee uitslagen. Gisteren hoorden we dat bij een close familie-lid er geen uitzaaiingen zijn en haalden we even diep adem. Een hele opluchting. En vandaag was ik aan de beurt, na het bloedprikken van afgelopen week nu dan de uitslag……. Toch loopt de spanning altijd een beetje op vlak voor de afspraak……

Als je in spanning wacht, dan loopt het spreekuur altijd net een beetje uit. Ik kijk dan om me heen en zie de wachtlamer in de Daniel den Hoed-kliniek vol zitten. Ze wachten allemaal in spanning af. Hier in Rotterdam, mijn stoere stad, kreeg ik precies een jaar geleden de laatste chemo toegediend en was ik even mijn energie kwijt. Wat is de tijd omgevlogen.

…..Ik ben aan de beurt. Dr. De Wit komt snel met de uitslag van mijn drie-maandelijkse check. Mijn PSA-waarde is 1,3. En dat is in een serie van 1,3 [ febr. 17 ] & 1,2 [ mei 17 ] en nu dan 1,3 in augustus eigenlijk heel goed. We kijken elkaar blij aan en zijn gewoon heel tevreden. So far, so good ! Het lijkt erop dat ik dit jaar voorlopig stabiel ben in mijn uitslagen en dat mijn kanker-ratjes in mijn lijf redelijk rustig ‘slapen’. Ik neurie zachtjes het Wilhelmus en hoop dat ik de kanker-ratjes een beetje in slaap sus. De seinen zijn deze week dus gewoon op groen gesprongen en geven ons weer even lucht om adem te halen. Als we buiten komen in Rotterdam-Zuid straalt de zon aan de hemel. Het maakt ons eigenlijk niet echt uit, maar is misschien gewoon een mooi signaal. Er is eigenlijk vandaag maar één  opdracht vanuit de Daniel den Hoed : werk aan je gewicht en blijf fit. Ik ga er voor !

In 2012…….                                     In 2017…….. 

……De naald gaat heel voorzichtig en traag mijn rechterarm in…… Nu de vakantie erop zit, kan ik gelijk weer bij de Daniel den Hoed Kliniek aan de bak. Gelijk na onze – en de specialist zijn vakantie – hebben we een nieuw PSA-moment ‘geprikt’. …..Ik kijk vol lof de prikster bij de bloed-afname aan…… ‘Jij bent goed’…., denk ik. Ik voel echt niets van de prikken en dat is weleens anders. Doe mij deze ‘prikster’ maar vaker ! We prikken voor PSA, bloedplaatje algemeen, suiker, lever en nieren. Het is routine aan het worden : naar Rotterdam-Zuid, langs het Feyenoord-stadion, snel parkeren, naar binnen, snel bloed prikken en weer weg. Binnen 15 minuten klaar ! Het is ook echt vakantie-tijd. Volgende week de uitslag………

Ik mijmer even…..en denk terug aan onze vakantie in Californië – USA met z’n drieeën. Zo gezellig. Na 5 jaar zijn we terug in San Francisco. Wij uit Amsterdam en Margot uit Toronto/Canada. Toen in 2012 was The Golden Gate Bridge helder en goed te zien, nu in 2017 was de bridge gehuld in mist.... eigenlijk zoals het hoort.....of is ons leven in 5 jaar zo enorm veranderd ? Dat zeker, maar over 5 jaar staan we er weer ! We zijn wel geschrokken van de enorme toename ‘homeless people’ op de straten van de grote steden.

Heerlijk toeren we over de Highway 1 & 101 van San Francisco naar San Diego, van Noord naar Zuid. Californië maakt me rustig. Het verkeer zoeft langzaam, er is ruimte, de Stille Oceaan klotst rustig. Ik voel me goed. Ben wel kilo’s aangekomen van o.a. The Cheesecake Factory in San Francisco & San Diego, dus sinds gisteren weer heel streng naar de sportschool. Ik wil niet teveel buikvet…..Ik zal blijven vechten tegen de Zoladex-spuiten, die me dik maken. Maar nu helpen de dagelijkse dineetjes, cola’s, hamburgers, taartjes en IPA-biertjes van de afgelopen twee weken ook even niet mee. Dus trainen maar en duimen voor een goede PSA-uitslag volgende week.

Ik heb er een speciale radar voor ontwikkeld de afgelopen 1,5 jaar. Als ik rond kijk, luister en lees valt mijn oog altijd op alles rond kanker. Daar ben ik vast niet uniek in, het sluipt er blijkbaar in als een deel van je leven om kanker draait. Afgelopen weekend in de Volkskrant een mooi artikel – een nieuwe serie artikelen – over ‘Artsen over de patiënt die hun kijk op het vak ingrijpend veranderde’. Vanaf nu elke zaterdag in de Volkskrant. Een mooi onderwerp, maar vooral heel eerlijk, uit het hart van de arts. De arts, de specialist, de man of vrouw, die wij onze zegen hebben gegeven om ons lot grotendeels te bepalen. Toch ook gewoon een mens, zoals blijkt uit het eerste artikel in de Volkskrant. Een aanrader. Het is zo belangrijk dat je een goede band ontwikkelt met de huisarts en specialist, die naast je staan in je strijd. Ik ben blij met ze, maar natuurlijk wil ik altijd meer……

Afgelopen week was ik even terug in het Reinier de Graaf Gasthuis in Delft. Nu niet voor mijzelf, maar gewoon mee als steun. Ook best gek, als normaal alle ogen op je gericht zijn. Toch geweldig dat ik heel snel weer dat oude vertrouwde, warme gevoel terug had vanuit mijn eigen tijd als patient daar. Zo bijzonder dat dit kleine ziekenhuis in Delft zo groot is in aandacht voor de patient. Zo’n goed concept dat na een goed gesprek met de specialist, daarna een verpleegkundige nog alle tijd voor je heeft voor vragen en planningen. Dank je Reinier de Graaf in Delft !

Tsja, het is echt zomertijd. Iedereen gaat op vakantie, incl. onze specialisten. Natuurlijk enorm verdiend. PSA-waarden en andere medische uitdagingen tillen we even over de zomer heen. Toch ontkom ik er niet aan en suist door mijn hoofd : zullen die kleine kanker-ratjes in mijn lijf ook even een vakantie-siesta houden ? Is er naast een winter-slaap ook een zomer-reces ? Ik hoop het maar. Ik voel me super-goed voorlopig en glimlach naar de zon.  

Afgelopen vrijdag sloeg ik het Algemeen Dagblad open en stuitte op een artikel over een optreden van The Sweet in ‘De Boerderij’ in Zoetermeer. ‘…..The Sweet…..’ dacht ik even, die oude Britse band uit de jaren 70 met bubblegum-muziek en hits als ‘Ballroomblitz’, ‘Poppa Joe’, ‘Wig Wag Bam’ en ‘Fox on the run’…….. En natuurlijk ‘Blockbuster’ met die aanzwellende sirenes aan het begin. Heerlijke zwijmel-rock uit vervlogen jaren. Ik was rond de veertien jaar oud en nam de muziek op met mijn cassette-bandjes. Gitarist Andy Scott leeft nog en toert met een gelegenheidsband rond. Twee leden van de band zijn al dood. Het artikel lezend lees ik dat Andy Scott herstelt is van prostaatkanker…. Tsja, altijd kom je het weer tegen. Ik slik even….. Ik besef dat ik vaak vertel dat ik prostaatkanker heb, maar dat het eigenlijk een ‘oude-mannen-ziekte’ is en ik nog best jong ben…. Hahaha, met dit verhaal van The Sweet in gedachten besef ik dat ik ook al flink op leeftijd ben, maar dat wil ik natuurlijk helemaal niet weten.

Vandaag, maandag 3 juli, staan er weer twee afspraken op het medisch vlak in de agenda. Eerst bij de huisarts hier in het dorp mijn 3-maandelijkse shot Zoladex [ hormonen-therapie ]  10,8 mg halen. Wie mij langer ‘volgt’ weet dat ik niet echt dol ben op deze injectie. Ik zie altijd een beetje op tegen de dikke naald, die mijn buik-vet in wordt gedreven. Maar het moet nu eenmaal, want deze shot gosereline acetaat belet het lichaam om luteïniserend hormoon-releasing hormoon (LHRH) en luteïniserend hormoon (LH) aan te maken. Dit zorgt ervoor dat de teelballen geen testosteron (een mannelijk hormoon) meer aanmaken bij mannen. Het gosereline actetaat kan de groei van kankercellen die graag gevoed worden door  testosteron of oestrogeen stoppen. Het remt de groei van mijn kankercellen, dus af. Helaas weten we niet voor hoelang…… Het gaat gelukkig weer heel voortvarend bij de huisarts. Ik krijg de injectie deze keer rechts in mijn buikvet. We wisselen elke drie maanden van links naar rechts met de injectie om te voorkomen dat er op één plek te vaak wordt geïnjecteerd. Ik kan er weer voor drie maanden tegenaan.

Daarna vertrek ik samen met Annemieke en Margot naar het ‘Prostaat-centrum’ in het Franciscus Ziekenhuis in Rotterdam voor een nieuwe PSA – uitslag. Toch klopt mijn hart altijd iets sneller als de uitslag eraan komt. Dr. Bangma meldt dat de PSA-waarde nu 1,2 is. Door mijn hoofd giert dat we dan van 0,9 naar 1,0 en nu naar 1,2 PSA-waarde zijn gestegen. Het stelt me niet gerust. Moet ik nu al gaan wennen aan het stijgen van de PSA-waarde ? Natuurlijk is 1,2 nog steeds laag, maar drie keer stijging achter elkaar is best veel. Ik wil graag mijn PSA laag en stabiel houden. Mijn testosteron-waarde is wel gelijk gebleven op 0,5. Ik moet eigenlijk eens uitzoeken wat dat nu precies in houdt…. Als ik mijn specialist vraag hoe het nu gaat met mijn ‘ronddolende kanker-ratjes’ in mijn lijf en of ik me zorgen moet maken voor uitzaaiingen naar mijn organen nu mijn PSA-waarde stijgt geeft hij aan dat hij het ook niet precies weet. Zoals we natuurlijk al weten is a] de PSA-meting niet helemaal 100% betrouwbaar en b] is op een scan niet goed te zien wat mijn ‘kanker-vriendjes’ in mijn lijf precies aanrichten. Lastig genoeg lijkt het er wel op dat er eerst weer iets goed mis moet gaan, voordat we in kunnen grijpen. Ik word er niet echt vrolijk van. Dat verdraaide ‘waakzaam wachten’ is zo tegen mijn natuur. Maar mijn specialist geeft aan dat het echt zo moet nu. Uiteraard bouw ik op de specialisten om mij heen. Toch vreet het aan me. In de auto terug geef ik aan dat ik naast het vele bewegen en sporten ook beter op mijn voeding wil gaan letten. Maar eigenlijk weet ik dat we dat al doen thuis. Maar ik wil nu eenmaal doelen stellen en het gevoel krijgen dat ik er alles voor doe. Ik kan mezelf ook niet veranderen.

’s Middags ben ik onderweg naar Wageningen om een klant te bezoeken, die net verhuisd is. In de auto denk ik altijd na, misschien niet zo’n heel goed plan vandaag….. Langs de A12 zie ik de ingepakte gele ANWB praatpalen staan. Klaar om afgevoerd te worden. De wereld verandert en ik wil vast houden wat ik heb.

Vandaag is het vrijdag. Eind verleden jaar had ik met Annemieke en mijn specialist in de Daniel den Hoed Kliniek in Rotterdam afgesproken om in 2017 een dag minder te gaan werken. Ik zou het gaan proberen. Nu eind juni is dit echt de eerste vrijdag dat er eigenlijk niets zakelijks op mijn programma staat. Blijkbaar went alles, ook als ondernemer. En ik voel mij er goed bij. Tijd om te schrijven.

De laatste tien dagen waren toch wel bijzonder. Onverwachte momenten op mijn pad. Een oude schoolvriend uit mijn lagere schooltijd kwam langs. Veertig jaar niet gesproken en hij woont gewoon op honderden meters afstand. Hoe kunnen levens uit elkaar groeien…… Hij was geschrokken van mijn prostaatkanker-plus verhaal. Maar vertelde mij dat hij al negen jaar Parkinson had. Elke dag voelt hij het. Wat is erger ? Gisteren was er een jongen bij me, die vaak ergens mee helpt voor ons bedrijf als even de nood aan de man is. Een super aardige kerel ook. Verteld me doodleuk dat hij drie weken geleden in Frankrijk in een ravijn was gevallen….. had zijn nek kunnen  breken…… Gisteravond heb ik samen met Annemieke ademloos zitten kijken naar de documentaire over de Braziliaanse Formule 1 coureur Ayrton Senna [ 1960 – 1994 ], die in 1994 verongelukte. Tsja, link beroep….. Maar toch zomaar opeens dood. En de hele week gaat het nieuws al over ‘Spoorloos’ journalist Derk Bolt en zijn camera-man, die ontvoerd zijn door de ELN in Noord-Oost Colombia. Zomaar een greep uit de laatste 10 dagen van verhalen die opeens allemaal op me af komen. Gek toch, dat je leven zomaar kan veranderen. In een flits kan je leven helemaal op z’n kop staan. Ik weet er natuurlijk alles van, sinds februari 2016. Maar hebben we niet allemaal van die momenten ?  Zijn we allemaal soms niet even ‘spoorloos’ ? Is het zo bedoeld in het leven met soms onverwachte wendingen ? Tsja, wat zei Prof. dr. Ronald de Wit in de Daniel den Hoed Kliniek ook alweer ? Je hebt kanker, maar vergeet niet dat je elke dag ook door iets anders getroffen kan worden : onder de tram lopen, een tia, in de vangrail rijden met je auto………etc….

Nu ik het laatste half jaar redelijk ben doorgekomen en gewend lijk aan ‘waakzaam wachten’ inzake mijn prostaatkanker met uitzaaiingen komt de volgende ‘pitsstop’ begin juli met bloedprikken, nieuwe Zoladex-prik [ hormonenkuur ] en PSA-uitslag er in snelheid weer aan. Ik voel toch de spanning groeien. Blijft mijn PSA-waarde hangen op 1,0 of vlieg ik uit de bocht ? Waarom voel ik toch nog steeds geen pijn ? Vragen, altijd maar vragen, die door mijn hoofd gaan. Over twee weken weten we hoe ik de zomer echt in kan gaan.   

Tsja, die verdraaide hormoon-therapie met Zoladex [ Lupron of anders genaamd ] elke drie maanden, die richten toch wel wat aan. Gewichtstoename, opvliegers, krachtverlies, libido 0 of weinig, borstgroei om er maar een paar te noemen…. Ik ben mijn sporttrainingen langzaam aan het intensiveren naar vier keer per week een dik uur flink sporten in de sportschool. Dat is goed natuurlijk. Maar soms voel ik dat ik het gevecht een beetje verlies : toch 4 kilo aangekomen in een jaar door de Zoladex. En ook neemt mijn borstomvang langzaam toe. Een jaar geleden kon ik mezelf 40 keer opdrukken, nu ben ik bekaf bij 20 keer. Maar ik voel me super fit en ik krijg er top energie van. De opvliegers lijken mee te vallen. Maar Annemieke zal me soms onredelijk vinden en soms doe ik gewoon iets snel uit emotie, terwijl tot tien tellen gewoon beter is. Blijven vechten en sporten tegen de kanker-ratjes in mijn  lijf blijft mijn devies. Nooit bij de pakken neer gaan zitten. En dan maar hopen op goed resultaat. Laat juli maar snel komen…….        

Afgelopen donderdag liep ik voor de verandering weer eens een ziekenhuis binnen en nu niet om behandeld te worden, maar om onze renovatie-plannen te laten zien voor balie-zones in een ziekenhuis. Gewoon aan het werk met mijn bedrijf PVO Interieur Pijnacker. Na vele weken van aktie voeren, geld ophalen voor KWF, YOUTUBE-filmpjes maken gewoon weer eens met het eigen bedrijf en het interieur/design-werk bezig. Heerlijk om te zien dat mensen ons werk en onze inzet kunnen waarderen.                                                     

Gisteren brak ik opeens een glas in de keuken van het kantoor. Een beetje onhandig, maar toch geen slecht voorteken ? Nou, dat viel gelukkig enorm mee. Alleen naar Amsterdam en ook weer terug richting Delft enorm lange files. Lang leve de A4 ! Soms denk ik natuurlijk ‘….waar ben ik nu toch mee bezig……’ , maar de afleiding en druk bezig zijn voelt goed en doet even de realiteit en mijn ziekte vergeten. Top om de uitvoering van een entree-zone in de ITO-toren aan de Zuidas in Amsterdam te zien verrijzen. Mooi en chique project. Dan vergeet je ook even dat parkeren in Amsterdam gewoon bijna € 8,00 per uur kost en dan staat de parkeer-garage ook nog eens helemaal vol. What a world……  

Terwijl we bijna halverwege de maand juni zijn , besef ik dat begin juli ‘het circus’ van bloed prikken, nieuwe PSA-waarde horen en weer even in spanning afwachten er weer aan komt.  Tsja, dat is het extra leven wat ik erbij heb gekregen en dat noemen we nog steeds ‘waakzaam wachten’…. Ik zal er als ondernemer nooit aan wennen, maar geef me er soms aan over.    

Na verschillende vragen van bekenden en lotgenoten ga ik vanaf nu mijn blog ook op www.kanker.nl onder de naam ‘Onweer op komst’ plaatsen, zodat ik ook dichter bij veel lot-genoten kom met de blogs. Dat zal best gek zijn, want ik schrijf al bijna 1,5 jaar op mijn eigen site www.fredguurink60.nl mijn blogs. Voor de nieuwe lezers is het misschien een idee om de oude blogs ook te lezen op mijn eigen site en te ervaren door welke ‘stormen’ ik al ben gegaan met mijn gezin. Ook heb ik besloten om door te gaan met de filmpjes op YOUTUBE             [ zoek dan : ‘VECHT MET FRED’ ]. We gaan ze alleen niet meer elke week maken, maar ongeveer maandelijks. En in de filmpjes gaan we meer in op mijn prostaat-kanker met uitzaaiingen naar de botten en hoe dat nu allemaal verder moet…..

Ik trok hem zomaar uit de kast vandaag, zonder er bij stil te staan. Spontaan, in een flits, het boek van Martin Bril [ ‘Het Evenwicht – ineens kanker’ ] uit 2011. Een soort naschrift na zijn dood door kanker. ‘….Waarom nou dit boek ?……’ dacht ik later. Buiten in de tuin, in de zon, begon ik er stukjes uit te lezen over zijn laatste jaar. Zijn humor, zijn strijd en zijn pijn. Tsja, kan je niks beter doen in een Hemelvaarts [ Kunnen we dat afschaffen vanaf nu a.u.b. ? ] –weekend met stralend weer ? Veel passages uit het boek vielen mij op : zijn vraag aan de ‘medicijn-mannen’ : Kunnen we niet één maand alles uit de kast halen om me beter te maken ?…… Ook vond ik het frappant dat hij vaak muziek luisterde met zijn koptelefoon op, alsof hij zich even terug trok in zijn eigen ‘cocoon’. Ik herken dat wel. Best eng eigenlijk. Maar ik vroeg mezelf af hoe ik dit boek jaren geleden eigenlijk gelezen heb. Vast zonder enige herkenning…. Ik pijnigde mijn brein, maar kon geen vlaag van herinnering terug vinden….. Op deze zondag slaagde Tom DuMoulin erin om de Giro d’Italia op zijn naam te schrijven. Eigenlijk een super prestatie, weer even een prestatie van formaat voor Nederland. Maar Martin Bril zat al vastgeroest in mijn kop. Een roze trui tegenover de harde werkelijkheid van Martin Bril. Tsja, die strijd kan zelfs Tom DuMoulin niet winnen.

Afgelopen vrijdag eindelijk weer eens een vader/dochter-dag gehad samen met Margot. Samen naar Haarlem. Zo’n leuke stad. Heerlijk door de stad wandelen, shoppen, maar ook tijd voor serieuze cultuur…… Ik vond het zo mooi dat Margot het ‘Corrie Ten Boom-huis’ ‘googelde’ en daar echt naartoe wilde. Zo tof. Een soort vergeten Anne Frank Huis in Haarlem, waar jaarlijks bijna 30.000 bezoekers komen. Een bijzonder verhaal over een streng gelovige familie, die in de oorlog vele onderduikers een schuilplek gaf. Een sociaal bewogen familie, die door verraad worden opgepakt in de oorlog. Ik was samen met Margot even stil tijdens de rondleiding door het huis. Toch bijzonder dat er mensen voor anderen klaar staan als het moet. Daar is vaak lef voor nodig en deze familie in Haarlem twijfelde geen moment. Soms denk ik : waar sta ik nu eigenlijk ? Wordt het tijd dat ik zelf eens in de spiegel kijk ?