Mijn berichten

Al jaren hadden we het plan om te gaan eten bij restaurant FRED in Rotterdam. Nu zijn wij geen super culinaire mensen, die ons verdiepen in alle details van een gerecht, maar het moest nu maar eens gebeuren. Op naar mijn naamgenoot als opmaat voor mijn verjaardag morgen. 

Nou, heerlijk hoor. Je auto voorrijden en de vallet-parking doet de rest. Dat gaat wat beloven hier in Rotterdam. We gaan voor het verrassings-menu, dus kom maar op. We hebben lol met z’n drieën. Ik vind het altijd heerlijk om om me heen te kijken en te fantaseren wie er aan welk tafeltje zit en waarom.  We lachen en laten ons verwennen. Het ene gerecht ziet er nog mooier uit dan het volgende. Knap hoor, maar voor mij is het echt over de top. We genieten, het smaakt fantastisch. Het is weer een zalige avond, maar de verhouding kwaliteit geld is compleet zoek. Nee, sterren restaurants staan niet op mijn bucket-list……

We zijn uitgenodigd voor de boekpresentatie van Julia Winter In Amsterdam. Julia is een Russische kunstenares die ik met interesse volg. Zij heeft een fantastisch familie drieluik ‘Family Affair’ voor ons gemaakt. Ik ben een sponsor van het boek, iets wat ik met liefde doe. Ik heb veel respect voor mensen, die hun hart volgen en hun talenten gebruiken. Ook als dat niet altijd veel geld oplevert. Lekker even naar Amsterdam met z’n drieën, gewoon er even uit.

Boekpresentaties zijn altijd te druk, teveel mensen in een kleine ruimte en echt praten met iemand lukt niet. Haha, net als vroeger in overvolle discotheken denk ik wel eens. Ik ben niet zo van teveel drukte. Ik blijf toch die jongen uit het dorp…… Maar we vermaken ons, het boek is prachtig, Julia geniet en we komen spontaan de kunstenaar Reinier Lucassen tegen, die ik ook bewonder. Leuk.

Daarna gaan we snel Amsterdam in met z’n drieën. Even door de Negen Straatjes lopen en we zien een heel leuk sushi restaurant. Echt super eten in een relaxed sfeer. We genieten met elkaar. 

Het is heerlijk om te werken en niet aan de kanker te hoeven denken. Alleen in de auto lukt me dat niet echt, dan pieker ik er echt wel over. Soms bungelt er een traan over mijn wang. Verder probeer ik stoer te zijn. De dag vliegt voorbij. Om half vier moeten we weer in het ziekenhuis zijn. Tsja, aan het eind van de dag gepland door het secretariaat, dat beloofd niet veel goeds.

Als we in de auto stappen zeg ik tegen Annemieke & Margot ‘….we gaan naar de belangrijkste afspraak van mijn leven…’ Ik besef dat het ‘zwaard van Damocles’ boven mij hangt. 

Als dr. Ausems ons komt ophalen voor de afspraak zegt hij gelijk onderweg naar zijn kamer  ’…..ik heb goed nieuws : je bent schoon….’ Ik laat langzaam een traan over mijn wang rollen, maar nu een keer van geluk. Wauw, ik besef dat ik een positieve slag heb gemaakt, anders – bij slecht nieuws – was de verwachting nog twee jaar geweest…… Dr. A. vindt het zo opmerkelijk dat mijn organen schoon zijn, dat hij voorstelt om een stukje bot uit mijn schaambeen te laten halen voor verder onderzoek. Om echt zeker te zijn wat daar zit…… We hebben een hele kleine kans dat het iets anders is…..de deur staat op een kleine kier.

Op de gang houden we elkaar vast. Heerlijk even goed nieuws. Wat een mooie dag vandaag !

Nu duidelijk is dat de prostaatkanker is uitgezaaid naar mijn bot moet nog worden vastgesteld of de uitzaaiingen ook naar mijn organen, zoals lever, long en lympenklieren zijn uitgezaaid via de bloedbanen. Vandaag word ik hiervoor gescand. We gaan nu met het hele gezin naar het ziekenhuis in Delft, want samen staan we sterk. 

De opvang in het ziekenhuis is geweldig. Veel bloedprikken is niet leuk, maar iedereen stelt je enorm op je gemak. De scan is zo gepiept. Ik mag vrij snel weer weg. We drinken nog even koffie en thee met elkaar in het ziekenhuis-restaurant. Nu afwachten maar……

Ik besef dat het hoog tijd is om op de zaak – mijn bedrijf PVO Interieur - openheid van zaken te geven, want met mijn collega’s trek ik veel op en zij moeten toch weten wat er aan de hand is. Bij een kopje koffie vertel ik kort wat er aan de hand is. Mijn rechterhand M. is van slag en collega H. is erg stil. Ik geef aan dat we natuurlijk gewoon aan het werk zijn en dat ik ook gewoon door ga. Tsja, als ondernemer kan je niet even thuis gaan zitten of de ziektewet in. Als ik dat überhaupt had kunnen bedenken. Werken is voorlopig de beste remedie. We gaan er maar gewoon weer tegenaan met de business.

De huisarts belt regelmatig om te vragen hoe het gaat.

Al weken loop ik elke zondag hard. Naast twee tot drie keer per week sporten in de sportschool. Op zaterdag wordt ik altijd gesloopt – samen met mijn vriend R. uit Leiden - door onze personal coach Kate. Goed voor mijn conditie en lijf.

Met mijn sportschoenen aan ren ik de straat uit, even Delfgauw op en neer. Muziek in mijn oren. Na 500 meter begint Elton John met ‘Your Song’. Ik kan het even niet verdragen en de tranen lopen weer over mijn wangen. Houdt het dan nooit op.

Gisteren hebben Annemieke en ik besloten dat we het snel onze dochter Margot – die op kamers woont in Delft en nu op wintersport is – moeten vertellen. Vandaag komt ze weer thuis van wintersport.

Mijn lieve dochter, mijn oogappel weet nog van niets. Zij studeert al 4 jaar aan de TU Delft, Technische Natuurkunde; Life, Science & Technology. Bezig met haar Masters en een klein jaar op kamers in Delft. Ze doet het zo ontzettend goed. Ik ben zo trots op haar. Vandaag komt zij thuis en we hebben besloten het haar vandaag te vertellen, daar we bang zijn dat zij het anders van derden hoort. Ik zie er als een berg tegenop. Vandaag ga ik mijn liefste meisje heel veel pijn doen. Mijn stoere vrouw pakt ‘de koe bij de horens’ en vraagt haar bij ons aan tafel te komen  zitten.  Ze kijkt ons vreemd aan. Met horten en stoten vertel ik haar het verhaal. Al na 1 minuut zit ze op mijn schoot en drukt zich tegen mij aan. We huilen en blijven huilen. 

Fuck, fuck, wat een kut-dag. De dag komt niet meer goed, alle drie zijn we flink van slag. ’s Avonds gaan we vroeg naar bed, Margot duikt tussen ons in, huilend ligt ze in mijn armen. Ik doe mee. Hoeveel tranen heeft een mens ? 

Later hoor ik dat Borek Sipek, de Tjechische glaskunstenaar en bovenal levenskunstenaar is overleden op 13 februari aan kanker. Tjeetje, wat heb ik een plezier gehad in Praag samen met Borek Sipek en heel veel Tjechisch bier……Ik ben stil, erg stil……

Ik ga op stap met mijn broers. Een traditie die we elk jaar een aantal keer doen met als reden dat we een broeder-uitstapje [ weekend Europa ] moeten organiseren. Altijd super leuk, vol met cultuur, stadswandeling, historie en goed eten en drinken. Deze vrijdag was al lang gepland, maar mijn hoofd stond er niet helemaal naar. Maar mijn drie broers zijn mijn maatjes. We verzamelen als vanouds in de Wijnbar Janssen & Van Dijk vlakbij de Meent in Rotterdam. 

De biertjes gaan in hoog tempo voorbij en het is gezellig, maar ik ben er niet helemaal bij. In de wijnbar moet ik veel naar het toilet. We gaan om de hoek eten bij een chique restaurant, want mijn broer Rick tracteert nog voor zijn verjaardag. Het eten is fantastisch en we nemen het besluit om een weekend naar Reykjavik te gaan. Ik ben stil en ik vindt dat ik het moet vertellen…..

Bij het hoofdgerecht tijdens het diner van ons vieren vertel ik ‘plompverloren’ over mijn ziekte. Mijn broers Jack & Marc zijn erg stil. Ik besef dat Jack al veel ellende met deze ziekte heeft meegemaakt. Mijn broer Rick is emotioneel. Ik heb de gezellige avond verknald, maar ik hoef gelukkig het verhaal niet drie keer apart te doen. 

Terug in de Randstadrail naar huis zijn Marc en ik stil. Als we het station uitlopen houdt Marc het niet meer. Huilend hangt hij in mijn armen. ‘Ik geloof het niet, ik geloof het niet’, blijft hij roepen. Ik huil hard mee. Twee volwassen kerels, broers, samen jankend op straat. Marc is naast mijn broertje, echt mijn maatje. Voor mijn gevoel staan we lange tijd midden op straat, houden elkaar vast in de donkere nacht, op straat in Pijnacker. Het dorp waar ik geboren ben en nooit weg kwam…..

Samen met Annemieke ga ik naar de uitslag van de botscan in het RdGG in Delft. Dr. Ausems komt ons redelijk snel ophalen. Hij laat de scan van mijn skelet zien en vertelt dat er uitzaaiingen zijn naar de botten. Op de foto laat hij zien dat mijn schaambeen helemaal vol zit. Als ik hem vraag wat dit voor mij inhoudt vertelt hij mij dat ik ongeneeslijk ziek ben en hij geeft mij een prognose van ongeveer 5 jaar. Ik klap even dicht. Mijn wereld stort even in…..de tranen lopen weer over mijn wangen….Maar dokter sloop dat stukje er maar uit, vraag ik hem. Dr. Ausems geeft aan dat dat niet zo simpel is en hij geeft ook aan dat microscopisch de uitzaaiingen ook verder in mijn andere botten zitten. Ik heb vandaag mijn doodvonnis gehoord, besef ik.  Mijn wereld staat even stil. 

Er moet nu snel een scan van mijn organen, longen en buik gemaakt worden, want meestal zijn de kankercellen dan ook in de organen genesteld. ‘s Avonds  ‘googelend’  achter de computer besef ik wat dit mogelijk inhoudt. Een regelrechte ramp ! 

Later op de dag ga ik nog naar een afspraak in Hoorn. Geen idee wat mij bezielt, in de auto kan ik mijn gedachten niet verzetten.

Tevens besef ik dat ik de laatste weken zo ongeveer 2 tot 3 keer in de week in het Reinier de Graaf Ziekenhuis heb gezeten. Van klant tot patient, denk ik cynisch. In het verleden leverden wij – mijn bedrijf PVO Interieur Pijnacker – zo’n 1000 bureaustoelen aan het ziekenhuis. Nu loop ik er met een patientenpas rond. Maar wat doen ze het goed daar. Ik ben vol lof over het RdGG in Delft en de afdeling urologie. Wat een toppers zijn dat daar. Heel veel waardering voor.

Samen met Annemieke ga ik weer naar het RdGG in Delft. Vandaag wordt er een botscan gemaakt. Ik krijg eerst een injectie radioactieve vloeistof ingespoten en om 11.30 uur de scan. Simpel zeg ik de zakelijke afspraken af uit mijn agenda. Het draait nu om leven of dood, besef ik.                                                   De afdeling urologie checkt daarna weer mijn plasvolume, snelheid, etc…. Ik weet de weg al goed door het ziekenhuis. Gelukkig gaat mijn plassen wat beter, want ik vreesde voor een katheter tijdelijk. En dat is als man geen feest !   

s’ Middags bezoek ik het grafische bureau Studio de Ronners in Rotterdam. Midden in de haven. Zij hebben al eerder het boek ‘Vlinder’ vormgegeven en nu zijn zij bezig met het vormgeven van een kunstboek over mijn moderne kunstverzameling, want dit jaar ben ik precies 30 jaar kunst aan het verzamelen. Ik vertel daar wat er aan de hand is en dat we het boek even stil leggen, want wellicht wordt het concept anders. En ik heb even andere prioriteiten. Ze zijn stil en snappen mij.  

Na de afspraak kom ik buiten in een deel van de haven. Het stormt er ongelooflijk hard. Met moeite kom ik in mijn auto. Automatisch wil ik mijn navigatie aanzetten in de auto. Maar hij doet helemaal niets. Ik zet de auto nogmaals aan en uit. De navigatie blijft weigeren. Is dit een teken ?  Ben ik nu de weg al kwijt ?